Saving Caterpie

Kaya was die dag al vroeg wakker geworden, vandaag zouden ze hun eerste missie doen, nouja, voor haar was het niet echt haar eerste missie, maar de opgewekte Ienzo waarvna dit wel dezelfde missie was, wekte dat gevoel toch bij haar op. Alles maakte haar nog ietsje vrolijker, vooral omdat dit de eerste missie onder de naam 'the elementals' was en het was hun bedoeling om het team aan de top te krijgen. "De pokemon in dream village zeiden dat dit de makkelijkste dungeon van het gebied was, dus het leek me een goed idee om het eerste hier onze missie te doen." ookal hadden ze het de vorige avond al besproken, ze kon gewoon niet ophouden er over te praten "We hebben genoeg oran berries en apples bij ons voor een tijdje, maar natuurlijk meoten we alsnog proberen de pokemon zo snel mogenlijk te redden." ze pakte voorzichtig een blad uit de zak die ze om haar nek had hangen en l;egde deze voor haar en Ienzo op de grond, het was de missie zelf, ze had hem afgescheurd en mee genomen om er zeker van te zijn dat de anderen het niet zouden nemen en dat ze het opneiwu door konden lezen vlak voordat ze de dungeon ingingen. "Zeg het maar als je al naar binnen wilt." Kaya zelf zou geduldig blijven wachten.

Spoiler:

Ienzo had goed geslapen voor zijn eerste nacht in de Guild. Die morgen had hij ook al best goed gegeten. Hij herinnerde gisteren nog goed. Kaya vroeg welke missie ze gingen doen. Ienzo had red Caterpie gekozen omdat bij de andere veel elektrische pokémon zaten. De beloning interesseerde hem niet, zo lang de Caterpie meer veilig was. Hij was ook al vroeg wakker. Las de opdracht nog een paar keer na, en begon al wat rondjes te lopen in de Guild. Hij wist niet als dit de eerste missie ooit voor Kaya was, wat hij wel dacht, maar dit was zeker de eerste missie ooit voor hem. Hij was samen met Kaya naar de dungeon vertrokken. Ze hadden beide een goede voorraad bij. Ienzo had ook zijn splinter nieuwe badge aan de power band aan zijn linker voorpoot vast gemaakt. Zo kon iedereen zijn dat hij in een rescue team zat. "De pokemon in dream village zeiden dat dit de makkelijkste dungeon van het gebied was, dus het leek me een goed idee om het eerste hier onze missie te doen." Zei Kaya opeens. Ienzo knikte instemmend mee. Hij keek naar de ingang van de dungeon en zag een grootte gras vlakte met een paar eenzame bomen. De bomen kon hij op zijn poot tellen. Ook waren er een paar kleine heuveltjes en er liepen vooral veel jonge pokémon rond. Daarna zei de Houndour "We hebben genoeg oran berries en appels bij ons voor een tijdje, maar natuurlijk moeten we alsnog proberen de pokemon zo snel mogelijk te redden." “Daar ben ik het ook mee akkoord” zei Ienzo instemmend. Kaya kon precies niet ophouden om er over te praten. Heel de weg hier naar toe sprak ze er al over. "Zeg het maar als je al naar binnen wilt." Kaya zat geduldig op zijn antwoord te wachten. Ienzo keek nog even achter om en zei toen vol zelf vertrouwen “Laten we dan meer die Caterpie gaan redden voor een Fearow hem nog komt oppikken.” Daarna liep hij de dungeon in.

Kaya knikte, stond op en liep naast Ienzo de dungeon in. Toen ze eenmaal binnen waren keek ze wat onderzoekend om zich heen, genoeg plaatsen voor een pokémon om zich in te verstoppen, vooral omdat ze klein waren. "Ienzo, hoor jij dat ook?" vroeg Kaya, opeens op haar hoede, haar oren bewogen even in de wind, die het zachte, bijna onhoorbare geluid van het gehuil van een pokémon meenam. "Ik denk dat ik iets hoor..." ze ging net een pasje sneller lopen, maar nogsteed slangzaam genoeg dat ze zeker wist dat Ienzo haar nog gewoon bij kon houden. Jammergenoeg vonden ze neit de client, natuurlijk niet ze waren nog maar op 3F, maar ze troffen een pokémon die waarschijnlijk nog maar net uit het ei was. Er gingen in dream village al verhalen rond dat hier alleen maar pasgeborene waren en het leek nog waar te zijn ook. Ergens was dat juist waar Kaya zich zorgen om maakte, als er zoveel kleintjes waren, dan moest er ergens een bezorgde moeder zitten die hen vast als bedreiging zou zien. "We kunnen beter vertrekken, voordat de moeder ons opmerkt." zei ze, heel zachtjes, richtign Ienzo, waarna ze bijna geluidsloos langs het nest liep, ze keek vaak over haar schoduer om te kijken of Ienzo wel achter haar aan kwam. Pff, stomme fout van haar, waarschijnlijk kwam het omdat ze zo enthousiast was, dat ze te veel op haar hoede was en daarom te snelle conclusies nam. Eigenlijk was het gebied waairn z eliepen bijna alleen één groot grasveld, maar hier en daar stonden bosjes en er zaten veel gaten in de grond, genoeg plekken om te verschuilen dus. En ook genoeg plekken om de weg naar het volgende gebied teverstoppen. Kaya zuchtte even, keek vanuti haar ooghoek naar Ienzo, ze vertraagde haar stap ietsje zodat ze gewoon naast haar teammember liep. Dit was hetgene wat zij zelf altijd het moeilijkst vond, het ivnden van de poort naar de volgende verdieping. Maar misschein was haar teammember hier juist wel goed in?

