Bleach RPG topic.

Spoiler:

''Kaoru!'' Het meisje keek verward op en zag de blonde jongen op haar afrennen. Nouja, het was wazig. Ze zag het niet duidelijk, en kon niet constateren hoever de jongen van haar af was. ''Ka..u..!'' Ver weg kon ze zijn stem nog horen. Het enige wat ze nog kón horen, voordat er een stilte viel. Haar ogen waren allang weer gesloten, niet meer merkend wat er verder om zich heen gebeurde. Het beeld bleef een tijdje zwart, totdat ze ergens uitkwam dat de academie wel kon zijn. ''Oi, Kaoru-nee-chan! Wat sta je te dagdromen? Laat hem eens wat zien!'' Het meisje schudde lichtjes haar hoofd en keek, nog steeds, verward voor zich uit. Daar zag ze ene jongen staand met een shinai in zijn handen. Zijzelf had er ook één vast. Wacht, wat? Ze keek op en zag dat de jongen op haar afstormde. Ze voelde een harde klap, en plots werd het weer zwart.

Kaoru schrok op, merkend dat ze hijgde en had gezweet. Ugh, het was weer zover. Een nachtmerrie. Die had ze de afgelopen tijd wel vaker, maar.. Deze was anders dan normaal. Ze wreef even met haar vingers door haar haren voordat ze rechtop ging zitten. Haar blik gleed even over het uitzicht. Vanaf hier kon ze prima kijken over Seireitei. Dat was eigenlijk de eerste rede dat ze hiernaartoe was gekomen, maar het gras lag blijkbaar zo lekker, dat ze in slaap was gevallen. Ze zuchtte en keek naar de lucht. De zon was al aardig gezakt, zo te zien. Dat betekende dus dat ze hier lang heeft gelegen. Het werd maar eens tijd terug te gaan naar haar squad barrak. Alhoewel.. Ze had vandaag toch vrij gekregen? Ach, in dat geval kon ze heus op bezoek gaan bij Shuuichi, als die nog in de barak aanwezig was. Ze wilde opstaan, maar hoorde op dat moment iets op haar afkomen. Meteen greep ze naar haar katana die naast haar op de grond lag. ''Wie is daar?'' sprak ze, terwijl ze haar ogen ietwat vernauwde, alsof ze daardoor beter kon zien. Het enige waar ze echt zeker van kon zijn, was dat het een mens was. Ze hoorde voetstappen, die afkomstig waren van een licht iemand. Dus een Hollow was het niet. Daarbij voelde de reiatsu aan als een Shinigami, en niet als zo'n verschrikkelijk monster. Nee, als dat een Hollow was had ze dat allang gevoeld. Langzaam kwam ze recht, en plaatste haar katana om haar middel, nog steeds een beetje alert, alhoewel ze twijfelde of de persoon wel kwaad kon. Het was waarschijnlijk een Shinigami die net als haar een plekje zocht om te rusten, nietwaar?

Slaperig bekeek Kenpa zijn spiegelbeeld. Zijn bruine haren zat in de war, elke mogelijke kant op, precies zoals het hoorde. Hij liep de wc ruimte uit, en schonk een van de andere bewoners van de barakken een grijns. Hij had nooit echt gehouden van formaliteiten; ze zaten hem alleen maar in de weg. Hij krabde de achterkant van zijn hoofd. Vandaag was het eigenlijk zijn taak om een rapport te maken van zijn laatste patrouille. Bah, voor dat soort klusjes hadden ze net afgestudeerde shinigami’s. Zij zouden er tenminste nog wat van kunnen leren. Nee, klusjes hoorden niet bij een ervaren shinigami als hij. Hij tuitte zijn lippen. Zijn Captain zou hem waarschijnlijk haten als hij geen rapport zou schrijven. Niet dat dit hem iets uitmaakte. Zijn afkeer was eerlijk gezegd wederzijds. Dat was tenminste één voordeel van de elfde divisie. Zachtjes een lied floot dat hij ooit in zijn kindertijd had gehoord, liep hij de barakken uit. “Kenpa, waar ga je heen?” Geamusseerd keek hij naar zijn lieutenant, Rangiku Matsumoto. “Ik ga wat te drinken halen,” loog hij. Hij gaf er een veel betekenende grijns bij. Zover hij wist was Matsumoto nooit echt streng geweest als het om papier werk ging. Zoals hij had verwacht schonk de lieutenant hem een vriendelijke glimlach. “Veel plezier.” Kenpa knikte. Natuurlijk ging hij niet ergens wat drinken. Nee, hij ging veel liever naar Rukongai. Terwijl hij zijn pas versnelde, en overging naar Shunpo, voelde hij zijn vertrouwde katana zachtjes langs zijn zij bungelen. Zonder zijn Zanpakutou zou hij sereitei nooit verlaten. Veel te gevaarlijk. Bovendien wilde hij elke mogelijke kans om te trainer benutten. Het was niet meer dan zijn droom om ooit zelf een captain te worden. Al was het maar om te laten zien dat een klein rotjoch uit Rukongai meer kon dan alleen maar in de weg staan. Hij stopte met Shunpo, en nam zijn omgeving in zich op. Elke keer dat hij in Rukongai kwam, werd hij overspoeld door een gevoel van nostalgie. Niet dat er verschrikkelijk veel goede herinneringen had aan zijn tijd voor de academie. Onwillekeurig glimlachte hij. De herinneringen die wel goed waren, waren goed genoeg om voor altijd te kunnen koesteren.

