The Grand Opening~!

Een kleine Mudkip liep haastig rond door het huis van zijn pleeg ouders, Hena en Might de Mightyena’s. Hij zou naar die nieuwe guild gaan vandaag en hij moest opschieten. Hij rende van de voorraad kamer naar de tuin en helemaal terug naar zijn eigen kamer. Waar was zijn Oran Berry toch! Terwijl hij weer eens naarde tuin liep kwam Hena binnen en zei “Rustig Ienzo, je Oran berry ligt daar. Je had hem daar gister zelf neer gelegd.” Ienzo kwam achteruit gewandelt terug binnen en wreef met zijn voorpoot over zijn hoofd. “Was ik al weer vergeten.” Zei hij lachend. Ienzo pakte zijn Berry en liep naarde voordeur. “Ik ga een top Rescuer worden.” Riep hij nog door de deur toen hij naar biuten rende. Als laatste schreeuwde hij “Ik kom jullie nog wel bezoeken als ik in de guild zit.” En daarna rende hij naar Sunset plaza
.
De enige reden om in een rescue team te komen voor Ienzo was om er achter te komen wat er was gebeurdvoor hij 6 was. Hij heeft geen herineringen voor zijn 6de . De enige herineringen waren zijn naam en hij wist zeker dat hij een mudkip was. Hij wist nietwie zijn ouders waren of waar hij vaandaan kwam. Hena had hem gevonden en is toen voor hem gaan zorgen. Snel rende Ienzo naar het gebouw dat de vorm van een absol hoofd had. Er waren al veel pokemon aanwezig en die waren al allemaal aan het feesten. De mudkip had de openig van de guild al gemist. Maar dat maakte niet uit. Ienzo liep naar de menigte en probeerde te kijken waar de guild master stond. Hij veronderstelde dat het een absol was aangezien de guild een vorm van een absol had. Hij probeerde op zijn achterpoten te staan en te kijken maar het maakte niets uit, een groote Lombre stond voor hem. Toen kreeg hij een iedee. De mudkip liep wat naarachter, spurte dan weer richting de lombre en sprong op zijn kom. “Sorry, mag ik er even lang.” Zei Ienzo, een beetje lachend. “Ga van mijn hoofd af kleine pest en maak dat je weg komt!” schreeuwde de Lombre hard maar niet zo hard al het geluid van alle andere pokemon. “Het spijt me meneer ùmaar ik moets gewoon even over u heen snapt u, ik kon er anders niet door.” Zei Ienzo toen hij van de Lombre af sprong. Daarna liep hij door de menigte toen hij een Absol in het oog kreeg. Maar hij was niet alleen, er stonden verschillende pokemon om hem heen en het bleek alsog het juist iets had gezegd. “..cuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is.” De pokemon begonnen meteen te lopen en Ienzo werd omgduwd door en paar pokemon waardoor hij zijn Oran berry liet vallen. Snel pakte hij die weer en dacht even na. “Die absol had iets gezegd van cuers rechts, hij zou wel rescuers bedoelen.” Dacht hij. Hij liep naarde rescuers en zag een Electrike, Charmander en Axew staan. “Hoi, ik ben Ienzo.” Zei hij toen hij bij het groepje kwam. Hij hoopte dat hij een deel kon uitmaken van een team en vlug zou kunnen beginnen.

"Hallo. Ronin, was het toch?" De Buizel knikte even. De Cubone stelde zich nog eens voor, maar Ronin had eigenlijk al opgevangen wat zijn naam was. "Ik zoek nog een teamgenoot. Ben je geïnteresseerd?" vroeg Skull uiteindelijk. ''Jazeker,'' antwoordde het oranje wezen bijna meteen. Hij deed zijn mond nog een keer open, om iets te zeggen, maar hij hoorde een geluid die hij niet verwachtte. “Hallo!” Ronin keek om en zag daar een Pikachu bij hen staan. Dat het gele wezen hier stond betekende dat ze een adventurer wilde worden, niet? De Buizel begon breed te grijnzen. “Ik ben Neomy en wil me graag bij een Adventure Team voegen.” Een glimlach stond op haar snuit, terwijl ze haar hoofd een tikje scheef hield. Ronin zette ook een brede glimlach op nu. Zoiets was aanstekelijk voor hem. Hij sloot zijn ogen voor een paar tellen, en opende ze weer. “Met wie heb ik het genoegen?” Niet lang daarna hoorde hij een andere stem. “ha-hallo," stamelde deze. Hij keek weer op en zag nog een Pikachu verschijnen. Deze trilde hevig, maar de rede daarvoor kon hij niet zo een, tee, drie bedenken. Fronsend staarde hij even naar de kleinere Pikachu. Vervolgens glimlachte hij weer lichtjes, terwijl hij even terug ging op de vraag van Neomy. Zijn poot balde hij tot een vuist, op één 'vinger' na, die hij tegen zijn borstkast porde. Zijn glimlach veranderde langzaam in een grimas. ''Ik heet Ronin,'' sprak hij toen luid, en liet zijn blik over de twee Pikachu's gaan. ''En wie mag jij wezen?'' vroeg hij vriendelijk aan de kleinere Pikachu die er net bij was gekomen.

Wachtend op een antwoord keek hij even rond, en zag de verscheidene pokémon met elkaar praten. Het zag ernaar uit dat het best druk ging worden in de Guild. Niet dat Ronin dat erg vond, hij vond het juist leuk om een praatje te kunnen maken. Hij was benieuwd naar de verschillende teams en missies die ze zouden kunnen uitvoeren. Hij kon niet wachten om te beginnen! Toch moest hij wel, het team moest eerst nog worden aangemaakt. Aangezien er twee andere met hen gingen praten, betekende dat dat deze een team wilde vormen met zowel Skull als hijzelf? Een team van 4, dat vond hij wel wat! Zijn zwarte ogen gingen weer langzaam terug naar het groepje waar hij bijstond. Hij stond te bruisen van energie. Het duurde niet lang meer, of hij kon zijn eigen avontuur beginnen met zijn nieuwe vrienden!

“Mercury, aangenaam!” stelde de Charmander zich voor. Reyez knikte, als teken dat hij het verstaan had. Mercury. Een vreemde naam voor een Charmander, als je het hem vroeg. Kort keek hij naar de Axew, hopend dat die iets nuttigers te zeggen had. Helaas scheen dit niet het geval te zijn. Was dit werkelijk waar hij het mee moest doen? Een veel te hypere Charmander, en een Axew die niets zei? Oké, toegegeven. Het was altijd beter dan geen team. Op het moment dat hij zijn mond open wilde trekken om iets te zeggen, verscheen er een nieuw gezicht bij het gezelschap. Een.. Mudkip..? Oké, het was altijd beter dan niets. “Hoi, ik ben Ienzo.” Stelde ook deze zich voor. Opnieuw gaf Reyez een knikje dat hij de naam had verstaan. “Reyez,” herhaalde hij zijn naam. Nu kwam het moeilijkste gedeelte pas. Het onthouden van de namen. Niet dat dit perse nodig zou moeten zijn. Al helemaal als bleek dat hij met maar één van de drie pokémon een team zou vormen. Het zou pas horror worden als hij met alle drie de pokémon een team zou vormen.

