You got to be kidding me..

Met kleine pasjes trippelde de Eevee door het bos. Zijn oren hingen omlaag, hij kon ook alles prima horen zo. Ze waren groot genoeg om werkelijk alles te horen als je ze spitste. Soms wisten zonnestralen eventjes met zijn vacht te spelen, voordat ze weer hardhandig tegen werden gehouden door het bladerdek van de bomen. Zijn diepe zwarte poelen, die bedoeld waren als kijkers, keken recht vooruit; focusten niet op een klein detailtje. Hij wist waar hij naartoe wou, en waarom. En afleiding was iets dat hij nu niet kon gebruiken.
Zijn kleine bruine pootjes stapten het gras simpelweg plat, toonden geen medelijden. Zijn houding had iets kils, maar toch ook weer niet. Het was duidelijk dat hij niet wou dat iemand hem aansprak, maar je zou niet zeggen dat hij de eerste beste Pokémon in de haren zou vliegen als hij die tegen kwam. Misschien was dat wel het schattige aan zijn uiterlijk. Hij was en bleef een Eevee, en dat waren best schattige Pokémons. Maar zijn lichaamstaal straalde iets heel anders uit.

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, haalde een keer diep adem. Hij had iemand anders gehoord, dat was te zien aan het kleine trekkende beweginkje dat hij gaf met zijn oren. Hij ademde de lucht om zich heen goed in, kon zelfs ruiken dat er iemand anders was. Geweldig. Het was niet zijn plan om aandacht te trekken, noch maar te zwijgen over het contact met anderen. Maar hij had er ook wel rekening mee gehouden dat hij zich niet voor altijd kon verstoppen voor anderen. Dan was het alleen te hopen dat het niet een of andere melige drukke Pokémon was, en ook dat die hem niet zou opmerken. Want daar stond hij dus echt niet op te wachten.

[Het is Aru ]
De haarplukjes op haar hoofd hingen vrijwel altijd over haar halve kop als er geen wind was, wat dus nu ook het geval was. Niet dat ze er last van had, ze had prima zicht en was het zelfs gewend geraakt door haar haren gordijn heen te kijken. In de verte was het geluid van pootjes die gras vertrapten duidelijk te horen, wat betekende dat er een andere pokemon in de buurt was, ach, vijand of niet, ze zou gewoon doorlopen en wel zien wat er gebeurde. De engie pokemon waarvan ze in het hele gebied rond de Nightfall guild echt kon zeggen dat ze een gesprek had gehad was Reyez, en dat was ook een gesprek van maar een paar zinnen geweest. Ze was nou eenmaal niet zo'n prater en dat moest ook niemand vanhaar verwachten. Het geluid dat de andere pokemon maakte werd steeds, harder, tot het zo hard was dat Aru praktisch naast diegene liep.
Aru keek vanuit haar ooghoek even naar de pokemon waar ze nu naast liep, het was een eevee, die aardi gklein was, maar toch nog groter dan haar. Damned, welke pokemon was niet groter dan haar?! De eevee leek ongeveer haar leeftijd te zijn, waarschijnlijk iets ouder en hij had een nogal kille blik in zijn pikzwarte ogen. Bijna dezelfde blik als Aru zelf had, maar de kille blik van Aru ging altijd gepaard met een zware verveeldheid die er altijd nog in te zien was. Alsof niets om haar heen haar interesseerde. Voordat de eevee door kon hebben dat ze naar hem keek wierp ze haar blik alweer naar voren.
Ergens hoopte ze dat de eevee uiteindelijk een andere kant op zou gaan, maar natuurlijk moest het met haar geluk weer zo zijn dat ze dezelfde kant op moesten.

De geur werd sterker, en het geluid van pootstappen werd harder. Dus die Pokémon had hem gezien en kwam nu op hem af. Fijn. Hij hoorde dat de ander nu ongeveer naast hem moest lopen, maar deed nog geen moeite om te kijken wat voor Pokémon het was. Wie weet zou hij of zij dadelijk wel weer van richting veranderen, als er eenmaal was gebleken dat hij niet zat te wachten op een vriendelijk gesprek met iemand anders. Hij keek eventjes vanuit zijn ooghoeken naar de kant van het geluid. Wat? Was die Pokémon er nog steeds? Het was een Vulpix, dat was duidelijk. Iets kleiner dan hem, ook jonger; schatte hij dan. Nou, het was fijn te weten dat hij eens niet de kleinste ergens was. Maar het leek alsof ze een spiegelbeeld van zijn houding was, op een punt na dan; zij leek verveeld. Hij was gewoon kil en afstandelijk, zij was kil en verveeld. Daar zat toch best een groot verschil tussen.
Ze toonde hem geen blik waardig, althans; niet zover hij kon zien. Ze bleef maar naast hem lopen. Het wekte vragen in hem op; zouden alle Pokémon bij Nightfall Guild zo zijn? Paste hij er wel goed tussen. Maar dat kon niet, dat zou gewoon vreemd zijn. Want wat voor Guild ben je, als je alleen maar harteloze teams hebben. Ze zouden vast alleen maar anderen helpen om er zelf beter vanaf te komen. Nee, dat was gewoon te vreemd voor woorden.