Nieuwsgierig bekeek Kenpa de slapende shinigami. Van een afstandje, weliswaar. Het was alles behalve redelijk als hij de shinigami in haar slaap zou verstoren. Niet dat de shinigami ontspannen leek te slapen. Hij fronste lichtjes, nu pas beseffend dat hij niet het enige persoon was dat die de gewoonte zou kunnen hebben om werk te ontlopen. Zijn blik vernauwde zich, toen het persoon scheen te ontwaken, en onmiddellijk overeind kwam. Ah, dat betekende dat hij zijn plekje weer zou kunnen claimen. Behendig gebruikte hij zijn Shunpo, om op een kleine twee meter afstand van de shinigami tot stilstand te komen. “Ah..” zuchtte hij. Zonder zich ook maar voor te stellen, of een normale begroeting te geven, liet hij zich op het gras neervallen, waar hij zijn armen achter zijn hoofd vouwde als kussentje. Het was heerlijk om niets te hoeven doen. Zijn blik week af van de witte schapen wolkjes waar hij naar had willen staren, en viel weer op de shinigami. Was ze er nog steeds? Hè, bah. Hij hield er niet van als mensen hem bekeken. Het bezorgde hem een ongemakkelijk gevoel. Hij liet een korte grinnik horen, en richtte zijn blik vervolgens weer op de langzaam voorbij zwevende wolken. Kon het maar altijd zo rustig blijven. Geen verantwoordelijkheden. Geen Hollows. Geen Captain die je op de huid zat. Heerlijk gewoon.

Ietwat opgelucht keek ze naar de mannelijke Shinigami die twee meter van haar afstond. Zonder iets te zeggen liet hij zich achterover op het gras vallen. Kaoru liet haar katana los en ging in een relaxtere houding staan. Toen bleek dat de Shinigami nog steeds niets zei, fronste ze. Op dat moment zag ze dat zijn blik even op haar gericht stond, en toen weer terugviel op de lucht. Pardon? Was een stuk wazig ding dat door de lucht zweefde interessanter dan haar? Zij was een levend persoon dat kon praten, en hij nam nieteens de moeite haar te begroetten. ''Sorry hoor,'' sprak ze luid, terwijl ze haar armen over elkaar kruisten en hem een nijdige blik toe wierp zoals alleen vrouwen dat konden. ''Maar normaal gesproken zeg je iets tegen anderen als je ze tegenkomt, zelfs al is het een vreemde.'' Hij had haar eerst laten schrikken, ging toen twee meter van haar afstaan en liet zich toen in het gras vallen zonder maar één woord te zeggen. Zo makkelijk kwam je er niet vanaf. Zeker bij haar niet.

Nu begreep ze natuurlijk wel dat de Shinigami waarschijnlijk een zware dag ofzo heeft gehad, maar dan nog. Het was altijd nog zo netjes om iemand te begroeten. Ze snoof lichtjes. Nog nooit had ze zo'n persoon als hem ontmoet. Shuuichi, noch Daichi had ooit zo arrogant tegen haar gedaan dat ze genegeerd werd. Uit protest zakte ze door haar benen en ging op het gras zitten. Het kon haar niet eens schelen dat ze terug naar Seireitei zou moeten, omdat er mensen op haar zaten te wachten. Dat was ze eigenlijk vergeten. Ze zou alleen al hier blijven zitten om hem te kunnen irriteren. Het was allang duidelijk dat hij liever in zijn eentje zat. Met nog steeds haar armen over elkaar heen keek ze naar de persoon die net, als het ware, aan was komen waaien. Waarschijnlijk zou hij toch geen antwoord geven op wat ze zei, maar dat maakte haar niks uit. Ze was nou eenmaal koppig, en dat zal ook altijd zo blijven. Deed hij dat wel.. Tja, dan zag ze wel verder. Daar had ze nog niet over nagedacht...