Hij durfde er voor uit te komen dat hij niet bepaald goed was met andere pokémon. Al helemaal als hij ze niet kende. Natuurlijk kende hij de standaard procedure wel. Vriendelijk groeten, en glimlachen, zelfs als het je niks uit maakte. Een van de dingen waar hij behoorlijk goed in was geworden. Vooral het ‘glimlachen’ gedeelte. Hij wilde nog wel eens vergeten om anderen beleefd te groeten. Vooral als die andere pokémon hem niet konden boeien. Hij haalde diep adem, en liet zonder moeite een gemaakte grijns zien. “… Ik weet het niet, maar… wie zou er met mij een team willen vormen?” vroeg hij, in een poging niet al te teleurgesteld over te komen. De keuze uit teamleden was natuurlijk niet al te groot, of wel soms? Niet dat hij er daadwerkelijk veel meer van had verwacht, maar… Ah, wat zou het ook. Zoals hij eerder al had bedacht, zou het team waar hij nu in zat maar tijdelijk zijn. Tenzij het hem echt beviel, uiteraard. Hij liet zijn blik over de verzamelde pokémon heen glijden, terwijl hij door ging met glimlachen. Op hoop van zegen dan maar. Het kon nooit zo erg zijn als hij dacht, of wel soms?

Misschien.. heel misschien… kon het nog leuk worden ook. Als hij voor deze ene keer zijn best zou doen om er iets van te maken, in ieder geval. Een van de dingen waar hij ook behoorlijk slecht in was. Met de meeste dingen stopte hij al voordat hij er ook maar aan was begonnen. Nee, deze keer zou anders zijn. Voor deze ene keer… zou hij ergens aan beginnen voordat hij er mee stopte. Al was het maar om te laten zien dat opgeven niet het enige was waar hij goed in was. Al was het maar om te laten zien dat hij beter was dan zijn o-zo geliefde zusje. Ja. Alleen al dat was meer dan genoeg om hem er van te overtuigen om er voor de volle 63% voor te gaan. Onbewust liet hij een zachte grinnik horen, om zijn blik weer over het groepje verzamelde pokémon heen te laten glijden. Zo erg zou het niet worden, toch?

Sora slikte even toen de Buizel die Ronin heette aan hem vroeg, ''En wie mag jij wezen?.'' Hij sloot zijn ogen en ademde diep in en uit, “ik ben Sa-Saro… Sora, zei Sora trillend waarom zei hij zijn naam verkeerd?. en pakte zijn staart beet en verborg zijn gezicht erin. Het moest er waarschijnlijk idioot uit zien maar hij was gewoon slecht met ‘vreemde’ Pokémon en dan vooral het voorstellen. Hij was knalrood geworden omdat hij zich dood schaamde voor zijn gedrag. Hij richtte zijn borst vooruit en richtte zijn blik weer op de Buizel, stapte op hem af en stak zijn gele pootje uit, “ik ben Sora, zei hij iets krachtiger. Toen zijn moeder er nog was had zij hem altijd geleerd de poot te schudden en de gene recht aan te kijken maar hij vermeed liever oogcontact evenals als het schudden van poten maar als hij een team wou vormen moest hij het toch gewoon proberen. Hij keek omzich heen steeds meer Pokémon hadden zich verzameld. Sora liet zijn oren omlaag zakken en keek droevig naar de grond. Hij miste zijn broertje nu al en keek omhoog naar de lucht waar de zon fel scheen, ”Golden Smile and Silver Tears, Let's advance to the next.. If we're together it’s alright.. zei Sora zachtjes en keek dromerig naar de horizon, dat zinnetje liet hem altijd kalmeren..

Mercury en Reyez waren niet de enigen die rescuer wilden worden. Ook een Axew voegde zich bij hun en even later ook een Mudkip. Die laatste stelde zich voor als Ienzo. Mercury knikte vrolijk. “Ik ben nog steeds Mercury!” grinnikte hij. Een brede glimlach stond op zijn gezicht. Met wie hij ook een team zou gaan vormen, hij wist zeker dat hij een hoop plezier zou hebben. Zelfs al leek het er niet op dat één van deze Rescuers zijn persoonlijkheid met hem deelde. In tegendeel, de anderen zagen er vrij serieus uit, maar dat zou Mercury niet uitmaken. Tenslotte konden er hele vriendelijke Pokémon verscholen zitten achter de verlegen buitenkanten.

“… Ik weet het niet, maar… wie zou er met mij een team willen vormen?”
Het was de Electrike die de vraag stelde. Mercury keek hem even aan. Zijn blik gleed over de andere Rescuers, maar die bleven stil. Hij kreeg bijna medelijden met de groene Pokémon. Wilde niemand een team met hem vormen? Op zijn gezicht verscheen een bezorgde blik. Oké, de anderen kenden hem waarschijnlijk niet, maar Mercury ook niet en hij verwachtte dat Reyez eigenlijk heel aardig was. Zijn blik bleef even hangen op de Axew en daarna op de Mudkip. De stilte werd uiteindelijk ondragelijk voor Mercury.
“Ik wil wel.” Op een of andere manier besefte hij nu pas dat de tijd in werkelijkheid minder langzaam ging. Hij had niet eens zo lang rondgekeken. Hoe kon het dat het veel langer had geleken? Mercury weerstond de verleiding om zijn kop te schudden. Hij kon die gedachten ook wel kwijtraken zonder zijn kop te schudden. “Ik bedoel, als de anderen niet willen..” voegde hij voorzichtig aan zijn woorden toe. Hij liet zijn blik opnieuw even op Ienzo en Tux rusten voor hij weer naar Reyez keek. Het zou zijn keuze zijn.

"Jazeker" antwoordde Ronin meteen. Skull bleef kil aan de buitenkant, maar van binnen straalde hij. Het was hem gelukt hij had een teamgenoot gevonden! Dit was zijn eerste stap in de richting van een nieuw bestaan. Ronin wilde nog iets zeggen, maar werd onderbroken door een vreemde stem. "Hallo." Skull keek langs Ronin heen en zag daar een Pikachu staan. Er verscheen heel even een flauwe glimlach op Skull's gezicht. Dat die Pikachu bij hen kwam wilde zeggen dat deze ook nog teamgenoten zocht. En als er meer Pokémon zijn, kunnen we beter presteren. Zo werkte het in mijn criminele organisatie ook." dacht Skull. "Ik ben Neomy en ik wil me graag bij een Adventure Team voegen." zei het een gele wezen glimlachend. Het werd hem al duidelijk dat Ronin een heel ander type was dan hij, want deze glimlachte vrolijk terug naar Neomy. "Met wie heb ik het genoegen?" vroeg de Pikachu vrolijk. Skull probeerde ook om te glimlachen, maar faalde: "Ik ben Skull" Plotseling verscheen er nog een Pikachu. Heel even dacht Skull dat hij dubbel zag, maar toen merkte hij op dat de ene Pikachu veel kleiner was dan de ander. Ook beefde de kleine Pikachu als een rietje en had hij een kuif op zijn hoofd waardoor het leek alsof hij zich had verslapen. Skull had eerder gedacht dat Ronin angstig naar Skull keek. Toen had hij lichtelijk overdreven, maar de kleine Pikachu zag er letterlijk uit alsof hij bang was dat Skull hem ieder moment kon opeten. Uiteindelijk stelde Ronin zich voor aan de 2 Pikachu's. "Ik heet Ronin. En wie mag jij wel wezen?" zei hij en richtte zich speciaal op de kleine Pikachu. Skull staarde hem kort en kil aan, maar voordat hij zich voor kon stellen antwoordde de kleine Pikachu stotterend: "Ik ben Sa-Saro… Sora." Daarna hield hij zijn staart voor zijn gezicht en keek hij verlegen naar de grond. Plotseling keek hij weer naar de lucht en mompelde iets onverstaanbaars.

