Pokémon Mystery Dungeon, Rising Hero's

Een toren, hoger dan alles in de omgeving, stond door met zijn top hoog in de wolken. Geen enkele boom rees op vanuit de droge korrelige aarde, niets groeide op de wanden niets ademde de vieze walm in. Alles hier was stil, totdat.. “ROOOOOOARW” Een vreselijke grom weerklonk van de top, de aarde om de toren schudde, stenen sprongen op en neer van de grond en scheuren verschenen er in de aarde. Op de top stond een grote zwarte Pokémon, zijn ogen rood gloeiend en zijn kleine vleugels gespreid. Een kleiner Pokémon stond naast hem, bevend en buigend voor de grotere. Zijn ogen stonden vol met angst en hij durfde niet op te kijken.
“Meester, i-ik wist niet dat ze n-nog leefde..” Stotterde de kleinere licht bruine Pokémon, zijn lichaam trilde helemaal van angst. De zwarte Pokémon keek woedend op hem neer en spreidde zijn armen, hij liet zijn scherpe tanden zien en gromde.
“Had je opdracht dan beter afgerond!” Met die woorden maakte hij een paarse bal in zijn handen en schoot een paarse straal op de kleine krokodilachtige Pokémon af. Pijnlijk stootte hij tegen een afgebroken wand aan, een paar stenen vielen op zijn kleine lijf. Hij zei niets en kroop verslagen weg, een groot zwart gat verscheen voor zijn kop en weg was hij. Mompelend schraapte de Pokémon zijn klauwen aan de grond en zag na vele malen verschillende krassen op de grond. Wat moest hij doen? Hij kon hij haar stoppen? Zij was een mens en hij een machtige Pokémon, als ze wilde kon ze hem gemakkelijk verslaan, maar niet als..
Snel keek hij om zich heen, dat moest gewoon werken! Een luide grom kwam uit zijn bek en even later verscheen er nog een zwart gat. Een donker grijze Pokémon met rood haar op zijn kop, dat ongeveer tot zijn knieën golfde, verscheen eruit.
“Meester, u heeft mij geroepen?” Zei hij met een kwaadaardige grijns op zijn gezicht, de zwarte Pokémon knikte.
“Ja, jij moet iets voor mij afhandelen, iets persoonlijks.” Zei hij vals, een kwaadaardige glimlach verscheen op zijn gezicht en hij keek trots omhoog. Hij had een briljant plan, dat niet kon mislukken!

De zachte klanken van de wind klonken in haar oren, gras stootte tegen haar buik aan. Mompelend opende ze haar ogen en zag dat een groot open veld voor haar uit strekte, kleurrijke bloemen speelden in de wind en een paar alleen staande bomen leken wel uit het hoge gras te springen. Moeizaam stond ze op, maar er was iets mis! Gisteren was ze nog gaan slapen in haar huis, maar nu was ze opeens in een veld!
“Wat!?” Zei ze verbaasd, zelfs haar stem was anders en kon nog maar net over het gras kijken. Iets in de verte deed het gras buigen en zo te zien was het ongeveer net zo groot als zij. Zuchtend liep het zonder haar op te merken, haar kant op en botste bijna tegen haar aan. Bang deinsde het achteruit en viel op de droge aarde neer.
“Doe mij alsjeblieft geen pijn!” Zei hij bang, hij hield zijn voorpoten beschermd voor zijn gezicht en kromp ineen. Bezorgd boog ze over hem heen en bekeek het, het was een Pokémon! Ze vernauwde haar oen en zag dat hij een klein groen glazen bolletje om zijn nek had.
“Ik ga je echt niet verwonden hoor.” Zei ze glimlachend, al meteen toen hij haar stem hoorde stond de Snivy op en gaf haar een warme glimlach terug.
“Gelukkig maar,” Begon hij opgelucht, hij klopte snel zijn lijf af en ging verder. “Ik dacht dat je zo’n slechte Pokémon was, die komen steeds vaker hier voor.. Maar goed, ik ben Leaf, en jij?” Nieuwsgierig hield Leaf zijn kopje schuin en vernauwde zijn oogjes.
“Ik ben Sofie, het kan raar klinken, maar ik ben een mens..” Sofie zuchtte en verwachtte dat Leaf weg zou rennen. Maar had hij dat dan niet al moeten doen? Misschien was zo vies dat het niet opviel en dat ze op een gewone Pokémon leek..
“Echt? Jij lijkt me meer op een doodnormale Charmander, hoor. Maar een mens? Nee, volgens mij heb je gewoon een vervelende droom gehad..” Zei Leaf een beetje verward.