Hij richtte zijn blik weer naar voren toen bleek dat ze dezelfde richting opging. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Dit wou hij niet, helemaal niet. Waarom overkwam hem dit altijd? Dingen gingen ook nooit zoals hij wou, altijd precies het tegenovergestelde. Misschien moest hij dan maar een soort van tegenwerkende psychologie gaan toepassen? Dat hij juist hetgene wou wat hij niet wou… En dan werd het uiteindelijk zoals hij wel wou. Maar dat zou alleen maar voor hoofdpijn en verwarring zorgen, moest hij niet doen. Het enige wat hij nu kon doen, was hopen dat ze op het laatste moment toch van richting zou veranderen; of dat ze dichtbij de eindbestemming zouden zijn.

* Me knows, ben een falend persoontje XD

Aru liep gewoon stevig door, in haar hoofd de heletijd vloekend en verwensend als de pokemon naast haar weer een afslag niet nam of erger: dezelfde afslag nam. Geweldig, ze liepen nogsteeds dezelfde kant op. Als de pokemon nou gewoon hoi ofzo had gezegt dan zei ze wel gewoon hoi terug, maar ze waren beide zo zwijgzaam als wat, wat haar nogal dood irriteerde. Oké, ze hielt er zelf ook neit van om te praten, dus eigenlijk zou ze blij moeten zijn at de pokemon naast haar zweeg, maar ze kreeg erdoor het gevoel dat zij als eerste moest gaan praten en als er één ding was waar Aru een hekel aan had was het zich gedwongen voelen. En nog duizenden andere dingen, want eigenlijk had ze meer dingen waar ze een hekel aan had dan dingen waarvan ze hielt. Nu begon ze het zichzelf gewoon weer eens te moeilijk te maken. Vanuit haar ooghoeken keek ze weer richting de eevee, die nogsteeds geen woord had gezegt, maar net toen ze weer terug naar voren wou kijken knalde ze tegen iets op "Ahdfsjnmsaebsmgaa!!*" *een reeks van scheldwoorden ontsnapte haa rmond terwijl ze geïrriteerd naar de boom keek. Het gezoem dat ze wel wat eerder had gehoord, maar er gewoon geen aandacht aan had besteeds, werd luider en verschillende beedrils kwamen al tevoorschijn "Zet dan ook geen boom midden op eht pad neer." snauwde ze de aggressief zoemende beesten toe, maar daar waren de pokemon niet zo van gedient en Aru kreeg dan ook al snel een reeks 'fury attack' op zich af. Een paar konz e nog wle ontwijken, maar ze werd er ook door een paar geraakt. Geïrriteerd rolde ze een stukje over de grond, maar stond al snel weer op en raakte zo veel mogenlijk met haar ember. Eigenlijk was ze van woede en irritatie al bijna vergeten dat er ook ngo een eevee in de buurt was.

Zijn tempo was nog steeds stevig. Hij zou zich niet laten ophouden omdat er toevallig een of andere Vulpix dezelfde richting uitging als hem. Nee, zo was hij niet opgegroeid. Als hij nu al opgaf, zou hij zijn vader nooit trots kunnen maken. De ander zei ook niets. Goed ook. Als ze zou praten zou ze hem afleiden, en dan zou zijn tempo afzwakken. En natuurlijk zijn concentratie verbroken zijn. En dat wou hij niet, kon hij gewoon niet gebruiken. Hij voelde haar blik in zijn vacht prikkelen, maar besteedde er geen aandacht aan. Hij trok een van zijn mondhoeken omhoog, vormde zo een scheve grijns op zijn snoet. Ze kon maar beter voor zich kijken voordat –
Een scheldreeks galmde door het bos heen. Zijn mondhoek zakte weer omlaag. Dat was nou ook weer een beetje overdreven. Hij snapte dat het pijn kon doen als je tegen een boom opliep, maar om dan zo te reageren?... Tikje overdreven in zijn ogen. Zijn oren schoten naar voren. Gezoem. Dat kon maar een ding betekenen. Die boom was het thuis van een of meerdere Pokémon. Maar uit het oorverdovende gezoem was af te leidden dat het er meerdere waren. Veel dus.