Skull keek een keer over het groepje Pokémon heen. Zijn toekomstige teamgenoten waren dus waarschijnlijk Ronin, Neomy en Sora. Speciaal voor Sora, stelde Skull zich opnieuw voor: Voor degenen die het nog niet weten, mijn naam is Skull. Van Ronin weet ik het al, maar wie van jullie zou ook een team willen vormen met mij en Ronin?" Skull wachtte rustig af op antwoord. Toch was hij wel benieuwd of hij niet te angstaanjagend en kil was overgekomen.

Stilte. Geen van de pokémon gaf antwoord op zijn vraag. Fijn. Had hij zijn enige kans nu al verpest? Hij was weer eens goed op dreef. Niet dat hij er echt iets aan kon doen. “Ik wil wel.” Klonk een stem. Lichtelijk verbaasd keek Reyez naar de eigenaar van de stem. Het was de hyperactieve Charmander. Mercedes..? Nee, dat was het niet. … Mercury! Dat was het. Een dankbare glimlach trok over zijn gezicht heen. “Ik bedoel, als de anderen niet willen..” Reyez hield zich in om de Charmander een pissige blik te geven. Oké, het was duidelijk dat de anderen niets zeiden. Maar om het ook nog eens hardop te zeggen? In tegenstelling tot wat hij wilde doen, begon hij te grijnzen. “Fijn!” Kort liet hij zijn blik over de Mudkip en de Axew heen glijden, om vervolgens weer naar Mercury te kijken. “Had je misschien… al een teamnaam in gedachten?” vroeg hij, niet zeker of Mercury wel het juiste persoon was om de naam van een Rescue Team te verzinnen. Hij was tenslotte een overhyperde Charmander. Wat zouden zijn ideeën voor een geschikte naam dan wel niet zijn? Hij wilde er niet aan denken. Niet dat hij zelf met iets beters zou kunnen komen. Nee, hij kon de Charmander beter een geschikte naam laten verzinnen. Dat was wel het minste wat hij kon doen, als je naging met wie hij de Charmander opschepte. Een van de meest luie personen ooit, die alleen wakker wilde worden voor eten. Geweldig. Hij had nu al medelijden met hem. Eigenlijk niet. Maar het ging om de gedachte, niet? Ah, wat als er nog meer teamleden bij zouden komen? Oh god, dat zou pas een ramp worden. Misschien zou hij nog echt moeten werken ook… Bedankt voor het aanbod, maar.. Nee. Dat zou het niet worden. Hij verachtte alleen het woord al. Alles waar hij geen zin in had, was werk voor hem. Het uitschakelen van Outlaws daarentegen zou hij zelfs met plezier doen. Levende doelwitten. Wat kon een ziel nog meer wensen.

Vrolijk keek Neomy van de Buizel naar de Cubone. "Ik ben Skull," antwoordde de Cubone. Neomy hield haar kop wat scheef terwijl ze de pokémon bestudeerde. Het was een aparte naam, maar wel heel toepasselijk. Cubone's droegen altijd de schedel van hun overleden moeder en niemand wist hoe het echte gezicht van deze pokémon eruit zag. Skull's schedel was erg beschadigd en hij zag eruit alsof hij al veel had gemaakt. Nu ze erop lette leken beide pokémon veel ouder dan zijzelf. Plotseling verscheen er een tweede Pikachu. "Ha-hallo," stamelde deze met naar beneden hangende oren. Verbaasd keek ze naar het trillende gestalte. Wilde deze pokémon een Adventurer worden? Hij was erg klein, misschien net zo klein als haar zusje Viola. Zijn wangen waren ook gewoon rood, in tegenstelling tot haar roze wangen.

"Ik heet Ronin," zei de Buizel plotseling. Neomy richtte haar blik weer op de Buizel die naar zichzelf wees. "En wie mag jij wezen?" vroeg hij prompt aan de kleine, trillende Pikachu, die duidelijk geïntimideerd was door de grotere pokémon om zich heen. Stotterend kwam hij tot de naam Sora. Neommy glimlachte hem bemoedigend toe. "Ik heet Neomy," zei ze nogmaals, er vanuit gaand dat de Pikachu het vorige voorstelrondje niet had meegekregen. "Voor degenen die het nog niet weten, mijn naam is Skull." Stelde ook de Cubone zich nogmaals voor. "Van Ronin weet ik het al, maar wie van jullie zou ook een team willen vormen met mij en Ronin?" Neomy grijnsde breed en stak haar hand op. "Ik, heel graag. Ik kan zien dat je al de nodige ervaringen hebt in gevechten en in het leven, dus ik denk dat ik nog een heleboel van je kan leren," zei ze glimlachend, terwijl ze over haar hoofd wreef. Dit was zo spannend! Ze zou een nieuw leven starten in dit land, nieuwe vrienden maken, verre gebieden onderzoeken en vele avonturen beleven. Ze kon niet wachten!

De jonge Shinx had nog één stap te gaan voordat ze naar haar lotsbestemming kon gaan werken. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat de Growlithe een bescheiden glimlachje liet zien richting haar en richting de Zigzagoon. Ze reageerde eerst niet en keek vanuit haar ooghoeken naar de andere groepen. Ze zag dat de Rescuers al de stap genomen hadden, waaronder een Cubone, Buizel en twee Pikachu's. Evenals bij de Adventurers, waaronder een Elektrike, Mudkip, Charmander en een Axew. Het groepje Explorers stond er maar verloren bij, evenals de Merchants. Zuzu liet een halve glimlach zien en wist dat het voor de Explorers niet lang meer zou gaan duren. Ze keek nu eerst even de Growlithe aan. Vuurpokémon stonden bekend dat ze nooit opgaven en veel kracht hadden, maar wel soms roekeloos konden zijn. Toch wist ze dat hij anders was. Dat voelde ze gewoon. Haar ogen gleden naar beneden richting de Zigzagoon. Normale Pokémon stonden bekend dat ze een balans hadden tussen defensie, snelheid en kracht, maar ook dat ze soms onverwachts uit de hoek konden komen. Toch wist ze dat ook hij anders was. En zijzelf? Nu liet ze een volle glimlach zien. Dat moesten ze maar zelf uitzoeken. Toch stond ze er maar een beetje verloren bij. Hoe moest ze beginnen? Ze had de gesprekken van de andere groepen gevolgd en allemaal hadden ze een overeenkomst. Ze stelden zich allemaal eerst voor. Ze keek weer even naar de Growlithe en daarna weer naar de Zigzagoon. Ze knikte even als begroeting naar hun en zei toen met een kalme, maar heldere stem: 'Zuzu.' Ze wist van zichzelf dat ze niet zo'n prater was en daar moesten ze maar mee leven. Tenminste, áls ze een team met haar wouden vormen. Even sloegen haar gedachtes op hol, een teamnaam. Team Storm? Het klonk wel bijpassend, maar niet echt origineel. Toch duwde ze die gedachtes opzij. Zo ver was ze nog niet! Nog niet tenminste... Ze liet een glimlach zien en wist dat ze weer een stap dichterbij was. Nog dichterbij haar lotsbestemming. Nee. Onze lotsbestemming.

