The Grand Opening~!

Absol keek op. Recht voor hem stond een gloednieuw gebouw, dat verdacht veel leek op zijn hoofd. Zijn uitdrukking was gevoelloos. Toch kon je merken dat hij trots was. Zijn leven had hem verbitterd, maar zelf had hij dat niet door gehad. Hij had het pas door toen het te erg was en bracht er toen meteen een eind aan. Stilzitten kon hij echter niet tegen, dus zocht hij een andere oplossing. Toen kreeg hij het idee om de Guild te openen.

“Bedankt voor je tijd, Machoke,” sprak hij plotseling. Machoke, die nog de laatste planken goed vast aan het zetten was, staakte zijn werk en keek de befaamde explorer aan. “Geen probleem, Guildmaster Absol.” Een grijns verscheen op zijn gezicht. Een aanstekelijke grijns, die ook Absol liet grijnzen. “Het gerucht heeft zich duidelijk al goed de ronte gedaan..” Absol keek om zich heen. Hier en daar stonden Pokémon te kijken en te wijzen en te fluisteren. Ze hadden het over hem, en dat wist hij. “ik ben trots op Dream Village en ik ben jullie erg dankbaar voor jullie vrijgevigheid. Niet iedereen wil zomaar een plekje vrij maken om een Guild te bouwen..”
Dream Village was niet zijn eerste keuze geweest om zijn Guild te bouwen, maar de andere locatie had geen plaats voor een Guild. Althans, dat is wat ze zeiden. Absol was daar geboren en wist dat er wél een plek was, maar helaas wilden ze deze niet weggeven. Ach, misschien had het Lot deze keuze gemaakt met een rede. Waarom zouden Pokémon anders een vriendelijk verzoek van een beroemde explorer afwijzen? Hij was dan wel een Absol, een brenger van ongeluk, maar had hij na al zijn successen al niet bewezen dat dat klinklare onzin was? Er was niks ongelukkigs aan hem, behalve dan misschien de verandering in karakter die hij had ondergaan.
“En.. klaar!” Machoke sprong naar beneden en keek trots naar het werk dat hij voornamelijk had verricht. De andere Pokémon hadden natuurlijk meegeholpen, maar geen van hen had zoveel gedaan als de sterkste Pokémon van Dream Village.

Meer Pokémon dan je zou verwachten van zo’n klein dorpje hadden zich op het plein verzameld. Een lichte grijns verscheen op Absol’s gezicht. Er waren zelfs Pokémon die hij nog niet eerder hier had gezien. Waren zij speciaal hierheen gekomen voor de opening van de Guild? Er hing een rumoerige sfeer die verrassend genoeg verdween toen Absol zijn grijns liet verdwijnen en zijn keel schraapte.
“Pokémon van Dream Village en omgeving,” sprak hij met zijn vrij lage stem. “De meesten van jullie zullen inmiddels al weten waarom ik hier ben. Voor wie dat niet weten zal ik het kort uitleggen. Ik ben hier om een Guild te openen voor jonge en oude Pokémon die naar avontuur snakken.” Hij keek even rond. Enkele Pokémon glimlachten naar hun vrienden of fluisterden iets in elkanders oor. “De bewoners zullen vast al wel door hebben gehad dat we de afgelopen maanden het gebuiw hebben voorbereid, en nu is het dan eindelijk zo ver. Dankzij de steun van de vele Pokémon hier in Dream Village, kan ik met trots zeggen dat de Guild nu officieel geopend is!” Een luid gejuich klonk, vooral van de Pokémon die hier aan mee hadden gewerkt en zij wiens ogen glommen bij het horen van het woord ‘avontuur’. Absol plantte zijn achterwerk op de stenen terwijl voor hem een feest losbarstte. Hij keek tevreden naar alle Pokémon. Hij was benieuwd hoeveel van deze Pokémon al hadden besloten of ze bij de Guild wilden en als wat dan. Wilden ze Pokémon redden of schatten jagen? Nieuwe plaatsen ontdekken of gewoon avonturen beleven? De keuze was aan hen en hij zou ze maar al te goed begeleiden.

Iedereen welkom!

Met snelle passen rende de Buizel door het gebied. Hij was zo opgewonden! Hij had gehoord dat er een Guild werd geopend vandaag. Als hij snel was kon hij het meemaken én zich meteen inschrijven. Dat zou geweldig zijn, aangezien hij stond te popelen om een Adventurer te worden. Bij hem thuis oefende hij al sinds hij klein was, en vandaag kon hij er één worden! Een brede glimlach stond op zijn smoel, wat alleen maar werd versterkt met de vrolijke blik in zijn ogen. Dat zijn poten moe waren van het gehobbel negeerde hij. Sterket nog, dat had hij nieteens door. Hij was te enthousiast om dat te merken. In plaats van langzamer te gaan, verhoogde hij zijn tempo. No way dat hij dit zou missen, dit was de grootste kans van zijn leven. En hij wist dat zijn ouders dat vast ook zouden zeggen.

“Pokémon van Dream Village en omgeving,” weerklonk een lage stem. Oh nee, was hij te laat? Hij beet even op zijn onderlip, maar stopte niet. Hij kon het in ieder geval al horen, dus hij was in de buurt. Hij zag inderdaad al een gebouw boven de rest uitsteken. Vlug draaide hij de hoek om en zag daar veel pokémon om het gebouw heen staan. Het gebouw dat erg veel leek op een Absol. “De meesten van jullie zullen inmiddels al weten waarom ik hier ben. Voor wie dat niet weten zal ik het kort uitleggen. Ik ben hier om een Guild te openen voor jonge en oude Pokémon die naar avontuur snakken. De bewoners zullen vast al wel door hebben gehad dat we de afgelopen maanden het gebuiw hebben voorbereid, en nu is het dan eindelijk zo ver. Dankzij de steun van de vele Pokémon hier in Dream Village, kan ik met trots zeggen dat de Guild nu officieel geopend is!” Luid gejuich was hoorbaar, waarvan Ronin ook deel uitmaakte. Hij floot op zijn poot, wat raar genoeg ook nog lukte. Nadat hij uitgefloten was duwde hij zich tussen de menigte door. Misschien was hij zelfs wel de eerste die zich inschreef! De Absol die de Guildmaster wel moest zijn werd zichtbaar. Er verscheen weer een brede glimlach op Ronins gezicht, terwijl hij langzaam op de Absol af liep. Halverwege viel hem in dat hij niet wist wat hij moest zeggen. Ach, hij verzon wel wat.

''Hallo,'' sprak hij vriendelijk, terwijl hij de blik van de pokémon voor zich probeerde te vangen. ''Mijn naam is Ronin, en ik zou graag deel uitmaken van de Guild,'' ging hij toen verder. Misschien liep hij nu iets te hard van stapel, maar dat kon je hem eigenlijk niet kwalijk nemen. Zijn enthousiaste blik maakte al duidelijk dat hij er veel zin in had. Pas nadat hij zijn zinnen gezegd had bekeek hij de Absol even goed. Deze was een stuk ouder dan Ronin, en had vast ook meer leed meegemaakt dan hem lief was. Misschien stond hem dat ook te wachten, misschien ook niet. Wat hem ook te wachten stond, hij had liever iets vrolijks. Iets dat met zijn team te maken had áls hij was aangenomen. Helaas kon hij niet in de toekomst kijken, maar dat wilde hij ook niet. Als het een verassing bleef was het namelijk veel leuker, zelfs al bestond er nog zoiets als verdriet en pijn.

