Ergens op de Lovely Plains, onder een van de eenzame bomen, ligt een Ralts onrustig te slapen. Deze Ralts draagt de naam Ruru, gegeven door zijn trainer. Maar hij is zijn trainer kwijt, kwijt voor 5 jaren lang. Hij heeft nog altijd zijn eigen, maar kapotte, pokébal bij. Ook draag hij een licht groen sjaaltje, zijn special band. Die had hij ook van zijn trainer gekregen. Het sjaaltje zag en oud, verfrommeld en vuil uit. Ruru schopte en woelde in zijn slaap. Het leek er op dat hij een nachtmerrie had
Het water stroomde snel en de rivier zat ook al redelijk hoog. De laatste paar dagen had het veel geregend. Een Ralts, beter bekend al Ruru stond aan de oever. Deze Ruru was maar 7 jaar oud. Naast hem stonden zijn trainer en zijn twee vrienden, de Skitty en de Poochyena. Zijn trainer noemde Ruby en stond dicht in de buurt van zijn pokémon, hij zocht naar iets van een vriend. Het was hem gezegd hier beter niet te komen maar hij luisterde niet zo goed. Hij liep verder en de pokémon volgde hem. Eerst de Poochyena, dan de Skitty en als laatste Ruru. Maar dan sloeg een grootte golf over de oever van de rivier en sleurde een kleine onschuldige Ralts met zich mee. De Ralts probeerde boven te blijven door te spetteren, te schoppen en met zijn armen in het water te slaan. “Ruru!! Riep Ruby die per ongeluk Ruru ’s pokébal in het water liet vallen. Ruru spartelde tegen maar het lukte niet meer en uiteindelijk zonk hij naar de bodem van de rivier.
‘Ruby!!” schreeuwde Ruru ten hij wakker schoot. Verward keek hij rond. “Dit is niet die duister bodem van de rivier” dacht hij in zichzelf. Even later drong het tot hem door dat hij had zitten dromen. Niet dat je dat een droom kunt noemen. Dat was al de 3de nachtmerrie deze week. Ruru zuchtte even en ging weer recht zitten. Hij staarde voor zich uit en keek even rond. Er waren nauwelijks bomen en hier en daar stak er een rots uit de grond. Er waren ook veel struiken, dus veel plaats om je te verbergen als je wilt. Er zaten ook wel een paar gaten in de grond. In een paar zaten een wat jonge pokémon met elkaar te spelen. Ruru probeerde te lachen maar hij kon zijn mondhoeken maar niet omhoog krijgen, iets in hem weerhield hem ervan. Zelf had hij niet door dat de hoorns op zijn hoofd een licht roze kleur uitstraalde. De emoties van zijn trainer hadden maar weer eens hun weg naar hun gevonden. Deze emoties waren droevig en sober, zijn trainer zat waarschijnlijk weer eens aan hem te denken. Ruru zuchtte even en stond op. Zijn pokébal rolde tegen zijn voet. Hij keek er even naar en bukte zich om hem te pakken toen er plots wat geritsel boven hem klonk. Een Beedrill kwam uit de boom gevlogen en achter hem verschenen een paar Rattata’s. Gefrustreerd keek hij naar al de pokémon. Zij keken naar zijn pokébal. Ruru had hier geen zin in. Plots deed een Rattata tackle in de richting van Ruru. Ruru reageerde direct en deed Double team. Zijn illusies vulde de plats en de andere pokémon begonnen die aan te vallen. Ruru had geen andere keus dan terug te vechten. Zijn ogen lichte op en de pokémon werden door een onzichtbare kracht achteruit geblazen en vielen hard neer. Ruru had juist zijn Confusion gedemonstreerd. Maar niet vlug daarna deed de Beedrill Twineedle. Ruru deed Double Team maar de Beedrill raakte hem toch. Twee harde naalden werden in hem geslagen en duwde hem terug tegen de boom. Ruru legde zijn rechter hand op zijn linkerschouder en voelde het vergif door hem lopen. Hij had een Poison op gelopen. Maar dat was niet erg. Zijn ability zorgde er voor dat zijn tegenstanders ook poison kregen. Nu had iedereen dus een poison. Ruru ‘s ogen lichte nog een keer op en de ander pokémon vlogen weer weg. Daarna rende ze weg en ging Ruru weer tegen de boom zitten om uit te rusten van de poison.