De Growlithe gaf hem een kort knikje, ter begroeting, dacht hij. Met een lach knikte hij terug. Nog steeds een beetje nerveus keek nog eens naar de andere Pokémon. De Growlithe, die zelfverzekerd en aardig leek. En een Shinx, waarvan hij dacht dat ze meer dacht dat praatte. "Zuzu." stelde de Shinx zich met een heldere stem voor. Op de snuit van de jonge Zigzagoon verscheen een lach. "Mijn naam is Noah." Hij keek even naar de grond, verlegen en nerveus. Dat was hij bijna altijd als hij bij andere Pokémon was. Niets aan te doen. Misschien veranderde dit als hij in een team zat.. Zijn ogen draaiden zich naar Zuzu, en keek haar even aan. Toen keek hij naar de Growlithe, van wie hij de naam nog niet wist. Snel zette hij zijn poten stevig op de grond onder hem, en ging zitten.

Ienzo keek de Charmander en Axew aan, daarna de Electrike. De Electrike knikte kort naar hem en zei “Reyez.” Ienzo knikte terug om te laten zien dat hij het had gehoord. Daarna zei de Charmander grinnikend met een enorme glimlach “Ik ben nog steeds Mercury!” De Axew stond er nog steeds even stil bij als ervoor, maar hij zag er wel redelijk sterk uit. Na een tijdje zei Ienzo “Aangenaam kennis te maken, allemaal. Ik hoop dat ik hier veel plezier ga beleven.” Ienzo keek dromerig voor zich uit, hij verheugde zich al op al de avonturen die hij ging doen. “… Ik weet het niet, maar… wie zou er met mij een team willen vormen?” vroeg Reyez plotseling. Ienzo verschoot even en begon toen na te denken. Met wie zou hij een team starten. Hij zelf was een water type, misschien zou een vuur type een goede keuze zijn. Maar het moest natuurlijk ook klikken met de pokemon. Mercury was een vuur type, zelfs een redelijk sterke soort. Als hij volledig zou evolueren zou hij een zeer sterke pokemon kunnen worden. Maar daar had Ienzo niets over te zeggen. Dat was er nog de Electrike, gekend omdat ze zeer snel zijn. Ook was hij een elektrisch type, waar hij zwak voor was Maar andere water types zouden geen kans staan. Elektrische types waren sowieso ook al sterk en Reyez zag er ook al sterk uit. En dan was er nog de Axew. Draken pokemon waren ook zeer sterk en ze hebben niet veel zwaktes. Maar de Axew zei zelf al niet veel ook al zag hij er sterk uit. Reyez en de Axew zagen er ook al ouder uit dan Ienzo maar dan leek Mercury er weer jong uit. Terwijl Ienzo in gedachten verzonken was merkte hij op dat er een zwijgende stilte was tussen de 4 pokemon. Had nog niemand op de vraag geantwoord? Toen zei de rode vuur pokemon “Ik wil wel.” Ienzo keek even op. Hij was even in gedachten verzonken. Even keek hij het groepje nog eens rond en hoorde toen Mercury er aan to voegen “Ik bedoel, als de anderen niet willen..” Daarop antwoorde Ienzo “Ik zou wel graag in een team komen, om mijn eigen reden en om natuurlijk plezier te maken. Maar het moet dan ook wel klikken want anders heeft het niet veel zin. Niemand heeft denk ik zin om bij een pokemon te zitten die die niet leuk vind.” Even dacht Ienzo na over zijn eigen bijdragen. Hij was klein, maar hij kon zwemmen. Hij kon items uit het water halen en outlaw ook uit het water halen als niemand ander er in ging. Zo bleef hij nog even nadenkend zitten.

De jonge Shinx keek vanuit haar ooghoeken naar de Growlithe die zich nog niet had voorgesteld. Waarom zweeg hij? Eigenlijk maakte het haar niets uit want dat deed ze zelf ook. Er hing een gespannen sfeer in Sunset Plaza en die sfeer was niet te vermijden. Haar ogen gleden weer terug naar de Zigzagoon die zich voorstelde, evenals zij had gedaan. 'Mijn naam is Noah.' zei hij met een lach die niet te omzeilen was. Ook zij liet voor een klein moment een volle glimlach aan hem zien. Zuzu zag hem wegkijken, verlegen en nerveus. Zo te zien hield hij niet vaak gesprekken met de buitenwereld. Zijn ogen gleden terug naar haar en hij keek haar even aan. Maar ze zag dat zijn aandacht snel weer naar de Growlithe ging. Hij zette zijn poten stevig neer en ging zitten. Ze volgde zijn voorbeeld en liet zich ook op haar achterwerk vallen, maar wel naast hem. Ze keek met haar goudgele ogen opzij naar hem en opende haar mond even om wat te zeggen, maar dat deed ze niet. Ze klapte haar mond weer dicht en keek even weg naar de lucht. Wat moest ze zeggen? Hoe het met hem ging? Of hij een team met haar wilde vormen? Ze wist het niet, totdat ze eens goed na begon te denken. Het was misschien eerst handig om hem en zeker de onbekende Growlithe beter te leren kennen voordat ze een team zouden vormen. En dat kon zeker niet met al de drukte om hun heen. Toch vertrok ze niet. Dit was het moment om een echt team te vormen. Ze keek hem weer aan met haar hoopvolle goudgele ogen en begon toen te spreken. 'Zou je een team met mij willen vormen... Noah?' Daarna klapte ze gelijk haar mond weer dicht. Het was speciaal voor haar doen als ze zoiets langs zei tegen iemand. Vanuit haar ooghoeken keek ze even naar de Growlithe. Het liefste zou ze willen dat hij er ook bij ging, maar hoe hij er nu bijstond wist ze niet of hij er ook écht bij wilde. Hij was van harte welkom, als hij wilde. Maar wilde hij dat ook écht. Ze wist het niet en ze hoefde het ook nog niet te weten. Nog niet.

De Cubone die zich voorstelde als Skull was best wel aardig en voelde dat hij gestopt was met trillen. Hij had het eerste al opgepikt, De Cubone heette Skull maar hoe heette die andere Pikachu ookal weer.. Ne…omy? Ja dat was het! Neomy. Toen begon Skull te praten Sora ving het eerste niet echt op want hij was al blij dat hij gestopt was met trillen het laatste ving hij wel op,” maar wie van jullie zou ook een team willen vormen met mij en Ronin?" Sora moest even nadenken, hij zag verder niemand die zich had gesloten bij hun groepje en hij wilde niet als enige achterblijven, “j-ja, heel graag, zei Sora met een nerveuze blik, voor hij er erg in had hij “ja” gezegd maar moest onwillekeurig grijnzen. meer om zijn stomme gedrag. Dan zou hij eindelijk wraak kunnen nemen op die twee pestkoppen die ooit zijn broertje bijna hadden vermoord maar in plaats daarvan raakte hij verwond om Soka uit die klif te krijgen. Sora had zijn handjes gevormd tot een vuist en keek met een vastbesloten blik naar het groepje. Hij wilde ook dolgraag weten wat er toen der tijd met zijn moeder was gebeurt dat knaagde altijd nog aan hem daarom was hij een lafaard al zeiden zijn vader en broertje van niet. Dat gaf hem moed al wist hij dat hij verder weg zou gaan dat deed hem pijn maar ooit moest hij zijn angst overwinnen en de stap zetten om verder te gaan. En daar was Adventurer worden een van. Nu voelde hij zich rot, hij dacht weer aan zijn moeder en het deed hem al pijn genoeg dat ze zo vroeg weg was genomen van hem. Hij merkte dat zijn wangetjes aan het vonken waren. Nog een grotere ergernis dat voelde hij nooit aankomen en zo leek het net alsof hij nog een Pichu was maar dat gebeurde alleen als hij verdrietig of boos was. Hij keek van Ronin naar Skull en van Skull naar Neomy wachtend op antwoord..