Rustig liep Skull door het gras. Hij had geen haast, ook al werd hij opgejaagd door zijn eigen organisatie. Hij wist van de regel. Iedereen die de organisatie verlaat moet worden gedood. Toch kon hij de organisatie niet meer leiden. Het voelde niet goed.
Skull ging even in het gras zitten om uit te rusten. Hij had toch een flinke voorsprong op zijn ex-leden. Rustig keek hij om zich heen. Hij zat in een grasland met een paar bomen. In de verte was een stadje zichtbaar. Dat was hem nog niet opgevallen, waarschijnlijk omdat hij te veel nadacht over wat hij nu wilde gaan doen. Wat het ook was, hij moest het snel doen. Het was geen kwestie van of de organisatie hem zou vinden, maar wanneer. Plotseling hoorde hij een lage stem roepen die uit het stadje leek te komen. Skull kon het precies verstaan, maar het klonk alsof de Pokémon een belangrijke mededeling deed. Hij stond op om zich met snelle passen in de richting van het stadje te begeven. Toen hij dichtbij genoeg was stopte hij.
Er stond een menigte voor een groot gebouw dat leek op een Absol. Skull keek voorzichtig tussen de menigte door en zag een Absol staan die een mededeling stond te doen. "Hem moet ik net gehoord hebben." dacht Skull. "De meesten van jullie zullen inmiddels al weten waarom ik hier ben. Voor wie dat niet weten zal ik het kort uitleggen. Ik ben hier om een Guild te openen voor jonge en oude Pokémon die naar avontuur snakken. De bewoners zullen vast al wel door hebben gehad dat we de afgelopen maanden het gebuiw hebben voorbereid, en nu is het dan eindelijk zo ver. Dankzij de steun van de vele Pokémon hier in Dream Village, kan ik met trots zeggen dat de Guild nu officieel geopend is!” zei de Absol. Er steeg een luid gejuich op uit de menigte, maar Skull bleef stil.
Een Guild dus. Hij had er wel eens van gehoord binnen het criminele circuit. Bij een Guild gingen Pokémon in training om Rescuers, Merchants, Explorers of Adventurers te worden. Allemaal personen waar we in de organisatie een hekel aan hadden. Maar het was wel een uitgelezen kans om aan zijn duistere verleden te ontsnappen. Langzaam wurmde Skull zich door de menigte heen tot hij recht voor de Absol stond. Deze zag er intimiderend uit, maar niet intimiderend genoeg. Skull had wel engere dingen gezien in de duisternis en daar bij vergeleken stelde deze Absol niets voor. Skull keek hem kalm aan zonder enige emotie te tonen. Niet dat hij nog emoties had. Zijn vader had ze allemaal uit hem geslagen, maar door de opborrelende herinneringen begon hij langzaam weer wat te voelen. "Ik ben Skull." begon hij. "En ik wil wel lid worden van deze Guild." zei hij terwijl hij de Absol nog steeds even strak aankeek, wachtend op een antwoord.

Langzaam opende Reyez zijn ogen, om vervolgens een poging te doen om de slaap er uit te wrijven met zijn rechter poot. Hij had gisteren de hele dag besteed aan het reizen naar Dream Village, waar hij nu spijt van had. Hij had eerder moeten vertrekken. Voorzichtig probeerde hij overeind te komen, waardoor hij tot de conclusie kwam dat hij, gelukkig, geen spierpijn had. Gelukkig maar. Reyez haalde diep adem, en liet zijn blik rondglijden. Waarom was hij ook alweer naar Dream Village gekomen? Nog maar vaagjes herinnerde hij zich de preek van zijn ouders, die woedend op hem waren geweest omdat hij zogenaamd niets deed. Ze hadden hem weggestuurd. Naar de Guild die in Dream Village stond. Pas als hij een naam had gemaakt bij de Guild, zou hij weer thuis mogen komen. Fijne ouders, niet? Oké, toegegeven. Het grootste deel van de dag sliep hij meestal. Maar betekende dat werkelijk dat hij niets deed? Precies, nee. Met een zachte kreun van genot rekte Reyez zich uit. Goed, hij was wakker. Wat nu? Die zogenaamde Guild vinden? Moest dat? Hij zou natuurlijk ook nog even kunnen wachten. Het zou niet op een dag aankomen, of wel soms? Hij slaakte een zucht, en begon te lopen. Oké, goed dan. Hij zou die zogenaamde Guild wel zoeken. Hoe eerder hij er mee klaar was, hoe eerder hij weer thuis niks zou kunnen doen. Toch? Al lopend liep hij de verschillende soorten door. Explorer. Rescuer. Merchant. Adventurers. Geen van allen wist hem echt aan te spreken. Ze klonken allemaal zo.. zo moeilijk. Zo zwaar. Iets waarvoor hij ook daadwerkelijk zou moeten werken. En als er iets was waar hij geen zin in had, dan was het wel werken.

Een klein groepje pokémon trok zijn aandacht. De woorden ‘Guild’ en ‘misschien een Explorer?’ waren duidelijk hoorbaar. Zij moesten wel op weg zijn naar de Guild, of niet soms? Als hij die Guild wilde vinden, zou hij ze het beste achterna kunnen lopen, of niet soms? Op een klein afstandje volgde Reyez het groepje pokémon, in een poging te doen alsof hij toevallig dezelfde kant opging als zij. Als hij bij de Guild was zou hij wel besluiten wat hij het liefste willen doen. Alhoewel het antwoord eigenlijk ‘geen van allen’ was. Ach ja, wie maakte dat ook uit. Zolang hij maar braaf een paar missies zou voltooien, dan kon hij weer naar huis toe. Hij sloeg zijn ogen neer, en besteedde zijn tijd aan het luisteren naar de voetstappen van het groepje pokémon voor hem. Het liefste zou hij zich omdraaien, om met een rotsnelheid weg te rennen. Hij opende zijn ogen weer. Wat. Was. Dat. Met grote ogen keek hij naar het gebouw dat voor hem opdoemde. Een hoofd van een Absol als gebouw. Wie bedacht er in hemelsnaam zoiets? “…kan ik met trots zeggen dat de Guild nu officieel geopend is!” Waren de woorden die Reyez nog net op wist te vangen. Hij probeerde over de pokémon die voor hem stonden heen te kijken, maar faalde hier in omdat hij er niet groot genoeg voor was. “Hmpf,” snoof hij, geïrriteerd omdat hij zo klein was. Hij zou wel wachten tot het iets minder druk was.

Hij draaide zich om, en zocht een rustig plekje om te liggen, waar hij nog steeds een perfect zicht op de Guild zou hebben. Als er zoveel pokémon waren die zich aanmeldden, zou er vast wel een bij zitten die op het idee kwam om hem in zijn team uit te nodigen, of niet soms? En anders zou hij gewoon wachten tot het rustiger was, en zou hij zich uit zichzelf aanmelden. Hij haalde diep adem. Hoe zou het Kaliya zijn vergaan toen ze een Rescue Team begon? Bij haar zou het vast zonder problemen zijn verlopen. Iedereen had haar vast aanbeden. Bah. Zachtjes grommend van irritatie spuwde hij op de grond. Hij zou bewijzen dat hij beter was dan haar. Hij haalde diep adem, haalde de irritatie van zijn gezicht af, en toverde een vriendelijke glimlach tevoorschijn. Ja.. hij zou haar deze keer verslaan. Dat stond vast. Hij liet zijn blik langzaam over de pokémon die zich aanmeldden heen glijden. Een klein aantal pokémon begon al weer weg te lopen. Toch bleef het grootste deel van de groep staan. Een deel dat groot genoeg was om er minstens één persoon tussen te hebben waar hij bij in het team kon. Of niet soms?

Dagen had hij hier op gewacht. Steeds als hij Absol zag lopen, begonnen zijn ogen te glimmen. Hij keek vaak toe vanachter een dichtbij gelegen gebouw, maar durfde er niet heen. Ja, hij was moedig, maar om nou zo’n held zomaar aan te spreken, dat kon hij niet. Het gebouw had de afgelopen week zijn kleuren gekregen en nu werden de laatste planken op hun plek gezet. Hij had sommige Pokémon horen spreken over dat het gebouw vandaag geopend zou worden. Hij bleef vol spanning toekijken terwijl Machoke naar beneden sprong. Betekende dat..? Zijn hart begon minstens twee keer zo hard te kloppen. Het was echt zo! Vandaag zou de Guild open gaan! Mercury draaide zich om en rende weg, om te helpen de Pokémon naar het plein te brengen.

Het was een goed punt dat hij in het dorpje woonde. Iedereen kende hem en iedereen wist van zijn dromen. Daarom was hem ook door iedereen verteld dat de Guild gebouwd ging worden door de beroemde Absol. Ook waren de pokémon aardig genoeg om de kleine Charmander een plaatsje vooraan aan te bieden. Natuurlijk kon deze dromer dat niet afslaan. Zijn ogen werden één en al pretlichtjes toen hij de Absol in beeld kreeg. Toen hij zich achter de gebouwen had verstopt had hij geen moed gehad, maar nu hij oog in oog met zo’n held stond wilde hij maar al te graag allerlei vragen stellen. Hij wist zich gelukkig in te houden: tenslotte was het onbeleefd geweest om zomaar te gaan spreken terwijl Absol niet eens interesse in hem scheen te hebben. Toen de ‘duistere’ pokémon zijn keel schraapte werd het bijzonder snel stil. Het zou beginnen.

