A new pokemon in town

Aru haar oranjige poten lieten modderige sporen achter op de stenen ondergrond van sunset plaza. Dus, dit was het dan, de plek waar ze vanaf nu zou wonen. Aru had het impulsieve besluit genomen om naar een guilt te gaan en sinds deze het dichtst ind e buurt van haar woonplaats was, was ze hier heen gesprongen. Met alleen een appel en goede moed op pad was ze hier gekomen. Geen items, geen geld en geen idee waar ze precies heen moest. Haar echte droom was om zelf de leidster te worden van een team, maar hoe startte je eigenlijk een team? Ze zuchtte lichtjes en schudde de haren van haar veel te lange pluk voor haar ogen weg. Er waren best veel andere pokmon hier, maar ze wist niet waar ze zou moetne beginnen, dus ging ze maar wat hulpzoekend aan de kant van de weg zitten. Ach, iemand zal haar vroeg of laat wel opmerken en anders zou ze, als het om haar heen iets rustiger wer, wel even in haar ééntje rond kijken. Want de waarheid was dat ze niet eens zo sociaal was, eigenlijk, was het voor haar zelfs bijna ongmogelijk om een gesprek met iemand te starten zonder om de seconden stil te vallen en te staren.

Een zacht, tikkend geluid weerklonk elke keer dat Reyez zijn poten op de stenen ondergrond neer plantte. Zijn maag rammelde van de honger, en als er iets was waar hij op het moment behoefte aan had, was het eten. En natuurlijk was hij weer slim genoeg geweest om niks mee te nemen. Wat betekende dat hij ook geen geld had om iets eetbaars te kopen. Midden op een kruispunt liet hij zich op zijn achterwerk neerzakken. Hij moest echt eens leren om zich beter voor te bereiden. Hij liet zijn hongerige blik rond glijden, en probeerde de verleiding te weerstaan om de Big Apple te stelen waar een kleien Maril mee rondliep. Het zou heus niet moeilijk zijn om het voedsel af te pakken. Eén enkele Discharge, en hij zou genoeg te eten hebben voor twee dagen. Een zucht ontsnapte uit zijn mond. Natuurlijk zou het niet bepaald een fantastische start van zijn zogenaamde carrière zijn als hij meteen begon te stelen. Wie wilde er in hemelsnaam een dief in zijn team? Een lichte grijns bedekte zijn gezicht. Oké, hij misschien wel. Het ging hem er tenslotte om dat hij ervaring zou krijgen als een Rescuer. Niet op welke manier hij die ervaring zou krijgen. Reyez spuwde op de grond. Het was niet zo dat hij een permanente baan als Rescuer wilde. Nee, enkel tijdelijk, totdat hij had bewezen dat slapen niet het enige was waar hij goed in was. Als hij eenmaal sliep, kon niets hem nog wakker krijgen. Behalve eten. Het was eigenlijk een wonder dat hij niet verschrikkelijk dik was. Tenzij je meerekende dat hij zichzelf dwong om te sporten. Nou ja, sporten.. Rennen. Joggen. Achter Pidove aanjagen. Levende schietschijven, wat wilde je nog meer? Zonder het door te hebben, trok een scheve grijns over zijn gezicht heen. Opnieuw maakte zijn maag een knorrend geluid. “Damnit..” gromde hij, geïrriteerd omdat hij geen geld had om eten te kopen. Stelen was tot daar aan toe. Maar bedelen om eten? Nee, dat was beneden zijn stand. Om eten te stelen moest je tenminste nog wát vaardigheden hebben. Hij snoof lichtjes, en sloeg vervolgens zijn ogen neer, in een poging zijn klagende maag te negeren.

Het geluid van een appel waar eens tukje vna af gebroken werd was te horen en niet veel later kwam Aru, met de droogste gezichtsuitdrukking ooit (die nep vriendelijk en tegelijkertijd geïrriteerd stond) richting de elektrike. Ze had zijn buik vanaf de andere kant van het pad gehoord wat betekenende dat of zijn buik gewoon onmenselijk hard rammelde of dat ze gewoon een goed gehoor had, waarschijnlijk beide. "Honger?" haar stem was een monotone, lage stem, iets wat je niet zou verwachten vanwege haar kleine en schattige uiterlijk. Ze toonde ook geen enkele sociale vaardigheid of beleefdheid teriwjl ze het stuk appel naar de elektrike toe stak. Nee, ze was niet beleefd, maar ze gaf hem iniederigeval te eten en dat zou genoeg moeten zijn. Haar zicht week weer af naar de straat, waar vershcillende pokemon rondliepen en hierdoor kwam ze nog ongeïntereseerder over dandat ze al kwam.