"Ik ben Sa-Saro… Sora," stotterde de Pikachu, als antwoord op zijn vraag. Ronin grinnikte lichtjes, vooral toen hij zag dat Sora verlegen zijn staart voor zijn gezicht had geplaatst. Hij wilde iets zeggen, maar liet dat achterwege. Skull trok al zijn aandacht. "Voor degenen die het nog niet weten, mijn naam is Skull. Van Ronin weet ik het al, maar wie van jullie zou ook een team willen vormen met mij en Ronin?" De Buizel keek met een vragende blik in zijn ogen naar de rest. Hopelijk wilde ze dat beide, dat zou een stuk leuker zijn, niet? "Ik, heel graag. Ik kan zien dat je al de nodige ervaringen hebt in gevechten en in het leven, dus ik denk dat ik nog een heleboel van je kan leren," antwoordde de Pikachu bijna meteen. Ronin snoof. Ze had het duidelijk op Skull gericht, maar hij dan? Hij had ook zijn leven lang getraind. Nouja, dat was weer overdreven, maar zijn training had wél succes afgeworpen. Tenzij ze natuurlijk tegen hen beide praatte. Hij hoopte eerlijk gezegd het tweede, maar ach. Nu was niet een gepast moment om ruzie te maken, dat wist zelfs hij. “J-ja, heel graag," sprak nu ook Sora, die met een nerveuze blik naar hen keek. Ronin begon weer breed te glimlachen. Precies zoals hij wilde. Ze wilde dus alle vier een team vormen. Des te beter.

''Zullen we dan maar richting Absol gaan?'' sprak de Buizel en wees met zijn duim over zijn schouder, naar de witte pokémon die voor het gebouw stond. Op dat moment viel hem iets in. Ze hadden nog helemaal niks besproken over het team zelf! Wat was hij toch een sukkel. ''Wacht, wie wordt eigenlijk de leider?'' vroeg hij toen, en fronste even. Hij hoopte natuurlijk dat hij dat zelf mocht zijn, maar wie weet wilde iemand anders dat ook wel. ''En hoe heet het team eigenlijk?'' sprak hij opnieuw, met nog steeds dezelfde blik in zijn ogen. Hij kruiste zijn armen over elkaar heen en begon na te denken. Hierbij maakte hij een zacht 'hmmn' geluid, had hij zijn hoofd ietsjes naar beneden gericht en zijn ogen gesloten. Hij had eigenlijk nieteens door hoe dom het eruit kon zien, maar dat kon hem eerlijk gezegd niet schelen. Misschien spoorde hij ze zo wel aan om mee te denken. Ook al waren ze dat misschien al van plan.

Sora keek Ronin aan. Hij had gelijk. Ze hadden nog niet echt besproken wat of wie de leider moest zijn. Dat wilde hij absoluut niet!, Daar was hij echt super slecht in en niet alleen dat. Hij volgde liever dan een heel Team te leiden. “i-ik vind dat Ronin of Skull de leider moet zijn, ik bedoel eigenlijk..” Sora slikte en kneep zijn ogen dicht en deed ze weer open,”ik ben een echte la-lafaard als het op zulke dingen aankomt,” had hij er aarzelend aan toegevoegd. Weer had hij zijn handje gebald tot een vuist, hopelijk lachte niemand hem uit maar hij was echt super nerveus en daarbij hij had iemand nodig om mee te trainen. Niet dat hij dat niet als Pichu had gedaan maar meer het richten en zijn Thunderbolt wat meer te trainen. Hij durfde het aan geen van hun te vragen maar alsnog wilde hij het proberen. Opnieuw keek hij van het ene naar het ander en probeerde de blik te vangen van Ronin en Skull. Maar een Team naam wist hij niet. Hij ging naast Ronin staan en zakte even op de grond en keek weer naar de lucht, hopelijk zou dit snel voorbij zijn dan kon hij snel wat slapen. Hij was echt doodmoe alleen al van het rennen en het stotteren, trillen en het nerveus zijn maakte hem doodmoe..

De Zigzagoon keek naar Zuzu die breed glimlachte. "Zou je een team met me willen vormen.. Noah?" vroeg ze met een heldere stem. Hij twijfelde even. "Maar.." begon hij, even bijtend op zijn lip. Hij wist de naam van de Growlithe niet. Noah keek even naar de Growlithe. Hij bedoelde dat de Growlithe dan alleen zou moeten in een team. Konden ze niet met zijn drieën in een team? Dat zou veel makkelijker zijn, en misschien zelfs veel leuker! Noah huiverde even bij de gedachte aan een team, een Explorer zijn.. Het was allemaal zo vreemd, altijd had hij rustig bij zijn broertjes en zusjes gewoond, en nu.. Opeens was hij op weg naar een heel groot avontuur. Hij grijnsde even lichtjes.

Ronin snoof en Neomy realiseerde dat ze haar antwoord eigenlijk alleen maar op Skull gericht had. Dat kwam omdat hij degene was die de vraag had gesteld, maar ze snapte wel dat het niet erg aardig was geweest voor de Buizel, aangezien ze blijkbaar al samen een team gevormd hadden. Neomy lachte een beetje verontschuldigend naar Ronin, terwijl ze over haar hoofd wreef. Oeps, blunder nummer één. Sora antwoordde nu ook dat hij graag bij het team wilde, dus greep ze dat excuus om haar aandacht weer op het gesprek te richten. Ze glimlachte de kleine Pikachu bemoedigend toe. ''Zullen we dan maar richting Absol gaan?'' zei Ronin, terwijl hij over zijn schouder wees. Neomy knikte en wilde zich omdraaien, maar toen begon de Buizel weer te praten. ''Wacht, wie wordt eigenlijk de leider?''

Neomy draaide weer terug en fronste even. Tsja, Sora leek haar niet echt de beste keuze en ze kon niet ontkennen dat ze zelf ook niet echt geschikt was als leider. Daarvoor was ze toch vaak te impulsief en ondoordacht. ''En hoe heet het team eigenlijk?'' vervolgde Ronin. Tsja, dat was ook een goeie. “I-ik vind dat Ronin of Skull de leider moet zijn, ik bedoel eigenlijk..” begon Sora te stotteren. Neomy keek hem even met samengeknepen ogen aan. Hé, dat was ook niet aardig! Ze wist van zichzelf dat ze niet echt leiders capaciteiten had, maar hoe kon hij dat weten? Schreef hij haar af omdat ze het enige meisje was ofzo? “Ik ben een echte la-lafaard als het op zulke dingen aankomt,” vervolgde de kleine Pikachu. Nu was het Neomy’s beurt om licht te snuiven. Fijn, het liep al lekker zo. Misschien kwam het omdat ze elkaar nog niet zo goed kenden.

“Ik weet van mezelf dat ik niet echt geschikt ben als leider, omdat ik vaak geen of verkeerde beslissingen neem op cruciale momenten. Bovendien vraag ik me af of ik echt commando’s aan iemand zou kunnen geven,” lachte Neomy, om zo haar ongenoegen jegens Sora te verbergen. “Dus dan moeten Ronin en Skull maar uitvechten wie de leider wordt. En over de naam…” Ze wreef nadenkend onder haar kin. Eigenlijk kon ze alleen maar cliché namen bedenken, zoals ‘Team Star’ of ‘Team Lightning’, wat eigenlijk nogal denigrerend zou zijn voor Ronin en Skull. “Ik kan zo één, twee, drie niks goeds bedenken eigenlijk,” bekende ze. Pff, zo’n team opstarten was nog best lastig!