“Pokémon van Dream Village en omgeving,” zijn stem was precies zoals Mercury heb had voorgesteld. Zijn ogen waren groot en waren scherp op Absol gericht. Hij leek niet te willen bewegen zolang de toekomstige Guildmaster daar stond. “De meesten van jullie zullen inmiddels al weten waarom ik hier ben. Voor wie dat niet weten zal ik het kort uitleggen. Ik ben hier om een Guild te openen voor jonge en oude Pokémon die naar avontuur snakken.” Hij keek even rond. Enkele Pokémon glimlachten naar hun vrienden of fluisterden iets in elkanders oor. “De bewoners zullen vast al wel door hebben gehad dat we de afgelopen maanden het gebouw hebben voorbereid, en nu is het dan eindelijk zo ver. Dankzij de steun van de vele Pokémon hier in Dream Village, kan ik met trots zeggen dat de Guild nu officieel geopend is!” Gejuich. Mercury deed maar al te graag mee. Hij sprong en juichte en was zo blij. Even vergat hij dat dit betekende dat hij een team mocht aanmaken. Maar, hoe kon hij dan ook een team vormen in zijn eentje? Het kon hem niet schelen. Hij zou zich alvast aanmelden, zodat hij zeker wist dat er een plek voor hem vrij was. Zodra hij klaar was met zijn gejuich liep hij naar voren, waar zich inmiddels meer enthousiaste Pokémon naartoe hadden begeven. Misschien kon hij beter even wachten tot de menigte over was.. maar dan was zijn plek misschien vergeven. Tenslotte was een guild op een gegeven moment vol.. Hij haalde diep adem en drong zich tussen de Pokémon door, waar hij de grote Absol zag. “Guildmaster Absol!” sprak hij vol bewondering. “Ik wil me aanmelden als Rescuer.. alsjeblieft?” Zijn ogen waren nog steeds zo groot en glinsterden aan alle kanten. Nu zou hij te horen krijgen of zijn droom werkelijkheid zou worden.

De festiviteiten waren succesvol van start gegaan,. Van de hapjes die rondom het plein stonden werd gulzig gegeten. Een aantal Pokémon waren vrolijk met elkaar gaan dansen terwijl anderen een vrolijk melodietje voor ze zongen. Het volume van de Pokémon op het plein was hoog, maar je kon er toch duidelijk stemmen uit halen.
Absol kon niet anders dan licht grijnzen. Zijn karakter was weliswaar licht verbitterd, maar zij hart was dat niet. Hij was trots op zichzelf, dat hij deze keuze had genomen. Hij zou niet alleen weer op expedities gaan: hij moest ook op alle leerlingen letten. Het zou nog een hele klus worden, maar hij zou het volhouden. En wie weet konden ze nog iets goeds voor de wereld doen ook..

“Hallo.” Absol keek omlag, maakte een zacht ‘hmmn?’ geluid en ving toen de blik van een jonge Buizel. Het leek hem dat de stem van deze Pokémon kwam, ook gezien het feit dat hij hierna door ging met praten. “Mijn naam is Ronin, en ik zou graag deel uitmaken van de Guild.” Absol bleef de Buizel even aanstaren. Hij leek nog zo jong. Kon hij het wel aan? Absol ademde diep in voor hij antwoord gaf. “Aha. En, heb je al enig idee wat voor opleiding je wil volgen?” Zijn gezicht had een serieuze uitdrukking. Zijn grijns was niks meer van te zien.
Een volgende stem klonk op vanuit de menigte. “Ik ben Skull. En ik wil wel lid worden van deze Guild.” Absol zocht met zijn ogen naar de Pokémon van wie deze stem was en kwam uiteindelijk terecht bij een Cubone. Dat klonk wel logisch, een Cubone met de naam Skull. “In welke opleiding heb je interesse?” vroeg hij aan de Cubone, op een toon alsof hij niet diezelfde vraag al aan Ronin had gevraagd. Hij wilde net weer met zijn blik de groep door speuren toen een derde stem zijn aandacht trok. “Guildmaster Absol!” Het enthousiasme in de stem was bijna om je voor te schamen. Met een frons op zijn gezicht wierp hij een blik op de Charmander die een stap naar hem toe had gedaan. “Ik wil me aanmelden als Rescuer.. alsjeblieft?” Zijn grote ogen leken haast nog groter te worden. “Rescuer, dus?” antwoordde Absol, nog steeds fronsend. Van alle Pokémon die zich wilden aanmelden was hij overduidelijk de jongste. “Zo jong en alleen? Zeker weten?” Hij trok één wenkbrauw op en keek zo even naar de Charmander. Vervolgens keek hij richting de Skull en Ronin, hun antwoorden afwachtend.

- Geen superpost, maar who cares.. xD -

Ronin voelde zich nogal ongemakkelijk toen de Absol hem aan bleef staren. Had hij iets verkeerds gezegd? Oh nee, hij was toch niet tegen de verkeerde persoon aan het ratelen of wel? Vast niet, aangezien de Absol net had bekend gemaakt dat hij de Guildmaster was. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan daaraan gedacht te hebben. “Aha. En, heb je al enig idee wat voor opleiding je wil volgen?” vroeg de witte pokémon uiteindelijk. Daar hoefde Ronin geen tweede keer over na te denken. ''Ik wil graag adventurer worden,'' sprak de Buizel nog steeds enthousiast. Niet al te enthousiast, dan zou hij gaan schreeuwen en dat was respectloos. Dat wist zelfs iemand als híj. Nadat het oranje wezen zijn zin had gezegd was de Absol alweer met andere aan het praten. Andere pokémon die ook geïnteresseerd waren in de guild, maar waarvan Ronin ze nog nieteens opgemerkt had. Hij liet zijn blik even glijden over de andere twee, en bleef uiteindelijk steken op de Cubone. Skull. Toepasselijke naam voor een Cubone. Er was iets aan hem.. Iets waarvan Ronin hem niet vertrouwde. Ach, hij kende Skull nog niet echt, misschien was het wel een heel vriendelijke pokémon en had hij spijt van wat hij net dacht.

De andere pokémon was een nogal jonge Charmander. Mercury. Hij zag er schattig uit met die grote oogjes, maar ook nogal.. Blegh, hij was weer aan het vooroordelen. Daar moest hij mee kappen. De Buizel snoof lichtelijk geïrriteerd en zette een paar seconden later zijn glimlach weer op. Het zag ernaar uit dat zij drieën de eerste waren om zich in te schrijven. De rest was aan het feesten of aan het eten. Nouja, eten van het feest dan. Dus eigenlijk feestten zij gewoon mee, op een andere manier. Hij had opgevangen dat Mercury een rescuer wilde worden. Nogal dapper van zo'n jong ventje, maar wie weet had hij nog wel wat in zijn mars. De enige van wie hij nog niks gehoord had was Skull. Wat zou hij gaan doen? Misschien werd hij wel een merchant, of een explorer. Eigenlijk klonk het allemaal wel leuk om te doen. Toch bleef Ronin bij zijn beslissing. Hij hield van gevaar, daar werd je sterk van. Of het werd je dood. Niet dat hem dat iets uitmaakte. Daar leefde hij voor.

"In welke opleiding het je interesse?" Vroeg de Absol. Skull bleef even stil. Daar had hij nog niet over nagedacht. Hoewel alles hem beter leek dan zijn criminele verleden wilde hij een goede keuze maken. Skull dacht goed na en keek even rond. Er stonden zo te zien nog 2 andere Pokémon die zich aan wilden melden. "Hallo. Mijn naam is Ronin, en ik zou graag deel uitmaken van deze Guild." zei een Buizel tegen de Absol. De Absol stelde Ronin dezelfde vraag die hij ook aan Skull had gesteld. ''Ik wil graag adventurer worden," antwoorde de Buizel enthousiast. "Adventurer..." dacht Skull.

Snel keek hij verder, totdat zijn blik stopte bij een Charmander. Hij zag er erg jong uit. "“Guildmaster Absol!” Zijn stem klonk zo enthousiast dat het bijna beschamend was. Skull zelf daarintegen, bleef rustig en kalm, zonder zijn blik van de Charmander af te wenden. “Ik wil me aanmelden als Rescuer.. alsjeblieft?” vervolgde de oranje hagedis. Zijn ogen werden zo groot dat het bijna leek alsof ze uit zijn hoofd zouden rollen. Skull schudde zijn hoofd. De Charmander mocht dan wel jong en schattig zijn, maar dat was voor hem en vele andere Pokémon geen reden om hem te sparen. Skull vroeg zich af of hij niet te jong was om rescuer te worden.