“Wat?! Een Charmander?! Dat kan niet, ik was gisteren nog een mens!” Zei Sofie geschokt, ze keek naar haar voeten, maar inderdaad, daar zaten poten met kleine klauwen en haar handen waren ook klauwen geworden. En achter haar hing een staart met daarop een kleine vlam die kon oplichten in het donker.
“Maar hoe?” Zei Sofie verbaasd, wat had ze gedaan dat dit kon opleveren?! Ze slaakte een zucht en ging zitten op het gras. Misschien zou ze nooit meer haar familie kunnen zien of nog erger, zou ze het hier niet kunnen redden..
“Ik weet niet wat er met je is, maar laat ik je maar even rondleiden hier.” Zei Leaf op een opvrolijkende toon, het werkte ook nog echt en Sofie stond op. In de verte kon ze al wat huizen zien en de uitlijnen van wat Pokémon. Hoeveel waren er wel daar? Waren ze wel aardig, zoals Leaf? Het hoge gras verdween langzaam en een klein met zand bedekt pad verscheen. Twee Pokémon draaiden zich abrupt om en een keek kwaad naar haar. Een kleine ronde Pokémon rolde naar haar toe en bekeek haar goed. De ander, een grote grijze vogel, vloog op en landde vlak voor haar neus.
“Leaf,” Hij gaf een knikje naar Leaf en Leaf gaf er een terug, daarna richtte hij weer zijn kwade blik op haar. “Heb je je eerste Outlaw gevangen, kom la-” Leaf keek hem met geschrokken ogen aan en schudde heel snel zijn kop.
“Nee, Tranquil, dit is mijn vriend, Sofie.” Hij wees met zijn hand naar haar en de ronde Pokémon duwde Tranquil weg.
“Tranquil, doe niet zo vervelend, ze ziet er toch niet kwaadaardig uit! Welkom in Seasight Village!” Zei de rond Pokémon, ze rolde weer weg voordat Sofie antwoord kon geven, Tranquil wierp nog een kwade blik op haar en vloog toen weer op.
“Gelukkig was Voltorb erbij, anders was je zo naar de gevangenis gegaan.” Leaf gaf haar een por dat ze moest doorlopen. “Ik ga je alles hier laten zien, maar voor de rondleiding. Wil jij misschien een t-” Een zwarte snelle schaduw vloog voorbij en pakte het bolletje van Leaf’s nek. Zonder iets te kunnen zeggen werd de Snivy op de grond geduwd. Leaf keek met zielige ogen naar Sofie en meteen begreep ze het.
“Leaf ik kom niet eerder terug zonder jouw bolletje.” Zei Sofie moedig, maar haar gedachten sloegen op hol. Ze was nog nooit tegen een Pokémon op gestaan. Leaf knikte dankbaar en keek naar zijn knie, een klein wondje hield hem tegen om mee te gaan.
“Succes Sofie! Ik weet dat je het kan!” Sofie knikte en rende achter de vluchtende schim aan. Gelukkig bleef het op een pad, maar wat zat er aan het einde? Sofie slikte en keek naar haar poten, ze konden aardig snel rennen, maar de schim was sneller en zijzelf kon gewoon niet harder! Na een tijdje stopte de schaduw en rende een klein bos in. He gerinkel van het bolletje klonk nog na in haar oren, ze moest erin gaan! Maar wat voor een gevaren lagen daar allemaal op de loer? Vast allemaal van die kwade Pokémon, hoe moest zij vechten? Ze was nog maar net een Pokémon en kon nog niet eens vechten..
“Kom op, Sofie, niet bang zijn!” Gromde ze tegen zichzelf en schudde haar kop, nu mocht ze echt niet bang zijn! Met versnelde pas rende ze door het bos, welke kant was hij op? Ze had een belofte met Leaf en die moest ze nakomen! Met nieuwe moed zette ze door, totdat een Pokémon haar weg versperde.
“Wat kom jij hier doen! Niemand mag ooit een voet hier neerzetten!” Gromde hij, zijn kleine licht grijze lijf stapte naar voren. Angstig kroop Sofie naar achteren en zag hij zijn geel rode ogen kwaad naar haar loerde. Grommend kwam hij steeds dichterbij, bij elke stap die zij deed, deed hij er twee. “Nu maak ik het af!” Met een sprong kwam hij in de lucht terecht en landde net op de grond voor haar, zonder echter iets te doen sloeg Sofie met haar voorpoot. Een witte klauw schoot uit haar hand en krabde naar de hondachtige Pokémon, met pijn gleed hij achteruit.