"Ik, heel graag. Ik kan zien dat je al de nodige ervaringen hebt in gevechten en in het leven, dus ik denk dat ik nog een heleboel van je kan leren," antwoordde Neomy. Ook Sora gaf stotterend antwoord: "“J-ja, heel graag," zei hij en stopte met trillen. Het was misschien niet te zien, maar Skull was erg blij. Hij had zijn teamgenoten niet afgeschrikt. Sterker nog, ze hadden ontzag voor hem en wilde graag een team met hem vormen. Ronin snoof licht verontwaardigd over de uitspraak van Neomy. Skull wist niet of Ronin in het verleden ook zware uitdagingen te verduren heeft gekregen, maar hij had ze in ieder geval wel gehad. Hij was niet voor niks leider geweest van een criminele organisatie en hij was blij dat hij erkenning kreeg voor zijn kwaliteiten, ondanks dat niemand wist wat hij gedaan had. Dit wilde hij graag zo houden ook. ''Zullen we dan maar richting Absol gaan?'' zei Ronin en wees in de richting van de witte Pokémon die voor het gebouw stond. Skull was even verbaasd over de uitspraak van de Buizel. Ze waren nog helemaal niet klaar om het team te laten registreren. Maar voordat hij het oranje wezen kon verbeteren, merkte die dat zelf al op: ''Wacht, wie wordt eigenlijk de leider? En hoe heet het team eigenlijk?" vroeg hij. Skull glimlachte zwakjes. Dat was precies wat hij wilde horen. “I-ik vind dat Ronin of Skull de leider moet zijn, ik bedoel eigenlijk..” begon Sora stotterend. Van binnen straalde Skull helemaal, maar hij bleef rustig en kalm luisteren naar wat zijn teamgenoten hadden te zeggen. Dit keer was het Neomy die er licht verontwaardigd uitzag. Waarschijnlijk omdat Sora haar niet als potentiële leider zag. Skull zag haar ook niet in die positie, maar dat hield hij voor zichzelf. Skull was niet erg open en er waren veel dingen die hij wel vond maar niet zei. “Ik ben een echte la-lafaard als het op zulke dingen aankomt,” vervolgde Sora op dezelfde stotterende manier. “Ik weet van mezelf dat ik niet echt geschikt ben als leider, omdat ik vaak geen of verkeerde beslissingen neem op cruciale momenten. Bovendien vraag ik me af of ik echt commando’s aan iemand zou kunnen geven,” zei Neomy lachend. “Dus dan moeten Ronin en Skull maar uitvechten wie de leider wordt. En over de naam…” Neomy zag eruit alsof ze diep nadacht. Skull glimlachte voorzichtig. Het zag er naar uit dat hij de leider zou worden, precies zoals hij wilde. Zijn enige tegen kanidaat was Ronin en die leek hem niet zo heel geschikt. Maar goed, hij kende zijn teamgenoten niet zo goed. Misschien was Ronin wel een beter leider dan hijzelf, maar hij betwijfelde het. "Aangezien jullie zoveel vertrouwen in mij hebben zou ik graag de leider van ons team willen worden." zei op zijn gebruikelijke kille manier en keek daarbij vooral Sora en Neomy aan. "Bovendien heb ik al veel ervaring met het leiderschap. Ik heb namelijk de 2 jaar hiervoor een andere organisatie geleid." Skull had niet gelogen. Hij was inderdaad 2 jaar lang leider geweest van een organisatie, ook als was het een criminele. Maar dat ging hij hen niet vertellen. Als hij dat wel zou doen kon hij het wel schudden. Dan was er geen team meer die zou willen hebben. Rustig richtte Skull zijn koele blik op Ronin afwachtend op zijn reactie.

“I-ik vind dat Ronin of Skull de leider moet zijn, ik bedoel eigenlijk. Ik ben een echte la-lafaard als het op zulke dingen aankomt,” had de kleinere Pikachu bevend gezegd. Ronin glimlachte lichtjes bij het zien van de trillende Pikachu, maar het was niet zo dat hij hem uitlachte. In tegendeel, hij glimlachte op een geruststellende manier. De Buizel wilde zijn mond open doen, en iets zeggen in de trend van 'We bijten niet hoor, je hoeft niet zo verlegen te zijn', maar Neomy was hem voor met iets te zeggen. “Ik weet van mezelf dat ik niet echt geschikt ben als leider, omdat ik vaak geen of verkeerde beslissingen neem op cruciale momenten. Bovendien vraag ik me af of ik echt commando’s aan iemand zou kunnen geven. Dus dan moeten Ronin en Skull maar uitvechten wie de leider wordt. En over de naam…” De Pikachu stopte even met praten, wat erop neerkwam dat ze nadacht. Hij keek haar afwachtend aan, maar zij wist uiteindelijk ook niks te bedenken. Een zucht verliet Ronins keel, terwijl hij hoopvol naar Skull keek. Toch kreeg hij met iets te maken waar hij niet op gehoopt had.

"Aangezien jullie zoveel vertrouwen in mij hebben zou ik graag de leider van ons team willen worden. Bovendien heb ik al veel ervaring met het leiderschap. Ik heb namelijk de 2 jaar hiervoor een andere organisatie geleid." Ronin trok een pijnlijk gezicht. Dat was echt een steek onder water, maar hij wilde het niet opgeven. Zijn droom was om een eigen Adventure Team te starten, en die kwam alleen tot werkelijkheid als hij het team zou leiden. Hij snoof weer, kruiste zijn poten opnieuw over elkaar en keek de Cubone even argwanend aan. ''Ho ho, dat je ervaring hebt wilt niet zeggen dat je de beste bent. Daarbij neemt het niet mijn interesse weg over het leiderschap,'' sprak hij, lichtelijke geïrriteerd aan het feit dat Ronin gewoon werd afgeschrapt zonder er zelf iets op in te brengen. Skull had niet voor niets gezegd dat zíj vertrouwen in hém hadden. Hij had dus eigenlijk verwacht dat hij leider werd, maar daar had de Buizel wel iets op in te brengen. ''Ik heb lang gewacht op dit moment. Ik heb veel getraind om uiteindelijk zelf op pad te gaan, alhoewel ik allang alleen ben. Mijn droom pak je dus niet zomaar van me af.'' Het oranje wezen keek strak naar Skull. Hij wilde geen ruzie, hij wilde alleen duidelijk maken dat hij het er niet mee eens was. Hopelijk begreep Skull dat, en ging hij er geen heisa over maken, want dat wilde Ronin al helemaal niet.