De Eevee fronste bij het zien van haar brutale gedrag. Die was overduidelijk niet de slimste. Het laatste wat je nu kon doen was een grote mond opzetten tegen een stelletje Beedrills, die overduidelijk in de meerderheid waren. En die insecten hadden al niet zo’n goed temperament van naturen. Hij had het ook wel verwacht dat ze aangevallen werd. Ze verweerde zich, maar het was overduidelijk hopeloos. Ze mocht dan wel in het voordeel zijn; maar iedere keer als ze een Beedrill tegen de vlakte werkte, kwamen er twee voor terug.
Hij rolde met zijn ogen. Het was dat hij zich verplicht voelde om haar te helpen. Hij opende zijn bek. Een zwarte bal vormde zich erin, een Shadow Ball aanval dus. Hij schoot hem zonder enig medelijden op een paar Beedrill af. Sommigen vielen op de grond, anderen ontweken hem en sommigen sloegen op de vlucht. ‘Waarom moest je ze ook beledigen…’ mompelde hij een tikje geïrriteerd. Die vervelende beesten bleven maar komen, en hadden het nu ook op hem gemunt; hij had immers hun vrienden aangevallen. Hij had die Vulpix beter alleen kunnen laten… Het was haar eigen schuld, maar het was weer dat verplichte gevoel. Hij was weer eens lekker handig bezig.

"Die beesten waren toch al zo aggressief als wat, dus wat ik ook had gezegt, ze hadden em toch wel aangevallen." antwoorde ze het geïrriteerde gemompel van de eevee en ergens had ze ook wel gelijk. Ze ontweek nog een aanval van de beedrill en schoten een nieuwe ember op de irritante insecten af. Ergens vroeg ze zich af waarom de eevee haar holp, als hij dan toch zo geïrriteerd was, waarom was hij dan neit gewoon door gelopen? Als Aru iemand in nood zag dan holp ze diegene ook altijd, maar ze begreep het van zichzelf ook nooit. Veel tijd om na te denken was er niet, want de beedrill bleven komen, al waren het er nu wel een stuk minder.
Opgelucht liet ze zich in een zithouding vallen toen alle beedril eindelijk weg waren, vanuit haar ooghoek keek ze weer naar de eevee, hij had haar toch geholpen... "Geh, dat deed je best goed." complimenteerde Aru haar dan toch maar, maar ze was niet goed in mensen bedanken. Ze zuchtte weer even diep om op adem te komen, het had ook niet veel langer moeten duren, want ze had niet echt meer energie voor ook nog maar één ember. "Ik moet echt die woede problemen onder controle krijgen." mompelde ze, meer naar zichzelf dna naar de eevee naast haar.

Hij negeerde haar simpelweg. Haar weerwoorden lieten hem koud. Het was en bleef haar eigen schuld, het was te danken aan zijn drang om anderen te helpen dat hij hier nog was. Anders was hij allang ervan door gelopen, en had hij haar aan haar lot overgelaten. Ze mocht hem wel dankbaar zijn. Vlug schoot hij weg, een aanval van een Beedrill ontwijkend. Hij zette zich af, werd bijna weer geraakt door eentje. Hij ontblootte zijn tanden. Waarom heb ik dit ook altijd weer, mompelde hij in zichzelf. Hij opende zijn bek weer, deed weer een Shadow Ball aanval. Het was de enige aanval die hij nu goed kon gebruiken; een Tackle of Quick Attack zou nutteloos zijn. Hij zou dan wel eentje raken, maar zelf zou hij dan ook geraakt worden.
Geruisloos kwam hij op zijn vier pootjes terecht. Met tot spleetjes geknepen ogen keek hij toe hoe de Beedrills zich terugtrokken. Eindelijk werden ze eens verstandig. Het was wel zo, dat als hij alleen was hij ze nooit had aangekund, en datzelfde gold voor de Vulpix. Maar samen konden ze er best goed vanaf komen, hij had in ieder geval geen kleerscheuren.