''Sorry hoor,'' klonk de luide stem van de vrouwelijke Shinigami. Kenpa opende een van zijn ogen, om haar op een lichtelijk geïrriteerde manier aan te kijken. Was het niet duidelijk dat hij een poging deed om haar volledig te negeren? ''Maar normaal gesproken zeg je iets tegen anderen als je ze tegenkomt, zelfs al is het een vreemde.'' Kenpa sloot zijn oog weer. Ah, het was dus zo’n soort persoon.. Ah, balen. Daar ging z’n rust. Hij mompelde iets onverstaanbaars, voordat hij zijn beide ogen weer opendeed. Hij wilde niet het risico lopen dat de Shinigami zijn gedrag zou melden bij zijn Captain. Hitsugaya was niet bepaald een fijne Captain als het ging om mensen die hun taak ontliepen. Tenminste, hij had al meer dan genoeg verhalen gehoord van Luitenant Matsumoto. “Als ik me voorstel, laat je me dan daarna met rust?” vroeg hij, de Shinigami een net iets te zoete glimlach schenkend. Hij kwam half overeind, veegde met zijn hand de haarlokken die voor zijn ogen hingen opzij, en stelde zich voor zonder ook maar op een antwoord van de Shinigami te wachten. “Gegroet, Shinigami. De naam is Kenpa Chishu,” sprak hij. Hij snoof lichtjes, terwijl hij haar argwanend aankeek. Met alleen een naam zou ze niet ver genoeg kunnen komen om hem er bij te lappen, of wel soms? Nee, vast niet. Daarvoor zou ze ook moeten weten bij welke divisie hij zat. Hij grijnsde tevreden, en nam zijn luie positie weer aan. Hij sloot zijn ogen echter niet, maar bleef nieuwsgierig naar de vrouwelijke Shinigami kijken. Hij stak normaal nooit veel op met vrouwen. Hij vond ze eerder irritant en zeurderig. Iets wat ook deze Shinigami scheen te zijn. Een flauwe glimlach verscheen op zijn gezicht, voordat hij weer wegkeek. Zou het moeilijk zijn om een vrouwelijke Shinigami te zijn? Vast niet. Het ‘zwakke geslacht’ stond er om bekend om al snel dingen extra te krijgen, zonder er ook maar iets voor te hebben gedaan. “Tch,” snoof hij, opnieuw geïrriteerd. Wanneer zou ze eindelijk weg gaan?

“Als ik me voorstel, laat je me dan daarna met rust?” Kaoru snoof lichtjes, nog steeds geïrriteerd door de houding van deze Shinigami. “Gegroet, Shinigami. De naam is Kenpa Chishu,” sprak hij toen, met een argwanende blik in zijn ogen. Hoe langer ze zich bij hem ophield, hoe meer geïrriteerd ze raakte. Ze kreeg het gevoel dat ze alleen zichzelf ermee had door hier te blijven. ''Kaoru Inuzuri,'' sprak ze toen tussen haar tanden door. Iets tussen dát en mompelen. Kenpa nam opnieuw zijn relaxte houding aan, maar zijn blik bleef nog even op haar hangen. Vragend hief ze een wenkbrauw op. Daarnet waren de wolken toch veel interessanter dan haar? Had ze dan toch zijn aandacht verdient door naar zijn naam te vragen op een ietwat ongewone manier? De neiging om lichtjes te grijnzen kon ze nog net onderdrukken. Ze deed haar mond opnieuw open, maar op dat moment was een schreeuw hoorbaar. Eh? Dat kwam niet uit haar mond. Verbaasd keek ze om zich heen, totdat ze de welbekende 'stem' van een Hollow hoorde. Oh god, nee. Niet nu. Niet op haar vrije dag. Hopend dat er andere Shinigami aanwezig waren, probeerde ze de reiatsu van hun op te merken. Tevergeefs. Zij waren de enige in de buurt. Ze zuchtte, en kwam recht, waarna ze haar blik over Kenpa liet glijden. Ach, wat kon het haar ook schelen. Hij kon doen en laten wat hij niet kon, zij ging die mensen helpen. Ze draaide zich om, zette zich af en rende van de heuvel af waar ze zonet nog op had geslapen.

Met een simpele Shunpo was Kaoru zo bij de plaats delict. Daar zag ze de dilemma al voor zich. Een klein gezin dat op het punt stond verslonden te worden door een Hollow. Nouja, gezin. Ze zag nergens 'de vader'. Het was vast een alleenstaande moeder met twee kinderen, of haar man zwierf ergens anders rond in Rukongai. Ze zuchtte even, en greep toen naar haar katana. Ze had geen idee of Kenpa haar gevolgd had, maar die Hollow moest uit de weg geruimd worden. Met of zonder hem. Op dat punt schatte ze haar kansen in, maar had niet lang om na te denken, aangezien de oudste van de kinderen probeerde zijn moeder te beschermen. Resultaat: hij werd gegrepen door het monster. Kaoru kon zichzelf wel voor haar kop slaan, ook al kon ze de drang om te beschermen ergens wel begrijpen. Vlug concentreerde ze zich, voordat ze uiteindelijk begon te spreken. ''Bakudo no. 1. Sai!'' Het wezen zijn bewegingen werden gestaakt, wat betekende dat haar kido zijn werk had gedaan. Een kleine, spottende grijns verscheen op haar gezicht, voordat ze langzaam op de Hollow afliep, en haar katana uit zijn schede trok. Die grijns verdween echter al snel weer toen haar slachtoffer de kido leek te verbreken. Dus hij kon dat level kido aan, huh? Het meisje snoof, maar was niet van plan op te geven. Die Hollow moest en zou verdwijnen. Ze ging nog liever dood dan dat ze dit wezen liet ontsnappen, vooral omdat ze vanaf begin af aan al een bloedhekel aan hen heeft gehad.