"Honger?" Reyez opende zijn ogen weer, en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de Vulpix voor hem. Was het zo overduidelijk dat hij nog niks had gegeten? Hij bekeek de Vulpix inschattend, voordat hij wantrouwend naar het stukje appel keek. Sinds wanneer baden pokémon hem voedsel aan? Hij gaf een kort knikje, en pakte het stuk appel aan met zijn mond, om er kort op te kauwen, en daarna de fijngekauwde prak door te slikken. Het was minder dan hij normaal at, maar.. het was tenminste eten. Kort bestudeerde hij de kleine Vulpix, die alles behalve in hem geïnteresseerd scheen te zijn. Waarom had ze hem dan in hemelsnaam eten aangeboden? Sommige pokémon waren gewoon niet te begrijpen. Zijn tong ging naar de kiezen aan de rechterkant van zijn mond, om stukjes appel die waren blijven hangen los te werken. Goed, hij had gegeten. Wat zou zijn volgende stap zijn? Hij stond weer op, en liet zijn blik door de omgeving glijden. Hadden ze geen bordjes kunnen plaatsen? Op deze manier zou hij nooit de weg naar de Guild kunnen vinden. “Bedankt voor het eten,” snoof hij, zonder de Vulpix ook maar een blik te gunnen. Hij wilde weglopen, maar bedacht zich plotseling, en draaide zich om. “Je hebt zeker geen flauw idee waar de Guild is, of wel soms?” Een scheve grijns trok over zijn gezicht heen. Eigenlijk verwachtte hij niet eens een antwoord van de Vulpix. Waarom deed hij ook maar de moeite om het te vragen? Het zou waarschijnlijk veel sneller zijn als hij zelf opzoek zou gaan naar de Guild. Hij bleef kort naar de Vulpix kijken, ergens nog steeds hopend dat hij een positief antwoord zou krijgen op zijn vraag. Hoe groot zou het dorpje eigenlijk zijn? Hopelijk niet al te groot. Hij vond het verschrikkelijk om de weg te moeten vragen. Het liefste meed hij anderen zoveel mogelijk. En anderen meden hem. Zo hoorde het, en niet anders.

Toen de elektrike haar bedankte knikte ze hem eventjes toe, als je heel goed keek kon je haar mondhoek een beetje omhoog zien trekken, maar een echte lach was het niet te noemen en het leek ook gewoon snel weer verdwenen te zijn. Toen de elektrike klaar was om weg te lopen, wou zij eigenlijk ook weglopen, maar hij draaide zich opeens om en stelde haar een vraag. "Hmm?" reageerde ze even, alsof ze het tot zich door moest laten dringen "De Nightfall Guild? Geen idee." antwoorde ze uiteindelijk. Ze keek hem eventjes vanuit haar ooghoek aan en leek nu iets meer intresse te hebben, waarshcijnlijk kwam dat omdat hij uiteindelijk toch naar dezelfde guild zou gaan. "Maar ik ben er ook naar opzoek." zei ze gewoon, ze zei het alsof het een uitnodiging was en liep langs hem heen, in een langzaam loop tempo die heel makkelijk bij te houden was. Eigenlijk verwachtte ze niet eens dat hij echt met haar mee zou lopen, maar het maakte haar ook niet veel uit, ze was er gewend aan om alleen te zijn en had serieuze sociale problemen opgebouwd. Ze keek toch maar even voor de zekerhied naast zich of de elektrike daar ook liep, maar toen ze mensen enthousiast over de guild hoord epraten versnelde ze haar pas en kon met moeite langs de menigte heen komen. "Uhm..." opeens klonk ze een stuk vriendelijker, alsnog neit erg vriendelijk trouwens, maar als ze iets vna iemand nodig had klonk ze iets midner kil dan normaal "Weet jij toevallig waar de guild is?" onbewust zocht ze vanuit haar ooghoek naar de elektrike die ze een stuk vna haar appel had gegeven.