Ienzo wandelde samen de dungeon in. Het was een mooie dag en er zaten een afstandje van hun af een paar jonge pokémon te spelen. Ienzo keek vermakend naar de pokémon toen hij zag dat Kaya al op weg was naar 2F. Ienzo liep vlug naar haar toe en volgde haar weer. Hij herinnerde dat de cliënt op 3F was dus ze waren al dicht bij. Niet veel later hadden ze al de doorgang naar 3F gevonden.. Nu was het alleen nog een kwestie van tijd voor ze Caterpie vonden. Maar zo makkelijk zou het niet gaan. Ondanks dat het hele veld voor het meeste deel uit gras bestond waren er genoeg plekken om je te verstoppen. Bevoordeeld in de struiken of in een van de vele, ondiepe gaten in de grond. Ook zag hij af en toe een eenzame boom waar zich wat pokémon verstopte. Caterpie zou zich waarschijnlijk wel verstopt hebben om er zeker van te zijn dat een pokémon met niet zo een goed humeur hem zou vinden. Ienzo hoorde Kaya wat zeggen maar verstond dat niet zo goed. “Ik denk dat ik iets hoor...” zei ze en ze was weg. Ienzo had de ander kant op gekeken en had niet gezien dat ze naar een bepaald geluid was gelopen. Ienzo keek op en rende naar Kaya die weer iets zei en over haar schouder keek. Ienzo kwam weer tot stilstand en zag een kleine Meowth liggen naast de schalen van zijn ei. Het kleintje was pas uitgekomen dus zou zijn moeder hier ook wel ergens zijn. Kaya vertrok weer en Ienzo volgde haar. “Je weet toch dat we op deze vloer Caterpie moeten zoeken hé, niet dat je het bent vergeten hoop ik.” Zei Ienzo met een lach. Het leek er op dat de Houndour de poort naar de volgende vloer zocht. Ienzo draaide zich om, om nog eens wat rond te kijken. Tot zijn verbazing was de kleine Meowth verdween. Dat kon niet veel goeds betekenen. De vin op zijn hoofd maakte een onaangename beweging. Ienzo keek even opzij en zag daar een Persian staan met een kleine Meowth naast haar, ze zat naar hun te grommen en te blazen. “Uhm, Kaya ik denkt dat we een probleem hebben. Kijk eens opzij.” Ienzo zag dat de waarschijnlijke moeder van de Meowth, maar boos naar hun zat te kijken. Toen strekte ze haar poot en een paar glanzende lange nagels kwamen er uit. Vervolgens sprong ze naar hun toe met die paar lange nagels op hun gericht.

** Sorry dat ik zo lang heb laten wachten, ik heb ook toetsweek nu dus ik kan niet veel online zijn **

"Huh?" reageerde ze een beetje verbaasd op het feit dat ze al op de goede verdieping zaten, ze was natuurlijk ook gewend om omhoog te gaan, maar op een veld ging je niet omhoog en er waren hier natuurlijk ook niet veel pokémon om tegen te vechten. "Ja, laten we maar gaan." ze hoorde de naderende voetstappen al en haar oren stonden op scherp. Er waren hier toch geen gevaarlijke pokémon in de buurt? Behalve als het lot wreed was gesteld en het een boze moeder was. 'Uhm, Kaya, ik denk dat we een probleem hebben.' recht in Kaya's zichtsveld verscheen een Persian, met de kleine Meowth die ze eerder net uit het ei hadden zien kruipen en de moeder leek niet erg blij te zijn met de aanwezigheid van een Houndour en een Mudkip. "We hoeven niet te vechten!" zei Kaya wat waarschuwend, haar ogen flitsten van de Persian naar Ienzo en toen weer terug naar de Persian, deze kwam alsnog op hen af. Ookal wist ze dat haar teammember zichzelf wel kon beschermen, ze handelde uit reflex en sprong voor hem. Met een lichte grom ademde ze diep in en uiteindelijk met een flammetje weer uit. Ze deed haar ember neit op volle kracht, omdat ze de Persian niet wou verwonden, maar deze was wel aardig geschrokken.

“We hoeven niet te vechten!” zei Kaya tegen de Persian. Haar ogen flitste van de katachtige pokémon naar hem en toen keek ze weer naar de Persian. Ienzo keek ook naar de Persian. De kleine Meowth ver achter haar gekropen. De Persian sprong op hem af en direct kwam de Houndour voor Ienzo staan. Hij kon zelf ook wel vechten hoor maar het maakte niet veel uit. Hij had nog nooit tegen een wilde pokémon gevochten dus zou hij misschien verrast worden door de Persian. Kaya gromde en Ienzo zag een ember op de Persian af gaan. Geschrokken sprong ze sierlijk achteruit. Ze nam een verdedigende houding voor de Meowth. De mudkip kroop onder Kaya en deed een Water Gun vlak voor de moeder. Er vlogen een paar waterdruppeltjes op haar en die schudde ze uit har vacht. Misschien was Caterpie ook deze Persian tegen gekomen en was hij daardoor de weg kwijt geraakt. “Misschien verloor Caterpie de weg toen hij per ongeluk deze Persian tegen kwam.” Zei Ienzo stil tegen Kaya. Hij hield zijn blik nog altijd gericht op de Persian.

(het ziet er maar naar uit dat ik geen inspiratie heb tegenwoordig)