Hij draaide zich om, keek naar de Vulpix. Hij trok een wenkbrauw omhoog. Gaf ze hem nou werkelijk een complimentje? Dat was gewoon bizar. En toch trok het hem in verlegenheid. Hij wou nooit bedankt worden voor zijn daden, op welke manier dan ook. Hij haalde eventjes diep adem. ‘Het was beter gegaan als ik niet had hoeven oppassen voor jou,’ mompelde hij moeizaam, ‘Je schoot werkelijk alle kanten op met die Ember van je.’ Hij zwaaide met zijn staart, blij dat die niet geraakt was door de aanval.
Hij wendde zijn blik van haar af, maakte weer aanstalten om verder te lopen. Hij bleef vasthangen in zijn beweging, keek over zijn schouder naar de Vulpix. ‘Eigenlijk wel; wordt je vast minder snel aangevlogen,’ sprak hij nonchalant. Het deerde hem eigenlijk niet echt wat ze deed met haar woede. Hij was zelf ook eens gevuld geweest met wrok, maar dat was wat anders dan dit. Hij bleef staan, kon niet weggaan. Ja, hij had haar geholpen… Maar alsnog, wie weet kwamen die Beedrill dadelijk weer terug; en dan was hij er niet meer en zou ze alsnog gewond raken.

"Hehe..." lachte ze een beetje opgelaten om zijn opmerkign dat Aru haar ember niet goed onder controle had, nou en dat ze haar vuur neit odner controle kon houden. Het was effectief, toch? Toch leek ze helemaal neit boos, natuurlijk was haar blik nogsteeds wat kil en verveeld, maar dat was nou eenmaal haar houding. "Ik weet het." reageerde ze gewoon droogjes toen hij inging op haar gemompel. Toen Aru merkte dat de eevee stilstond, alsof hij op haar wachtte, zuchtte ze even lichtjes en liep uitiendelijk maar gewoon zijn richting op. "Als die beedrill terug komen zouden we in de problemen kunnen komen, dus..." ze deed niet eens de moeite om haar zin af te maken en liep gewoon naast de eevee door. Nogsteeds zwijgend, dus het was bijna of die hele beedrill aanval niet eens gebeurd was, maar dit keer keek Aru beter voor zich uit. Voor het geval er weer zo'n boom in het midden van het pad zou staan, wat erg onhandig zou zijn. "Mijn naam is Aru." stelde ze zichzelf dan toch maar voor, ach, het was handig als anderen haar naam wisten, want als ze het op het begin veel zou zeggen, zou het rondgaan en zou ze het uiteindelijk minder hoeven te vertellen. Daarna keek ze gewoon vanuit haar ooghoek richting de eevee, als die zijn naam niet wou zeggen was het prima, maar het ozu misschien handig zijn om te weten. Al snel richtte ze haar blik weer voor zich uit, zodat ze niet weer zo'n stomme actie als tegen een beedrill nest aanlopen zou hebben. Ergens voelde het niet goed, nu de eevee haar geholpen had ze het idee dat ze zelf ook iets voor hem moest doen, dus als hij ooit ergens ind e problemen kwam zou Aru hem gewoon helpen. Dan was dat gevoel ook weg.

Hij luisterde niet echt naar wat ze zei, bleef gewoon staan wachten. Toen ze opstond wendde hij zijn blik weer af, liep in een langzaam tempo verder. Hij zou later wel weer wat sneller gaan lopen, maar het was nu verstandiger bij elkaar te blijven. ‘- Is het beter om bij elkaar te blijven,’ maakte hij haar zin af. Nu hij wist hoe ze een beetje in elkaar zat zweeg hij weer. Hij had er geen behoefte aan om bepaalde relaties met Pokémon aan te gaan, zelfs niet vriendschap. Hij was hier maar met een doel, en dat bleef het ook. Meer niet.
Zijn oren zakten weer naar beneden, hij was niet meer zo alert als voorheen. Hij lette nog steeds op, dat was niet te ontkennen, maar hij was wat minder schuw. Hij vond het altijd niet zo fijn als hij pas was aangevallen; dan had hij altijd het gevoel alsof hij werd achtervolgd. Alsof ze nog niet klaar waren met hem. Kon ook komen door dat beangstigd gevoel dat hij vroeger had, toen hij met zijn moeder en zusje was weggevlucht voor die nare Houndour en Houndoom. Het zou vast wel daardoor komen.