"De Nightfall Guild? Geen idee," antwoordde de Vulpix. Reyez gaf een kort knikje. Fijn, dat betekende dus dat hij alsnog zelf zou moeten zoeken. Net waar hij op zat te wachten. "Maar ik ben er ook naar opzoek," zei de Vulpix vervolgens. Reyez trok zijn wenkbrauwen op. Oké, hij was dus niet de enige die de Guild zocht. Dat was tenminste een pluspunt. Maar wat wilde de Vulpix bereiken door dat de vermelden? De Vulpix liep in een langzaam tempo langs hem heen, waardoor hij zijn kop af moest wenden om niet door een van de staarten geraakt te worden. Nog iets waar hij niet op zat te wachten. Harige staarten in zijn gezicht. De Vulpix keek achterom, alsof ze verwachtte dat hij haar zou volgen. No way. Het was niet verantwoord om zomaar met vreemden mee te gaan. Al helemaal niet als ze je eten aanboden. “Uhm…” klonk de stem van de Vulpix weer, alhoewel deze het nu niet tegen hem had, maar tegen een andere pokémon. "Weet jij toevallig waar de guild is?" vroeg ze. Ah, dus de Vulpix wilde het op die manier aanpakken. Wel, prima. Als het werkte, dan was het goed genoeg voor hem. Met een klein drafje liep hij achter de Vulpix aan, om vervolgens met een brede, alhoewel keurig gemaakte, glimlach de pokémon aan wie de vraag was gesteld aan de kijken. Een glimlach, wat je er allemaal niet mee kon doen. Hij was in ieder geval effectief genoeg om vriendelijk over te komen op andere pokémon.

Toen de elektrike uiteindelijk naast haar stond keek Aru eventjes helemaal zijn richting op, maar uiteindelijk toch maar naar de pokemon (geen zin om ééntje uit te kiezen) die voor haar stond en keek deze afwachtend aan. Ze leek nog net niet ongeduldig toen de pokemon eindelijk antwoordde "Oh, jullie zijn nieuwe leden voor de guild?" reageerde deze vrolijk, voor Aru was het moeilijk een reactie als 'Natuurlijk zijn we nieuwe leden, anders hadden we er niet om gevraagd.' in te houden en knikte gewoon even lichtjes "Oh, wat leuk." god, die pokemon kwam over als een of ander oud mens die al jaren daar was, alsof hij op hen neer keek. "De guild is die kant op." de pokemon knikte een kant op "Dankuwel." antwoorde Aru haastig, waarna ze even een triomfantelijke blik naar de elektrik naast haar worp en de goede richting opliep. Naturlijk hoopte ze ergens in haar achterhoofd dat de elekrik met haar mee zou lopen, want ookal liet ze het niet merken, ze was best blij om kennis te maken met iemand die uiteindelijk bij haar in de guild zou zitten. "Dus, wie ben je?" vroeg ze gewoon nonchalant, alsof het haar eigenlijk neit zo veel kon schelen, maar ze ht gewoon maar vroeg uit beleefdheid. "Ik ben Aru." stelde ze zich gelijk maar voor, om de standaard terug-vraag situatie te ontlopen.

"Oh, jullie zijn nieuwe leden voor de guild?" vroeg de pokémon op een net iéts te vriendelijke manier. Reyez gaf enkel enkel een kort knikje. "Oh, wat leuk." Met moeite weerhield Reyez er van om weg te lopen van de pokémon. Kom op zeg. Hij was geen kleuter. Zijn geluld bleek zijn vruchten af te werpen, aangezien de pokémon de weg naar de Guild scheen te weten. "De guild is die kant op." Opnieuw gaf Reyez een kort knikje, om vervolgens in de richting te lopen die door de pokémon was aangewezen. Bah. Dat hij nog niet was geëvolueerd, betekende niet dat hij een of andere noobosaurus was die te veel energie over had, die allemaal hulpeloze pokémon die in nood waren wilde redden. Nee. Alles behalve dat. Misschien voor de eer. "Dus, wie ben je?" hoorde Reyez de Vulpix zeggen. Oh, dat was waar ook. Hij was bijna vergeten dat hij niet de enige was die naar de Guild toe ging. Jammer genoeg. "Ik ben Aru," stelde de pokémon zich voor. Reyez haalde diep adem, alsof hij van plan was om aan een verschrikkelijk lange zin te beginnen. “Reyez,” sprak hij. “Aangenaam.” Met tegenzin schonk hij de Vulpix een glimlach. Waarom waren andere pokémon altijd zo bemoeizuchtig? Was het daadwerkelijk zo moeilijk om te begrijpen dat hij niet graag werd verstoord? Zelfs al was het maar tijdens het lopen? Oké, toegegeven. Om een goede plek bij de Guild te krijgen, was het aan het begin noodzakelijk om samen te werken met een andere pokémon. Maar dat was alleen tijdelijk. Tenminste, dat hoopte hij. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de Vulpix. Was het zijn taak om het gesprek op gang te houden? Hopelijk toch niet. “Waar kom je vandaan, Aru?” vroeg hij, zijn stem wonder boven wonder geïnteresseerd laten klinkend. Wel, het interesseerde hem misschien een beetje. Maar niet genoeg.