Maar nu was hij er nog steeds niet uit wat hij wilde worden. De Charmander wilde dus rescuer worden. "Rescuer's redden Pokémon en vangen criminelen" Schoot het door zijn hoofd. Vooral dat laatste sprak hem niet aan. Hij wilde een confrontatie met zijn ex-leden liever vermijden. Ronin had het er over dat hij adventurer wilde worden. Skull dacht diep na. Dat leek hem wel iets. Op zoek naar avontuur in gevaarlijke plaatsen, dat sprak hem wel aan. Vervolgens wendde hij zich weer tot de Absol: "Ik wil wel Adventurer worden." zei hij op dezelfde koele toon als waarmee hij was begonnen met praten.

Met een lichtelijk schuin gehouden kop, keek Reyez toe hoe verscheidene pokémon naar de Guildmaster toestormden om zich bij zijn Guild aan te melden. Hij fronste kort, voordat hij besefte dat er misschien een limiet was op het aantal Teams dat hij aannam. Wat als hij nou te laat was, en er geen plek meer was? Terug naar huis zou hij in ieder geval niet kunnen… Een diepe zucht slakend hees hij zichzelf langzaam overeind, om vervolgens op een meter afstand stil te staan, enkel om de andere pokémon die zich aanmeldden te observeren. Misschien zou het verstandig zijn om eerst uit te zoeken wat die anderen het liefste wilden, of niet soms? Hij had zelf geen flauw idee wat hij wilde worden. Hij zou wel zien wat hem het beste uitkwam. De eerste die begon te praten, was een jonge Charmander. “Ik wil me aanmelden als Rescuer.. alsjeblieft?” Alles aan de Charmander verraadde dat hij zich dolgraag wilde aanmelden bij de Guild. Reyez grijnsde lichtjes. Zouden alle pokémon die zich voor de Guild aan wilden melden zo zijn? In dat geval zou het nog lastig worden om een geschikte partner te vinden. Zijn blik viel vervolgens op een Buizel, die, gelukkig, al een stuk normaler deed. Ach ja, daar leek het in ieder geval op. ''Ik wil graag adventurer worden,'' zei de Buizel, zijn stem overlopend van enthousiasme. Oh. Great. Hij had het mis gehad. Er was er dus nog een meer wiens droom het was om zich bij de Guild aan te melden, om vervolgens voor een mager loontje hulpeloze pokémon te redden. Als laatste viel Reyez’ blik op een Cubone, die er verrassend kalm uit zag. "Ik wil wel Adventurer worden." Sprak hij. Zijn stem klonk kalm en gereserveerd. Niet alsof hij zich inhield, maar alsof het hem niet echt kon schelen. Reyez liet zijn blik over het groepje heen glijden. ..Damn, waarom was hij nu al vergeten wie waarvoor had gekozen? Goed, dan zou hij het maar op de gok doen. Zelf dacht hij dat Rescuer de meest gewilde baan was. Dus, waarom zou hij geen gokje wagen, en ervoor kiezen om een Rescuer te worden? Hij liep naar voren, en er verscheen een beleefde glimlach op zijn gezicht. “Guildmaster Absol,” begon hij, ironisch genoeg op dezelfde manier als de andere pokémon hadden gedaan. “Ik zou graag een leerling van uw Guild willen worden.” Hij fronste kort. Wilde hij echt niet iets anders doen? Ach ja, wat zou het ook. “Als rescuer,” voegde hij er aan toe. Hij plantte zijn achterwerk neer op de grond, wachtend op het oordeel van de Guildmaster.

Tux raakte op jonge leeftijd zijn beide ouders kwijt. Zijn moeder was een Fraxure en zijn vader een Haxorus. Ze waren omgebracht door een aantal Pokémon die enkel uit waren op hun voorraad berries. Vanaf toen had hij een eigen zwervers leventje geleid, al zolang hij zich kon herinneren. Tux sprak nauwelijks een taal, maar kon met moeite anderen wel verstaan. Hij had het echter niet nodig om te spreken, dus dat was niet zo'n probleem. Zo was zijn leven altijd geweest en hij nam niet aan dat daar verandering in zou komen.
Vandaag was Tux op één of andere bijeenkomst terecht gekomen, hij was nieuwsgierig want volgens hem gebeurde het niet zo vaak dat er zo veel mensen tegelijkertijd luisterden naar één of andere Absol. Je zag die dingen niet vaak, maar zo gek bijzonder zag hij er ook weer niet uit. Tux probeerde te luisteren naar wat hij allemaal zei. Guild? Wat was dat ook alweer. Het kwam hem bekent voor, maar hij kon het woord niet plaatsen. Er kwamen nog meer woorden die Tux niet begreep. Gerucht en bewoners waren zo ook woorden die hij wel eerder had gehoord, maar niet kon plaatsen. Dream Village was echter iets totaal nieuws voor Tux. Kortom, de Axew had nog altijd geen idee waarom iedereen hier was.
Tux liep voorzichtig dichter naar de Absol toe en blijkbaar was hij niet de enige. Voor hij het wist was Absol al omringt door vier Pokémon. Blijkbaar was Absol niet de enige Absol belangrijk vond. Tux probeerde om uit hun gesprekken op te vangen wat hier de bedoeling van was, maar veel verder kwam hij niet. Tot hij het woordje rescuer hoorde. De Pokémon die zijn ouders en hem hadden moeten beschermen noemden zichzelf destijds zo. Ook hun werden uitgeschakeld, maar dat was niet gek. De anderen waren met tien sterke Pokémon. Was dit een verzameling van rescuers? Apart.
Tux twijfelde of hij aan Absol zou gaan vragen wat er hier aan de hand was. Wie wist waren dit wel allemaal rescuers omdat de stad in gevaar was of die Absol zelf? Zou Guild soms gevaar betekenen? Tux krapte bedenkelijk aan zijn slagtand. Rescuers waren een soort halfgoden voor Tux, het was ook het enige beroep die hij van dichtbij had mogen beschouwen. Zou hij hen misschien kunnen helpen? Als dit gebied in gevaar was. Tux mocht dan misschien nog nooit met iemand hebben gepraat, maar hij was wel sterk. Hij had veel gevochten en de bomen waren de targets. Met echte Pokémon vocht hij zelden, maar er waren enkele keren dat het niet anders kon. Het waren dan heel andere gevechten als het eerste gevecht wat hij in zijn leven had gezien, maar voor altijd zou blijven herinneren. Die gevechten waren nooit met dodelijke afloop.
Tux kroop wat naar voren. ''Rescuer?'' zei hij. Het was als een vraag bedoelt, maar ook hij nam zelf aan dat dit waarschijnlijk niet werd begrepen. Over een echte zinsbouw kon hij niet nadenken, waar moest hij beginnen?

Geen van de omringende Pokémon leek onder de indruk te zijn van Mercury’s enthousiasme. In tegendeel: ze leken er juist licht door geïrriteerd. Voor Mercury maakte dat echter niks uit. Hij bleef immers zichzelf en hij bleef Absol bewonderen. “Rescuer, dus?” De frons op het gezicht van Absol was opvallend, maar Mercury liet de moed niet naar zijn sokken zakken. Die droeg hij niet, dus dat was ook onmogelijk. “Zo jong en alleen? Zeker weten?” ‘Zo jong’.. Die woorden grepen Mercury wel. Niemand in het dorp had hem ooit gezegd dat hij te jong was om Rescuer te worden. Niemand! De Pokémon in het dorp hadden toch wel een beetje verstand van zaken. Tenslotte hadden de meeste Pokémon hun winkels al langere tijd, voor de reizende helden. Mercury was nooit ‘te jong’ genoemd, en hij zou dat ook niet accepteren. Zelfs niet van een grote en befaamde Pokémon als Absol! “Ja, zeker weten!” Hij vergat helemaal dat hij hierdoor ook toestemde om alleen te werken. Een zelfverzekerde uitdrukking schitterde nu op zijn gezicht. Hij was klaar om rescuer te worden, hoe dan ook! Dat Absol ook met anderen in gesprek was had hij niet eens meer door. Tot een nieuwe verschijning Absol aansprak. “Als rescuer.” Mercury keek om bij het horen van dat laatste woord. Hij was dus niet de enige die Rescuer wilde worden? Mooi, misschien konden ze samenwerken. Hij grijnsde even naar de Pokémon - een Electrike. Hierna richtte hij zijn blik weer op Absol. “Ik heb zo lang getraint om een rescuer te worden.. Ik heb zo mijn best gedaan en iedereen was zo positief. En nu staat mijn droom eindelijk op het punt uit te komen, en wordt er gezegd dat ik te jong ben? Nee, dat laat ik niet gebeuren. Ik wil bij de Guild! Alsjeblieeeft!” Op een of andere manier kon hij het toch niet laten om te smeken. Ach, hij bleef toch maar een kind. Waarschijnlijk hoorde het bij zijn leeftijd en zijn karakter. Je kon het hem eigenlijk niet kwalijk nemen.