“Ik zou wel graag in een team komen, om mijn eigen reden en om natuurlijk plezier te maken. Maar het moet dan ook wel klikken want anders heeft het niet veel zin. Niemand heeft denk ik zin om bij een Pokémon te zitten die die niet leuk vind.” Het was de Mudkip, die zich had voorgesteld als Ienzo, die sprak. Mercury grijnsde even naar hem. Hij had gelijk, het moest wel klikken. Maar, Mercury had daar nooit echt moeite mee. Zijn karakter stond het gewoon toe dat iedereen hem aardig vond. Tenminste, iedereen uit het dorp, maar dat waren zo veel Pokémon dat hij verwachtte dat het bij ieder ander ook wel zou werken. “Fijn!” bracht Reyez grijnzend uit. Mercury’s grijns veranderde in een glimlach. Yay! “Had je misschien… al een teamnaam in gedachten?” Zijn glimlach zakte langzaam weg. Een naam. Ohja. Een team moest ook een naam hebben. Had Reyez er al over nagedacht? Mercury niet. Hij sloeg zijn armen over elkaar en dacht diep na. Wat kon nou een leuke naam zijn? Een Engels woord deed het altijd goed. Iets wat je niet zo vaak hoorde misschien, zodat men zich ging afvragen wat het betekende. Ja, dat zou wel leuk zijn. Maar wat voor woorden kende Mercury nou die de anderen niet zouden kennen?
“Incision,” was het eerste dat bij hem opkwam. “Team Incision?” Hij fronste. Het klonk zo.. serieus. Mar op zich paste het wel bij hem. Het betekende ‘insnijding’ of ‘snee’, wat kon slaan op de wond die het verlies van zijn vader had achtergelaten. Als je het zo bekeek was het een logische naam, maar paste het bij Reyez? En hoe zat het met de Axew en Mudkip, zouden die ook bij hun team mogen? Mercury keek even rond en liet toen zijn blik op Reyez rusten. “Ehm.. Maar..” Hij had geen idee hoe hij dit moest formuleren. Ach, als hij het maar kon vragen, dan was het al prima. “Vormen we een team met zijn vieren of heb je liever maar één partner?” zodra zijn vraag klaar was richtte hij zijn blik weer op Ienzo en vervolgens op Tux. Hij wilde hen niet kwetsen, maar als Reyez liever een team van twee vormde dan een team van vier, dan zou Mercury dat begrijpen. Desnoods zou hij iemand anders kiezen om een team mee te vormen, als Reyez liever bij iemand anders in een team zat.

“Incision,” sprak Mercury. Reyez keek hem vragend aan. Incision? Wat betekende dat in hemelsnaam? Hij fronste, in een poging een beroep te doen op zijn Engelsewoordenschat, die niet verschrikkelijk fantastisch was. Niet dat het heel erg veel uitmaakte wat het betekende; het klonk in ieder geval als een normale naam. Een naam die niet iets weg had van ‘Team Choco Knuffel PokéPals!’ Nee, dan zou hij beslist zijn weggerend. Hij knikte. “Die naam lijkt mij prima,” antwoordde hij. “Ehm.. Maar..” zei Mercury vervolgens. Maar. Dat ene kleine woordje, dat alles kon verpesten. Dat minuscule woordje dat een wereld van verschil kon betekenen. ‘Ik vind je aardig, maar..’ Dat soort zinnen kwamen er van. En na die ‘maar’ kwam altijd iets dat ongelukkig was. Tenzij je het gebruikte in een zin als ‘Ik vind je niet aardig, maar’, dan kreeg het plotseling een andere betekenis. “Vormen we een team met zijn vieren of heb je liever maar één partner?” vroeg Mercury. Reyez snoof lichtjes. Was dat alles? Was dat alles dat achter die ‘maar’ schuilde? Het was erg teleurstellend, als je het hem vroeg. “Mij maakt het niets uit,” antwoordde hij, “zolang we maar kunnen beginnen.” En terwijl hij dat zei, bedacht hij zich waar hij zich mee op zou zadelen als er meer pokémon bij het Team zouden komen. Meer namen om te leren kennen. Meer pokémon om mee rekening te houden, als hij bij het Team wilde blijven. Oh god. Dat kon nooit goed gaan. Hij was a-sociaal. Niet als in dat hij geen rekening hield met anderen, maar dat hij moeite had om met anderen te communiceren. Wat hij op het moment deed, was enkel om er zelf beter van te worden. Hij zou zelfs verbaasd zijn als hij iets deed waar een ander beter van werd. Iets dat niet zelfzuchtig was. Hij plantte een zachte glimlach op zijn gezicht, en keek Mercury aan. “Kies jij maar, Mercury.”

Nieuwsgierig liep Zeph het Sunset Plaza op, hij had zichzelf voorgenomen om op tijd te komen zodat hij gelijk in een team kon stappen. Toch had hij zich verslapen. Hij bekeek de menigte Pokémon eens goed, de meeste zaten al te praten, hoe de team zou heten, wie de leider zou zijn. Was hij te laat? Hij zuchtte eens luid, misschien moest hij het gewoon proberen. Hij liep zelfverzekerd op de Pokémon af en stopte ongeveer 5 meter van de groepjes vandaan. Wat moest hij nu doen? ''Wie wilt mij in de team'' schreeuwen? Hij zou hun aandacht voor even hebben.. nee. Dat zou niet slim zijn. Hij moest gewoon wachten tot iemand hem zou vragen, al kon het uren duren. Hij moest geduld hebben. Hij ging zitten op de koude harde vloer, starend naar de groepjes Pokémon.
Wachten was saai.. Hij ging languit over de grond liggen, zodat ze misschien zouden denken dat hij gek was. Iemand die gewoon op de grond lag naar de lucht te staren. Dit deed hij wel vaker als hij zich verveelde. Waar hij ook was ging hij liggen om de wolken te bekijken en te bedenken op wat het leek. Raar genoeg zag hij er altijd eten in. Nog nooit had hij een vorm gezien wat volgens hem niet op eten leek.
Weer zuchtte Zeph. Hier had hij de geduld niet voor, zo zou het te lang duren. Hij stond op en ging doen wat hij als eerste besloten had. ''Wie zijn of haar team kan ik joinen?'' riep hij luid. Als het goed was zou iedereen hem nu hebben gehoord, nu was het alleen hopen dat ze gingen reargeren.

Ronin keek Skull aan alsof hij was gestoken met een mes. Hij snoof, kruisde zijn armen over elkaar en keek argwanend naar Skull. ''Ho ho, dat je ervaring hebt wilt niet zeggen dat je de beste bent. Daarbij neemt het niet mijn interesse weg over het leiderschap,'' sprak de Buizel lichtelijk geïrriteerd. ''Ik heb lang gewacht op dit moment. Ik heb veel getraind om uiteindelijk zelf op pad te gaan, alhoewel ik allang alleen ben. Mijn droom pak je dus niet zomaar van me af.'' Ronin keek strak naar Skull. Het leek alsof hij erg gespannen was, maar dat kon ook aan hem liggen. Skull stond nog steeds op dezelfde rustige manier naar hem te kijken. "Misschien heb je wel gelijk." begon hij op kalm en zonder enige spanning te vertellen. "Dat ik al ervaring heb wil niet zeggen dat ik de beste leider ben, en ik kan jouw interesse niet zomaar wegnemen. Ook kan ik niet je droom van je afpakken, Maar kun jij je dromen wel verwezenlijken? Ik mag dan wel niet de beste leider zijn, maar zou jij het veel beter kunnen?" Er verscheen een kleine spottende glimlach op Skull's gezicht. "Als je al geen ervaring hebt met samenwerken, hoe kun je dan een heel team leiden? Je zegt ook dat je veel getraind hebt, maar gevechten tegen wilde Pokémon verlopen anders als tegen zelfgemaakte Targets. Ook is het heel anders om te vechten in teamverband dan in je eentje, zeker als jij de leider bent en tussen de gevechten door je teamgenoten orders moet geven. Daarbij vindt ik ook dat je te gespannen overkomt, maar dat kan aan mij liggen. Een goede leider moet altijd rustig en kalm blijven om de juiste beslissingen te kunnen nemen. Al met al lijkt het mij dat geen toegevoegde waarde kunt geven aan de functie als leider. Dus het lijkt me het beste als je je droom om het team te leiden laat varen, Ronin." zei Skull en eindigde daarmee zijn betoog. Waarschijnlijk had hij de Buizel nu gekwetst, maar dat kon hem niet zo veel schelen. Hij had vele Pokémon gekwest en pijn gedaan toen hij nog in de organisatie zat. Toch voelde dit anders. Ronin had hem nooit iets aangedaan. Skull's glimlach verdween weer. Misschien had hij toch een beetje spijt van wat hij gezegd had. Skull schudde zijn hoofd. "Spijt? Sinds wanneer heb ik spijt van iets dat ik gedaan heb? Ik doe niet aan spijt of medelijden. Dat is voor Watjes!" schoot het door zijn hoofd. Daarna richtte hij zich weer tot Ronin terwijl hij wachtte op een reactie.