“Dus wij gaan vechten, hè?” Lachte hij, met die woorden sprong hij op en opende hij zijn kaken. Zijn tanden werden groter en sloegen toe op haar. Pijnlijk trok ze haar arm terug, woede stroomde door haar heen. Nee, ze zou niet langer weg rennen, ze zou hem verslaan! Sofie opende instinctief haar mond en voelde iets vreemds in haar maag. Meerde vlammen bollen vlogen uit haar mond en richtten zich op de hond. Jankend vluchtte hij weg, ze had hem verslagen! Trots rende ze weer verder, ze had haar eerste vijand verslagen en een nieuwe aanval geleerd!
Nu ze weer op haar spoor zat, zag ze in de verte een glimp van rood en zwart. De schim!
“Jij daar!” Gromde ze, lachend keek de Pokémon om en ze zag meteen het stuk touw in zijn hand. “Geef dat terug!” Niet langer zou ze hier rond blijven hangen, ze zou hem verslaan als het moest, ook al zou ze verslagen worden!
“En wie zegt dat?” Lachte hij, met opgeheven klauwen maakte hij een kleine ijsbal en schoot hem op haar af. Zonder erbij na te denken sprong Sofie op en ontweek hem nog maar net. “We gaan dus ontwijken, goed dat kan ik ook.” Opeens verdween hij en stond Sofie daar. Was hij weg gevlucht? Dan was hij niet veel beter dan zij, maar Leaf vertrouwde op haar en ze zou hem niet teleur stellen! Opeens voelde ze een ijskoud gevoel in haar zij, de Pokémon was achter haar gekomen en had een aanval gedaan. Met een klap viel ze op de bosgrond neer, nog een klein beetje energie stroomde door haar net genoeg voor dit.
Met moeite stond ze op en keek hem recht in de ogen aan. “Jij hebt al genoeg Pokémon laten lijden, nu stopt dat! Ember!” Met die woorden opende ze weer haar mond en kwam de golf van bolletjes terug. Recht in het doel, en ook nog eens super effectief! Zuchtend viel de Pokémon neer en rolde het bolletje naar Sofie’s voeten. Blij pakte ze het op en hield het bij haar borst. Ze had geslaagd en ook nog eens een sterker iemand verslagen.
“Wie.. wie ben jij?” Kreunde hij, vleugelslagen kondigde aan dat er iemand aan kwam. Nog een vijand? Het kwam steeds dichterbij, angst greep haar, het waren er meer! Het geluid werd harder en harder, Sofie sprong naar achter toen een paarse vleermuis voorbij vloog.
“Wie bent u?” Vroeg ze bevend, een paar andere vleermuizen, waaronder twee met een openstaande mond en drie zonder ogen, hadden zich om de Pokémon verzameld en porde hem wakker. Opeens richtte de vleermuis zijn ogen op hem, een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Zou hij hem aanvallen? Waren zij gekomen om die Pokémon te helpen?
“Dus jij bent degene die Sneasel heeft gevangen? Goed gedaan! Hier,” De vleermuis pakte een pakje wat op zijn rug zat en gaf het aan Sofie. Nieuwsgierig hield ze haar kopje schuin en bekeek het goed. “Ik ben trouwens, Crobat, ik bewaak de gevangen.” Met een tikje van zijn vleugel leidde Crobat haar en zijn team uit het bos en vloog op Seasight Village af.
“Sofie!” De schreeuw kwam van Leaf, ze zag hem naar haar toe rennen. Een verband zat om zijn knie en een andere Pokémon vloog kalm achter hem aan. Wie was dat? Wist Leaf wel dat het achter hem aanvloog?
“Leaf!” Sofie reikte haar hand naar hem uit en hij pakte dankbaar het bolletje uit haar hand.
“Bedankt! Ik ben je echt eeuwig dankbaar!” Even stopte Leaf met praten, de vliegende Pokémon landde naast hem en keek de twee een voor een aan. “O ja, dit is Togekiss, de Guildmaster. Die vraag die ik je nog wilde stellen..” Leaf krabde met zijn hand achter zijn nek en keek Sofie toen recht in haar ogen aan. “Wil jij een team met mij worden?” Leaf kneep zijn ogen verlegen dicht en wreef steeds over zijn handen, dacht hij misschien dat ze het niet zou doen? Tja, ze waren net vrienden, maar ze was nu al een beetje gehecht geraakt aan de Snivy.
“Het is een mooi aanbod, maar…” Leaf opende zijn ogen en keek verdrietig haar kant op, maar zodra hij iets wilde zeggen onderbrak Sofie hem. “Maar ik wil graag een team met je vormen!”