- Sorry dat niet iedereen er in voor komt.. :C -

Met rustige stappen liep Bryce door een dorp dat compleet nieuw voor hem was. Het dorpje droeg de naam Dream Village. Hij was er dan nog niet lang, de gezellige sfeer was opmerkelijk, en maakte de neiging om hier te blijven steeds groter. Helaas was hetgeen wat hij hier zocht hier niet te vinden, althans nóg niet. Zijn helderblauwe ogen gingen nieuwsgierig door het dorp heen. Het meest opvallende was de grote menigte van Pokémon, die met zijn allen naar een gebouw stonden te wijzen. Het gebouw leek op de kop van een Absol. Aan dat kenmerk zag Bryce dat dit geen doorsnee gebouw was. Het was wat hij hier zocht: een Guild. Een grijnsje verscheen op zijn gezicht, mooi zo. Er was hier dus toch wel een Guild, en hij was nog splinternieuw ook. De perfecte plek om een frisse start te maken, en zijn verleden te vergeten. Hij zette een looppasje in richting de grote menigte. Hij zag allemaal verschillende soorten Pokémon bij elkaar, joelend en lachend over de opening van de nieuwe Guild. Je kon niet zeggen dat Bryce er bovenuit stak met zijn 70 centimeter groot. Ach ja, hij hoefde niet groot te zijn. Hij was sterk en slim, en voor nu was dat alles wat hij nodig had. Opeens hoorde hij een lage stem, en iedereen was abrupt stil. "Pokémon van Dream Village en omgeving. De meesten van jullie zullen inmiddels al weten waarom ik hier ben. Voor wie dat niet weten zal ik het kort uitleggen. Ik ben hier om een Guild te openen voor jonge en oude Pokémon die naar avontuur snakken. De bewoners zullen vast al wel door hebben gehad dat we de afgelopen maanden het gebuiw hebben voorbereid, en nu is het dan eindelijk zo ver. Dankzij de steun van de vele Pokémon hier in Dream Village, kan ik met trots zeggen dat de Guild nu officieel geopend is!" Meteen na de woorden van Guildmaster Absol, barstte er een luid gejuich los. De stemming was opperbest, en Bryce kon het niet laten een glimlachje op zijn mond te zetten. Na de grote opening was het eerste wat hij zou doen, zich aanmelden bij de Guild van Absol. Hij was vastberaden om hier een team te vinden. Hij wist vrijwel zeker dat zijn toekomst vanaf nu in Dream Village zou liggen. De nog jonge Growlithe zette een pasje in, op naar de befaamde Guildmaster. Toen hij eenmaal voor hem stond, hoorde hij de stem van de Charmander die naast hem stond. Ook die wilde een plek in de Guild. "Ik zou graag Explorer worden bij uw Guild," sprak hij zelfverzekerd. De glimlach stond nog steeds op zijn muil gegrift. "Ik heb lang getraind voor deze taak, en ik ben er klaar voor." Na die zin bedacht hij zich dat zijn toekomst in Dream Village nu ongeveer van het antwoord van de Absol af zou hangen. Zou hij 'ja' zeggen, dan kon Bryce blijven en op avontuur gaan in een team. Zij Guildmaster Absol echter 'nee', dan zou hij weer verder moeten trekken.

Met snelle passen liep hij over het stenen pad. Was hij op tijd? Van ver af kon hij de stemmen al horen. De jonge Zigzagoon ademde in en uit. Zijn bruine ogen keken een beetje sip, wat als hij te laat was? Nu besloot hij te gaan rennen, en het duurde maar even of hij was al bij de menigte van Pokémons. Onhandig kwam hij tot stilstand en luisterde aandachtig naar de stemmen die te horen waren. Hij was niet erg groot, en kon daarom ook niet zoveel zien. De Zigzagoon kon nog net het gebouw zien, die op een kop van een Absol leek. Was dit de Guild? En hij kon ook de Absol zien die net wilde gaan praten.
"Pokémon van Dream Village en omgeving. De meesten van jullie zullen inmiddels al weten waarom ik hier ben. Voor wie dat niet weten zal ik het kort uitleggen. Ik ben hier om een Guild te openen voor jonge en oude Pokémon die naar avontuur snakken. De bewoners zullen vast al wel door hebben gehad dat we de afgelopen maanden het gebuiw hebben voorbereid, en nu is het dan eindelijk zo ver. Dankzij de steun van de vele Pokémon hier in Dream Village, kan ik met trots zeggen dat de Guild nu officieel geopend is!"
Pokémon begonnen te juichen. Een kleine lach verscheen ook op de snuit van Noah. Misschien kon hij wel bij deze Guild. Hij was snel en slim, en ook wel sterk voor zijn leeftijd. Zou hij zich hier aanmelden? Hij liep naar voren, tot hij achter twee anderen stond. Een Charmander en een Growlithe. Dit was zijn toekomst, en als dit niet lukte had hij pech. Nerveus keek hij naar de Charmander en Growlithe. Zijn pootjes trilden een klein beetje.

De jonge Shinx liep over het pad richting de Guild, Sunset Plaza. Ze had niets gehoord en maakte van haar mond een streep toen ze de menigte zag. Wat was er aan de hand? Normaal kon je rustig Nightfall Guild in en uit lopen zonder dat een Pokémon je in de weg zat. Zuzu kreeg hier een dubbel gevoel van. Ze hield niet van de drukte, maar was ook tegelijk weer nieuwsgierig. Ze zette één poot richting het plein en probeerde zich door de menigte te drukken. Een Starly pikte in haar vacht en duwde haar terug naar achteren. Ze landde op haar kont en mompelde even wat. Ze keek naast zich en zag daar een jonge Zigzagoon, die ietsjes groter was dan haar. Één van haar mondhoeken ging omhoog, maar ze richtte zich weer naar het midden van het plein toen ze een onbekende stem hoorde spreken. 'Pokémon van Dream Village en omgeving. De meesten van jullie zullen inmiddels al weten waarom ik hier ben. Voor wie dat niet weten zal ik het kort uitleggen. Ik ben hier om een Guild te openen voor jonge en oude Pokémon die naar avontuur snakken. De bewoners zullen vast al wel door hebben gehad dat we de afgelopen maanden het gebuiw hebben voorbereid, en nu is het dan eindelijk zo ver. Dankzij de steun van de vele Pokémon hier in Dream Village, kan ik met trots zeggen dat de Guild nu officieel geopend is!' Ze probeerde op haar achterpoten te staan en een glimp op te vangen van Nightfall Guild. Haar mond trok zich langzaamaan weer tot een streep. Het zag er mooi uit, maar de oude, vertrouwde vale kleuren waren ineens verdwenen. Het was even wennen zijn, maar dat zou wel lukken. Ze keek weer opzij naar de Zigzagoon toen ze de ondergrond lichtjes voelde trillen. Ze zag zijn poten even trillen, of was dat verbeelding? Ze keek weer naar zijn gezicht en nu trokken haar beide mondhoeken omhoog. Ze keek even naar de grond. Zou ze hem aanspreken of niet? Ze knikte even voor zichzelf en keek de Zigzagoon weer glimlachend aan. 'Gaat het?' vroeg ze met een lichtelijke, bezorgde ondertoon aan hem? Haar Silk Scarf dansde door de wind, net zoals zij eigenlijk moest doen. Eindelijk kon ze in de voetsporen van haar ouders treden en het mysterieuze raadsel van hun verdwijning oplossen. Maar ze hield zich in. Ze was meer bezorgd over de jonge, maar onbekende Zigzagoon naast haar. Ze wist zelf ook niet waarom, misschien een voorgevoel? Ja, dat was het. Voorgevoel.