"Misschien heb je wel gelijk," begon de Cubone. Ronin keek hem afwachtend aan, want hij wist dat er meer aan kwam. Hij wist echter niet dat Skull zover had nagedacht over wat hij net in zijn schoot kreeg geworpen, en dus wist hij ook niet dat de Cubone hem ging kwetsen met zijn verhaal. "Dat ik al ervaring heb wil niet zeggen dat ik de beste leider ben, en ik kan jouw interesse niet zomaar wegnemen. Ook kan ik niet je droom van je afpakken, Maar kun jij je dromen wel verwezenlijken? Ik mag dan wel niet de beste leider zijn, maar zou jij het veel beter kunnen?" Een spottend glimlachje verscheen op Skulls gezicht, waar Ronin zich aan begon te irriteren. Hij karsentandde even, terwijl hij een vuile blik naar het bruine wezen wierp. "Als je al geen ervaring hebt met samenwerken, hoe kun je dan een heel team leiden? Je zegt ook dat je veel getraind hebt, maar gevechten tegen wilde Pokémon verlopen anders als tegen zelfgemaakte Targets. Ook is het heel anders om te vechten in teamverband dan in je eentje, zeker als jij de leider bent en tussen de gevechten door je teamgenoten orders moet geven. Daarbij vindt ik ook dat je te gespannen overkomt, maar dat kan aan mij liggen. Een goede leider moet altijd rustig en kalm blijven om de juiste beslissingen te kunnen nemen. Al met al lijkt het mij dat geen toegevoegde waarde kunt geven aan de functie als leider. Dus het lijkt me het beste als je je droom om het team te leiden laat varen, Ronin."

Ronin, die net trots met zijn armen over elkaar naar de Cubone stond te kijken, liet zijn poten langs zijn lichaam hangen. Verslagen. Gekwetst. Hij deed zijn mond een paar keer open, maar bedacht zich steeds. Er was niks meer van blijdschap in zijn gezicht te bekennen, wat normaal gesproken heel raar was. Verloren staarde hij naar het groepje pokémon. Hij realiseerde zich dat wat Skull net gezegd had misschien hard was, maar wel de waarheid. De waarheid was nou eenmaal hard. Opnieuw opende hij zijn mond. Ditmaal stamelde hij, zonder ook maar iets zinnigs uit te brengen. ''Ik...Ik...'' Meer kwam er niet uit. Hij zakte door zijn achterpoten en plofte met zijn achterwerk op de grond. Wat moesten zijn ouders wel niet zeggen? zij die er niet meer waren. Zij, die hij trots wilde maken, zodat ze wisten dat hij het goed maakte, samen met zijn team. Hoe moesten zij zich wel niet voelen daar op hun wolk? Hij beet even op zijn onderlip. Nee, hij mocht niet bij de pakken neerzitten. Hij kon zijn ouders ook trots maken zonder leider te zijn. Het enige wat hij hoefde te doen was zijn best. En als de rest dat ook deed was het team perfect. Dan waren ze misschien wel één van de beste. Hij slikte, stond op en probeerde de blik van Skull te vangen. ''Je hebt gelijk. Het spijt me dat ik tegen je uitviel.. Het is alleen, ik heb hier lang naar uitgekeken. Het heeft lang geduurd voor mij dat er eindelijk weer eens iets leuks gebeurde...'' sprak hij toen, moeizaam. Hij hoopte dat Skull het aan de ene kant zou begrijpen. De Buizel liet weer zijn blik gaan over het groepje. ''Heeft er verder iemand bezwaar dat Skull leider wordt?'' Het leek hem niet het geval, omwille wat ze eerder hebben gezegd. En ookal had Skull hem gekwetst, leek Skull hem ook een geschikte leider. Als iedereen het ermee eens was hoefde ze dus alleen nog maar een teamnaam, en dan konden ze zich inschrijven. En als dat was gebeurd, konden ze aan de slag als een Adventure Team!

Net stond Ronin nog trots met zijn armen over elkaar. Nu liet hij zijn poten langs zijn lichaam zakken, hij zag er verslagen en gekwetst uit. Skull knikte tevreden. Ronin probeerde nog een paar keer iets te zeggen, maar bedacht zich steeds. De glimlach op zijn gezicht was verdwenen. Dit was de eerste keer dat Skull hem niet had zien lachen. Glazig en verloren staarde de Buizel naar Skull en de andere Pokémon. Uiteindelijk wist hij toch nog iets uit te brengen, maar het enige wat er uit kwam was: ''Ik...Ik...'' Meer kon hij niet uitbrengen. Ronin zakte door zijn achterpoten en plofte op de grond. Skull had hem compleet verslagen, maar toch klopte er iets niet. Het bleef even stil totdat Ronin moeizaam uitbracht: ''Je hebt gelijk. Het spijt me dat ik tegen je uitviel.. Het is alleen, ik heb hier lang naar uitgekeken. Het heeft lang geduurd voor mij dat er eindelijk weer eens iets leuks gebeurde...'' terwijl hij Skull aankeek. ''Heeft er verder iemand bezwaar dat Skull leider wordt?''

Skull stond nog steeds naar de verslagen Buizel te kijken. Hij was blij dat deze had geaccepteerd dat hij de beste leider zou zijn, maar toch voelde het niet goed. Eigenlijk voelde het zelfs heel slecht, en als hij naar Ronin keek leek het gevoel alleen maar erger te worden. "Heb ik dan toch medelijden?" vroeg Skull zich af. Kon dat wel? Hij had nog nooit medelijden gehad met iemand. Zelfs niet met zijn vader toen hij die koelbloedige vermoordde. Skull had spijt van wat hij gezegd had. Het was misschien wel de waarheid, maar hij had Ronin alle hoop ontnomen. Maar wat kon hij er nog aan veranderen? "Gedane zaken nemen geen keer" zei zijn vader altijd nadat hij een gruwelijke misdaad had gepleegd. Skull sloot zijn ogen. Hij moest er iets aan kunnen doen. Hij wilde voorkomen dat hij net zo werd als zijn vader, iets waar hij tot nu toe niet echt in geslaagd was. Plotseling opende Skull zijn ogen weer. Hij had een idee!

Langzaam liep Skull naar de verslagen Buizel toe die nog steeds op de grond zat. Skull ging voorzichtig naast hem zitten. "Ronin, het spijt me dat ik je gekwetst heb. Maar dat neemt niet weg dat je eigenlijk niet geschikt bent voor het leiderschap." zei Skull, het medelijden was te horen in zijn stem. "Daarom wil ik je een voorstel doen. Zou je de tweede leider van ons team willen worden? Leiding geven is een zware taak en ik kan best wel wat hulp gebruiken. Ook zal ik je helpen met het leiding geven en je alles leren wat ik weet. Lijkt dat je wat?" vroeg Skull met een vriendelijke glimlach. Het wonderlijke aan die glimlach is dat hij volledig vanzelf ging zonder dat hij er iets voor hoefde te doen. Rustig wachtte Skull af op een reactie van Ronin. Hopelijk zou hij 'ja' zeggen, anders bleef hij waarschijnlijk met dat schuldgevoel zitten.