"Ja." reageerde ze toen Reyez zich voorstelde en 'Aangenaam' zei, nu pas merkte Aru dat de elektrike waarschijnlijk even veel moeite had met praten als zij. Stom van haar, anders was ze gewoon niet begonnen met praten en waren ze gewoon in fijne stilte naar de guild gelopen, maar ze moest weer zo nodig sociaal denken en een gesprek starten. "Hmm?" opnieuw leek de vraag even tot haar door te moeten dringen, net als alle vragen, wat nogal warhoofdig overkwam. Eigenlijk was Aru alles behalve een warhoofd, ze had gewoon tijd nodig om een vraag in haar hoofd om te laten gaan om het perfecte, korte, antwoord te vinden. "Het word 'the fire field' genoemd omdat het er zo warm is en er veel vuurpokemon naartoe trekken. Misschien heb je er eens van gehoord?" antwoorde ze toch maar, ja, het was stom dat ze de echte naam vahn het gebied niet kende, maar dat kwam gewoon omdat ze het als niets anders kende dan 'thuis'. "Als je uit de grote Elektrike tribe komt, dan ben je er waarshcijnlijk langs gelopen." maar als hij niet bij de tribe hoorde niet natuurlijk, maar dat hoefde ze niet uit te spreken. Pas na een tijdje had ze door dat ze vergeten was de vraag terug te stellen, maar misschien was dat ook niet zo'n goed idee aangezien ze al een vraag had gesteld. Hoewel, ze had de vraag niet echt uitgesproken, maar hij begreep toch wel dat ze wou weten of hij van de Elektrike tribe kwam? "Oh..." ze bleef uit verbazing even staan toen de guild binnen zicht was, het was wel nog een eind lopen, maar Vulpix was er door onder de indruk en eht duurde dna ook wel eventjes voor ze weer ging lopen en uitiendelijk weer naast Reyez begon te lopen. Haar mondhoeken krulde om in een lichte glimlach, het kwma door haar innerlijke enthousiasme, het was iets erg zeldzaams om haar te zien lachen. Al zag ze er daardoor wel een stuk vrinedelijker en schattiger uit, het gebeurde gewoon niet vaak dat ze ergens enthousiast over was of dat iets haar blij maakte.

"Het word 'the fire field' genoemd omdat het er zo warm is en er veel vuurpokemon naartoe trekken. Misschien heb je er eens van gehoord?" Reyez fronste bedenkelijk. Had hij daar eigenlijk ooit van gehoord? Niet zover hij wist, in ieder geval. Wat natuurlijk kwam omdat hij nog nauwelijks verder was gekomen dan zijn woonplaats, op de enkele keren na dat hij met het Team van zijn zus mee was gegaan op een missie. Een makkelijke missie, weliswaar. De kleine Reyez mocht natuurlijk niet gewond raken. Bah. "Als je uit de grote Elektrike tribe komt, dan ben je er waarschijnlijk langs gelopen." Reyez schudde met zijn hoofd. Hij kwam niet uit een Elektrike Tribe. Hooguit een klein gezin er van. Zijn thuisplaats was Silver Mountain, en daar was hij tevreden mee. “Het spijt me, maar ik heb werkelijk nog nooit van jouw thuisplaats gehoord.” Zijn blik viel op een gebouw, dat nog het meeste weg had van een kop van een Absol. Wacht. Dat was het ook. Was dat de Guild? Hoe kon iemand het toch bedenken… Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de mondhoeken van de Vulpix omhoog krulden. Hij wendde zijn blik af. De vrolijkheid van de pokémon irriteerde hem. Zelf was hij nooit vrolijk. Niet echt, in ieder geval. Doen alsof was normaal geworden voor hem. Waarom zou hij vrolijk zijn.. als er voor hem geen reden was om dat te zijn? Leugens waren voor hem altijd beter dan de waarheid. Je moest het zien als een leugen om bestwil. Een gigantische leugen die alleen maar groter zou worden. De leugen die je zijn leven zou kunnen noemen. Maar zolang de leugen een leugen bleef, en de waarheid het niet zou verstoren, zou de leugen toch de perfecte realiteit kunnen blijven? “Dus dat is de Guild…” snoof hij. Hij keek weer naar de Vulpix, en schonk deze een lichte grijns.