Chaos. Steeds meer Pokémon probeerden tegen de Guildmaster te praten. Hij wilde best iedereen persoonlijk behandelen, maar op deze manier was dat vrijwel onmogelijk. De Pokémon spraken wel om de beurt, maar ze spraken zo door elkaar dat Absol niet wist waar hij moest beginnen als hij ze weer moest aanspreken. Hij sloot zijn ogen, luisterde naar de laatste woorden die tegen heb gesproken werden en nam toen het woord over. Geen tijd meer voor de lieve Absol die iedereen individueel aansprak. Dit moest snel gebeuren; voor die Pokémon was het ook niet leuk om lang te wachten. Hij opende zijn duistere rode ogen en sprak ze streng toe. “Iedereen, rustig aan. Jullie verdienen allemaal een plek in de Guild en ik zal daarvoor zorgen, maar we moeten eerst orde scheppen.” Zijn stem, gedrag en blik kwamen allemaal overeen. Niks viel uit de toom. Hij keek langzaam iedere Pokémon aan terwijl hij verder sprak. “Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is.” Zijn aanpak leek wat hard; vooral voor die kleine Charmander, maar het was wat nodig was. Op een gegeven moment was orde gewoon belangrijker. Gelukkig zat er een duidelijke leiders-eigenschap in Absol’s karakter. Als het nodig was kon hij de aardige en betrouwbare Absol zijn, of de wraakzuchtige moordenaar, of de strenge maar eervolle leider. Hij kon het allemaal op zijn eigen manier. Zodra alle Pokémon bij elkaar stonden schraapte hij zijn keel. “Goed.. Wie bij een potentiële teamgenoot staat moet maar even proberen kennis te maken. Als de karakters niet klikken, zal je op andere aanmeldingen moeten wachten, tenzij je natuurlijk alleen wil werken. Ik blijf hier zitten wachten tot je je keuze hebt gemaakt.” Hij had dit veel eerder moeten doen. Zo was alles veel duidelijker en rustiger. Op het luide feest dat zich op de achtergrond afspeelde na dan.

Ronin keek verbijsterd om zich heen. Steeds meer pokémon begaven zich richting de Guild, om zich aan te melden. Steeds meer van deze wezentjes wilde een plekje, waardoor het redelijk druk werd. Hij zuchtte even. Zou de Absol hem wel gehoord hebben? Op dat moment hoorde hij de stem die hij herkende als die van het witten wezen. “Iedereen, rustig aan. Jullie verdienen allemaal een plek in de Guild en ik zal daarvoor zorgen, maar we moeten eerst orde scheppen. Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is.” Ronin knikte zonder dat hij het zelf doorhad, maar ook onopmerkbaar voor de rest. Hij deed precies wat er gezegd werd, en ging staan op de plaats waarvan hij dacht dat het de juiste was.

“Goed.. Wie bij een potentiële teamgenoot staat moet maar even proberen kennis te maken. Als de karakters niet klikken, zal je op andere aanmeldingen moeten wachten, tenzij je natuurlijk alleen wil werken. Ik blijf hier zitten wachten tot je je keuze hebt gemaakt.” De Buizel liet zijn blik glijden over het groepje pokémon, en bleef uiteindelijk hangen op die van Skull, alweer. Hij had gezegd dat hij Adventurer wilde worden, net als de Buizel. Zou dat dan betekenen dat ze bij elkaar in het groepje moesten? Ach, hij kon in ieder geval proberen een praatje te maken met de Cubone. Hij had geen zin om te wachten op anderen die wellicht Adventurer wilde worden, hij wilde liever meteen beginnen. ''Hallo,'' sprak hij met een klein glimlachje, gericht op Skull. Wie weet klikte het inderdaad wel tussen hen, en waren ze een prima team. Hij mocht echter nog geen conclusies trekken. Te vroeg juichen kon ook verkeerd aflopen. Ach, hij zag wel hoe het liep. Als hij geluk had, had hij zijn maatje al gevonden. Had hij echter pech, dan zat hij met de gebakken peren en moest hij wachten op anderen. Twijfelend beet hij even op zijn onderlip, maar besloot toen dat dit de juiste keuze was. Ongeacht wat voor een karakter deze Cubone had, hij moest en zou een team hebben, en het liefst zo snel mogelijk. En wat was er nou beter dan dat er iemand voor je stond die hetzelfde wilde als jijzelf?

Het werd steeds drukker op het plein voor de Guild. Steeds meer Pokémon drongen naar voren voor een plekje in de Guild. Het kon Skull allemaal niet zo veel schelen. Waarschijnijk hadden de snelste het meeste kans en aangezien Skull als een van de eerste aanwezig was vreesde hij niet voor zijn plek. Rustig keek hij om zich heen. Er heerste complete chaos, want allemaal wilden ze die Absol spreken. Plotseling klonk de lage stem van de Absol weer: “Iedereen, rustig aan. Jullie verdienen allemaal een plek in de Guild en ik zal daarvoor zorgen, maar we moeten eerst orde scheppen. Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is.” Skull knikte kort en liep langzaam naar de plek die hem opgedragen was. Nu begon hij toch een beetje nieuwsgierig te worden. Met wie zou hij een team kunnen vormen? Skull stond net op de zijn plek toen de Absol nog een mededeling deed: “Goed.. Wie bij een potentiële teamgenoot staat moet maar even proberen kennis te maken. Als de karakters niet klikken, zal je op andere aanmeldingen moeten wachten, tenzij je natuurlijk alleen wil werken. Ik blijf hier zitten wachten tot je je keuze hebt gemaakt.” Skull bleef rustig staan zonder aanstalten te maken iets te ondernemen. Hij kwam wel tot de conclusie dat hij teamgenoten moest gaan zoeken, omdat hij in zijn eentje weinig kans had tegen zijn ex-leden die nog steeds jacht op hem maakte. Een team leek hem een stuk veiliger, maar vooral ook een stuk succesvoller bij missies. "Nu komt mijn ervaring in leiderschap toch nog van pas." dacht Skull. Maar voordat hij een beweging kon maken hoorde hij een stem: ''Hallo,'' Skull keek de persoon aan die met een praatje probeerde te maken. "Is dat niet die Buizel van daarnet?" dacht Skull. "Ronin, zo zei hij dat hij heette." Ronin glimlachte vriendelijk. "Hallo," zei Skull op zijn gebruikelijke koele toon, terwijl hij een zwakke glimlach probeerde te tonen. "Ronin, was het toch?" vroeg Skull en probeerde op een iets vriendelijkere toon te praten, maar slaagde daar niet helemaal in. "Ik ben Skull, voor als je dat nog niet opgevangen had." Ronin leek erg zenuwachtig, alsof hij bang was dat Skull hem zou vermoorden als hij iets verkeerds zei. "Ik zoek nog een teamgenoot. Ben je geïnteresseerd? vroeg Skull op dezelfde kalme en rustige manier. Hij zou er niet omheen draaien, dat had toch geen nut. Rustig wachtte Skull af op het antwoord van de Buizel.

Met snelle sprongen stoof er een Pikachu door het landschap. Haar wangen waren roze en haar ogen glanzend goud, heel anders dan een normale Pikachu. Maar dat was niet het enige wat Neomy bijzonder maakte. Dat moest toch wel haar karakter zijn. Niet dat ze dit ooit hardop zou zeggen, maar ergens was ze best trots op wie ze was. Iemand die doorzette om haar doel te bereiken, iemand die hulp zou bieden aan iedereen die erom vroeg, maar ook aan diegene die niet vroegen. En ze was iemand die onbevreesd door het leven ging. Juist daarom was ze hier. Woorden reisden sneller dan de wind. Neomy was nog maar net op het eiland aangekomen en toen hoorde ze de roddels al. Een Guild werd geopend in Dream Village, vandaag! Dat moest haast wel een teken van de goden zijn, een kans die ze niet mocht laten liggen.

Neomy rende Dream Village binnen en vertraagde daar haar pas. De weg waar ze op liep leidde naar het centrum van de stad en ze zag een bord met daarop: Sunset Plaza. Ze wist niet echt waar de Guild zich bevond, dus liep ze eerst daar maar heen. Bij het plein aangekomen bleef de Pikachu verbaasd staan. Goh, de Guild was hier! Was dat even handig. Neomy zette zich op twee poten en liep naar de groep pokémon toe die zich had verzameld. Er heerste lichte chaos, iedereen scheen bij de Absol te willen komen die voor het Guild gebouw zat. . “Iedereen, rustig aan.” Klonk er plotseling over het terrein. “Jullie verdienen allemaal een plek in de Guild en ik zal daarvoor zorgen, maar we moeten eerst orde scheppen.” Neomy liep naar voren, waarbij ze zich hier en daar tussen wat pokémon door moest wurmen. “Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is.”

Iedereen begon opeens door elkaar heen te lopen, Waarbij flink geduwd werd. “Woaaaah.” Zei Neomy geschrokken, toen ze een flinke beuk in haar rug kreeg en naar voren wankelde.Ze keek even boos naar de Lombre die haar geduwd had, maar negeerde hem verder. Wat had de Absol ook al weer gezegd? Adventures bijna helemaal links. Op twee poten liep ze naar de aangewezen plek toe en zag al twee pokémon staan, een Cubone en een Buizel. Ze leken elkaar al te kennen, maar dat maakte Neomy niet zoveel uit. “Hallo!” zei ze vriendelijk, terwijl ze bij de twee kwam staan. “Ik ben Neomy en wil me graag bij een Adventure Team voegen.” Ze lachte even en hield haar hoofd wat scheef, waarbij haar linker oor naar beneden wees en haar rechter naar boven. “Met wie heb ik het genoegen?” Ze richtte haar goudkleurige ogen eerst op de Cubone en daarna op de Buizel.

De jonge Shinx liet haar blik glijden over alle Pokémon die Sunset Plaza betreden. Maar haar blik ging weer naar het midden van het plein toen de Guildmaster weer begon te spreken, maar op een andere manier. De manier waarop zijn vader altijd sprak. 'Iedereen, rustig aan. Jullie verdienen allemaal een plek in de Guild en ik zal daarvoor zorgen, maar we moeten eerst orde scheppen. Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook zien of er een teamgenoot voor je is.' Er kwam langzaamaan beweging in de groep en ze werd bijna omvergelopen. Ze zag bij de Rescuers een jonge Charmander, evenals een Elektrike en een Axew. Bij de Merchants zag ze dat er maar een schamper aantal Pokémon stond, evenals bij het groepje dat nog niet gekozen had. Bij de Adventurers zag ze een Buizel, evenals een Cubone en een Pikachu. En als laatste zag ze een Growlithe bij de Explorers stond. Zuzu liet een klein moment een glimlach zien, eindelijk was het moment daar. Dat was maar even want het was ook tijd om een belangrijke keuze te maken. De zelfverzekerde blik verdween in haar ogen en maakte plaats voor een groot twijfelmoment. Wat wou zij eigenlijk? Hoe kon zij haar ouders terugvinden? Als Merchant, waarmee ze vele aanwijzingen kon vinden? Of als Adventurer, net als haar ouders zelf? Of als Rescuer, waarmee ze hun kon redden? Of... Explorer? Ze hief haar kop en keek even omhoog naar de strakblauwe lucht. Ze had een beslissing gemaakt. Een pad vormde zich toen de groep uiteen splitste. Ze zette één voorzichtige stap die haar de doorslag gaf. Ze liep naar de Growlithe en de andere Explorers. Ja, dit was haar bestemming. Ze wierp nog even een bemoedigende knik naar achteren richting de Zigzagoon. Daarna ging ze bij de andere beginnende Explorers staan. Aan haar ene zijde stond de Growlithe, Bryce. Aan haar andere zijde stond niemand. Nog niet.

“Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is.” Klonk de stem van Absol. Een team genoot. Het was dus noodzakelijk voor hem om een teamgenoot te hebben. Zijn linker mondhoek trok scheef omhoog, alsof hij niet zeker wist of hij om het idee moest lachen, of dat hij ter plekke in tranen uit moest barsten. Het was dus onmogelijk om in zijn eentje te beginnen. Goed dan, op naar zijn toekomstige team genoot. Hij haalde diep adem, en liep in de richting van wat hij dacht dat de Rescuers waren. Oh nee. Had hij serieus verkeerd gekozen? Zijn blik viel op een van de weinige pokémon die er stond; de kleine, over actieve Charmander. Moest hij samen met…? Hij kon zichzelf wel voor zijn gezicht slaan. Jammer genoeg stond zijn lichaamsbouw dat niet toe, waardoor hij de drang negeerde. Oké. Er waren vast nog wel andere pokémon die een Rescuer wilde worden, of niet soms? Kort viel zijn blik op de Axew. Die wilde ook een Rescuer worden, of niet soms? Misschien kon hij…? “Goed.. Wie bij een potentiële teamgenoot staat moet maar even proberen kennis te maken. Als de karakters niet klikken, zal je op andere aanmeldingen moeten wachten, tenzij je natuurlijk alleen wil werken. Ik blijf hier zitten wachten tot je je keuze hebt gemaakt.” Alleen werken was dus wel een optie? Een onverstandige optie, weliswaar. Het was niet bepaald verstandig om een solo carrière te beginnen zonder ook maar een beetje ervaring te hebben. Misschien… misschien moest hij gewoon wachten tot er meer aanmeldingen waren voor Rescuers. Zou dat werken? Hij richtte zijn blik weer op de Charmander. Misschien zou het alsnog verstandig zijn om hem in zijn team te hebben. Als hij nu al zo vrolijk en opgewekt was, zou hij dat vast ook wel zijn tijdens de missies. En natuurlijk kon dat ook betekenen dat hij de Charmander al het werk kon laten doen. Reyez slaakte een zucht. Goed dan. Hij zou wel zien wat er van kwam. Met trage passen liep hij op de Charmander af. “Jij wilde ook Rescuer worden, toch?” vroeg hij, lichtjes snuivend omdat hij nog steeds hoopte dat hij het verkeerd had. “Ik ben Reyez. Wat is je naam?” vroeg hij vervolgens, nauwelijks wachtend op een antwoord. Met lichte tegenzin schonk hij de Charmander een zachte glimlach. Niet omdat de Charmander hem aardig leek, maar puur uit beleefdheid. Aardig doen zou later nog wel komen. Kort gleed zijn blik weer naar de Axew, die hij dezelfde glimlach ook schonk.

Even dacht Mercury dat hij echt indruk had gemaakt op Absol. Een klein, tevreden grijnsje verscheen op zijn gezicht. Yes, dan zou hij nu een Rescuer worden! Hij kon niet wachten. Al die plaatsen ontdekken en bovenal, gemene Pokémon verslaan en anderen in moeilijkheden redden! De beloningen konden hem zelfs niks schelen. Zolang hij maar iets goeds voor de wereld kon doen.
Een aantal andere Pokémon kwamen naar Absol toe en vertelden hem dat ze bij de Guild wilden. Pas nu besefte Mercury echt dat Absol niet alleen met hem aan het praten was geweest. Ook deze Pokémon gaf hij niet meteen hun antwoord. Mercury vroeg zich net af wat er mis was toen zijn stem weer te horen was. “Iedereen, rustig aan. Jullie verdienen allemaal een plek in de Guild en ik zal daarvoor zorgen, maar we moeten eerst orde scheppen.” Mercury zuchtte licht teleurgesteld. Hij had dus toch geen indruk gemaakt op de witte Pokémon. Ach, dat kwam vast nog wel eens. “Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is.” Mercury knikte en stapte gehoorzaam naar de rechterkant. Hier plofte hij neer op zijn kont, wachtend op verdere instructies. “Goed.. Wie bij een potentiële teamgenoot staat moet maar even proberen kennis te maken. Als de karakters niet klikken, zal je op andere aanmeldingen moeten wachten, tenzij je natuurlijk alleen wil werken. Ik blijf hier zitten wachten tot je je keuze hebt gemaakt.” Mercury was redelijk teleurgesteld. Zo veel Pokémon waren er nou ook weer niet, toch? Absol moest toch wel tegen een beetje drukte kunnen..? Ach, het deed er niet toe. Misschien was het een voorzorgsmaatregel, voor het geval er nog meer Pokémon kwamen. Maar die wisten dan niet waar ze moesten gaan staan! Mercury wilde net opstaan om de eerste letters van de ‘soorten’ in de grond te krassen toen een andere Pokémon die aan zijn kant stond hem aansprak. “Jij wilde ook Rescuer worden, toch?” Mercury draaide zich om en keek recht in de ogen van een Electrike. Hij knikte. “Ik ben Reyez. Wat is je naam?”
Mercury herinnerde zich opeens de instructies van Absol. Kennis maken met de mogelijke teamgenoten en zien of je daadwerkelijk samen kon werken. “Mercury, aangenaam!” sprak Mercury misschien iets té vrolijk. Zijn plan om duidelijk te maken wie waar moest gaan staan was hij alweer vergeten.Tenslotte zou dat niet helpen om zijn drom waar te maken, terwijl een vriendschap met deze Electrike dat wel kon doen.

Een jonge Shinx kwam naast hem zitten. "Gaat het?" vroeg ze, en keek een beetje bezorgd. Toen viel het hem op dat ze waarschijnlijk zijn poten had zijn trillen, omdat hij zo nerveus was. "Ja. Het gaat wel." Hij lachte even vriendelijk, maar richtte zijn aandacht toen op Absol. Zijn oren draaiden een beetje. "Iedereen, rustig aan." begon hij. "Jullie verdienen allemaal een plek in de Guild en ik zal daarvoor zorgen, maar we moeten eerst orde scheppen." Absol keek iedereen met een serieuze blik aan. "Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers recht, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is." Alle Pokémon gingen al op hun plekken staan. Noah wist zeker dat hij een Explorer wou worden, net zoals zijn ouders ooit waren. Zijn ogen begonnen te stralen, en hij glimlachte breed. Hij liep naar het groepje voor Explorers, en hij ging zitten. "Goed.. Wie bij een potentiële teamgenoot staat moet maar even proberen kennis te maken. Als de karakters niet klikken, zal je op andere aanmeldingen moeten wachten, tenzij je natuurlijk alleen wil werken. Ik blijf hier zitten wachten tot je je keuze hebt gemaakt." Absol wachtte dus. Noah keek om zich heen, en er waren maar twee andere Pokémon in zijn groepje. Toen viel het hem op dat de Shinx die hij eerder tegenkwam, ook bij dit groepje zat. Evenals een Growlithe.

Tux voelde zich niet op zijn gemak, het werd drukker en drukker en dat allemaal voor een Absol die ook zelf een beetje in de war leek. Echte helden waren toch niet in de war? De Axew kon door alle drukte niet verstaan wat Absol zei, maar hij leek boos of teleurgesteld. Of bang? Blijkbaar had hij één of ander commando gegeven, want alle Pokémon begonnen door elkaar te lopen. Tux wilde niets meer met de club te maken hebben en was van plan om ertussenuit te knijpen, hij draaide zich naar rechts en begon op zijn gemakje bij de chaos vandaan te lopen. Van een afstandje kijken leek hem intressanter, hij keek om zich heen wanneer hij dacht dat hij genoeg afstand had genomen. Een Elektrike en een Charmander leken hem echter te hebben gevolgd. Tux trok een wenkbrauw op toen de Elektrike zich leek voor te stellen na een zin waar de Axew niets van had begrepen, Reyez heette de Elektrike. Tux krapte aan zijn slagtand, de Charmander antwoordde dat hij Mercuriágenaam* heette. Die ouders hadden zeker een belangrijke positie, anders hadden ze hun zoon nooit zo'n lange naam gegeven.
Tux houding was neutraal, zonder emotie, zoals zijn houding eigenlijk altijd was. Ook een glimlach van Reyez kon daar weinig verandering in brengen en zeker de blije houding van Mercuriágenaam niet. Blije Pokémon wilden vaak dingen weten en Tux hield niet van praten, hij kon het nauwelijks. De blije houding maakte hem dus eerder down dan blij. Het was mooi dat Reyez niet zo blij leek, dat waren veel leukere Pokémon om niet tegen te praten.
Hij was nog aan het twijfelen of hij hier wel wilde blijven, zo veel had hij hier namelijk ook niet te zoeken. Aan de andere kant wist hij nog steeds niet wat er hier aan de hand was. Schuw en nieuwsgierigheid gingen nergens anders beter samen dan in Tux. De Pokémon besloot te gaan zitten en een beetje rond te loeren, misschien kon hij zo beter door krijgen wat hiervan de bedoeling was.


* = Charmander zegt ''Mercury, aangenaam'' Axew denkt ''Mercuriágenaam''

Bryce keek om zich heen, en steeds meer Pokémon begonnen zich te verzamelen rondom Guildmaster Absol. Vanzelfsprekend, dit was de grote opening van de Guild van Absol, en velen wilden er natuurlijk bij. Hij was er één van. Ach ja, als Guildmaster Absol vandaag geen tijd zou hebben om hem en zijn vragen te behandelen, dan vond hij het natuurlijk geen probleem dat het een andere keer moest. Blijkbaar leek Guildmaster Absol ook niet bepaald blij te zijn met de chaos om hem heen. Hij moest laten zien dat hij een goede Guildmaster was, en dat ging een stuk makkelijker als hij nu begon met het scheppen van orde. Dat was ook precies wat de Guildmaster deed. "Iedereen, rustig aan. Jullie verdienen allemaal een plek in de Guild en ik zal daarvoor zorgen, maar we moeten eerst orde scheppen," riep Guildmaster op een strenge toon. Er viel meteen een stilte, en hij had ieders aandacht. Je kon zien dat hij de mentaliteit van een echte leider had. Dat moest ook wel, als je een hele Guild wilde gaan leiden. "Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is," ging de Absol verder. Bryce knikte even, en ging op zoek naar het groepje Explorers, waar hij deel van uitmaakte. Al zijn hele leven had hij getraind om een Explorer te worden, en hij was er nu echt klaar voor. Goed.. Wie bij een potentiële teamgenoot staat moet maar even proberen kennis te maken. Als de karakters niet klikken, zal je op andere aanmeldingen moeten wachten, tenzij je natuurlijk alleen wil werken. Ik blijf hier zitten wachten tot je je keuze hebt gemaakt,” voegde de Absol eraan toe. Bryce ging druk opzoek naar een stel potentiële teamleden. Hij voegde zich bij de Explorers, bij hem kwam een Shinx staan. Hij gunde haar een bescheiden glimlachje. De Shinx wilde dus ook een Explorer worden. Even later voegde ook zich er ook een Zigzagoon bij hen. Hij knikte naar hem, als begroeting. Hij wachtte maar tot iedereen klaar was, waarna Absol zou gaan vertellen wat de bedoeling was.

Een kleine Pikachu rende over het plein heen om te kunnen zien of het werkelijk waar was dat er een Guild was geopend. Het wezentje was een Pikachu genaamd Sora en de jonge Pokémon zou vandaag zijn droom gaan waar maken om een Adventurer te worden ookal was hij en is hij nog steeds een echte angsthaas. Maar dat hield hem niet echt tegen. Sora stopte voor de menigte Pokémon en keek of hij kon zien of hij er al was. Er was een stilte gevallen en Sora spitste zijn oren, "Iedereen, rustig aan. Jullie verdienen allemaal een plek in de Guild en ik zal daarvoor zorgen, maar we moeten eerst orde scheppen," Sprak een Pokémon streng waarvan hij niet kon zien wie de eigenaar was. maar hij was nog niet klaar dus luisterde Sora aandachtig, "Ik wil dat jullie je verzamelen in groepjes. Rescuers rechts, dan Merchants, dan Explorers, dan Adventurers en dan de Pokémon die nog niet besloten hebben, helemaal links. Dan kan je ook meteen zien of er een teamgenoot voor je is," ging de onbekende stem verder. Sora keek vragend naar een van de Pokémon die voor hem stond,”Pa-pardon mag ik da-daar langs?,” zei Sora aarzelend maar wachtte niet op antwoord en wurmde zich tussen de vele Pokémon door en kwam uiteindelijk bij de Guild uit en keek naar de rijen Pokémon en liet zijn oren omlaag zakken. Hij was slecht in kennis maken en vooral met andere onbekende Pokémon. Hij wierp een blik op de Adventurers maar durfde niet en trilde als een rietje maar schraapte al zijn moed bij elkaar en liep op het groepje af en vroeg zich af wat hij ging zeggen en stopte en draaide zich om. De eigenaar van de stem was dus een Absol?. Was hij de Guildmaster?. Sora streek met zijn gele pootje over zijn hoofdje heen want er was weer een pony ontstaan door het rennen en ondanks zijn lengte waren de Buizel, Cubone en de andere Pikachu groter dan hij.. Maar dat hield hem alsnog niet tegen en stapte op de Pikachu en de andere twee af, “ha-hallo, stamelde Sora en had zijn oren weer omlaag laten en trilde hevig..