Hij keek zijdelings naar de Vulpix, wanneer deze zich voorstelde als Aru. ‘Dai,’ sprak hij kortaf, ‘De naam is Dai.’ Toen schakelde hij weer over naar stilzwijgen. Namen uitwisselen tot daaraan toe, maar verder niet. Normaal maakte je vrienden omdat je niet eenzaam wou zijn; anderen vervormden het tot: ik ben gewoon sociaal. Nou, als dat echt zo was; dan was hij dus niet sociaal, niet dat het hem wat uitmaakte. Anderen maakten vrienden zodat ze iemand hadden om op te rekenen in zware tijden. Maar hij had de zwaarste tijden van zijn leven al overleefd, dus had hij geen behoefte meer aan vrienden, die zouden toch maar in de weg staan.
Hij slaakte een zucht, realiseerde zich dat hij Aru wel iets moest vragen. ‘Zeg Aru, ben jij bekend in dit gebied?’ Hij deed geen moeite om haar aan te kijken terwijl hij tegen haar sprak, bleef gewoon voor zich uitkijken. ‘Zo ja; weet je dan of we dan misschien in de buurt zijn van de Nightfall Guild?’ sloot hij zijn korte zegje weer af. Hij hield er niet van als hij moest praten. Hij was slecht in het starten van gesprekken, omdat hij zo lang alleen was geweest. Dus vermeed hij contact met anderen liever.

Toen de eevee, die zich had voorgesteld als Dai, haar een vraag stelde leek het, zoals altijd, een tijdje te duren tot de vraag helemaal tot haar door was gedrongen "Niet echt, ik ben hier nog niet zo lang." antwoordde ze uiteindelijk gewoon eerlijk en toen de volgende vraag kwam was het weer even een tijdje stil "Toevallig weet ik dat wel." zei ze, ze glimlachte niet, maar haar ogen leken iets levendiger te staan als normaal, niet meer zo verveeld dus. Waarschijnlijk kwam dat omdat het over de guild ging, zelf zou ze heel graag een rescue team willen startten, maar er was niemand die met haar karakter kon leven. "Het is hier rechtdoor en dan nog rechts, als je dan nog even doorloopt zie je een gebouw in de form van een Absol hoofd, dat is de guild." je kon merken dat Aru er moeite mee had om lange zinnen te zeggen en ze kuchte dan ook even droogjes, terwijl ze net een pasje sneller ging lopen. Ergens was ze wel blij dat Dai er was, maar dat liet hij compleet niet merken, ze was liever op zichzelf, maar als je zo lang op jezelf bent is het soms ook wel grappig om eventjes een ander naast je te hebben. Dan niet meteen een lang gesprek, want ze hielt niet van praten, maar gewoon naast elkaar lopen. "Eerste keer hier?" vroeg ze maar gewoon terug, niet echt uit nieuwsgierigheid, maar gewoon omdat ze het gevoel had dat ze iets moest zeggen.

Het duurde een paar tellen voordat hij eindelijk antwoord kreeg, hij was haar al weer bijna vergeten. Geweldig, hij kon haar niet eens gebruiken als gids. Stomme gewoontes ook. Het was ook logisch dat ze geen antwoord gaf op zijn volgende vraag, en toch deed ze het wel; na een paar secondes gezwegen te hebben. Misschien had ze voorbereidingen genomen voordat ze hier kwam? Nee, dat was onmogelijk. Niemand zou hier de weg gelijk kunnen weten zonder er minstens een keer te zijn geweest. Misschien dat ze het gebied zelf niet goed kende, maar de weg naar de Guild wel. Misschien woonde ze daar wel, dat zou best logisch zijn.
Lag het aan hem, of was er iets vreemds aan haar stem toen ze hem de route beschrijving gaf. Het leek alsof ze het maar met moeite over haar lippen kreeg. Hij praatte ook niet veel; maar wel gewoon. Het was niet dat hij het niet leuk vond om te praten; het lag eraan tegen wie. Tegen zijn zus of moeder kon hij uren aan een stuk door praten over van alles en nog wat, terwijl bij een vreemde leek alsof hij geen tong had om mee te praten.

‘Zoals ik al eerder had gezegd; het is misschien als we bij elkaar blijven in dit gebied. Wie weet hebben alle Pokémon hier zo’n slecht humeur als die Beedrill.’ Hij zweeg en slaakte een zucht. ‘En hoe zeer ik het ook haat om dit te zeggen; ik kan ze niet alleen aan, maar dat geldt ook voor jou. En dat weet je,’ sprak hij in één ademstocht. Hij vond het nooit leuk om zijn zwaktes onder ogen te komen. Het was ook een van de redenen waarom hij zich op zijn intelligentie en snelheid had gericht en niet zijn kracht. Omdat hij niet zo sterk was.
Hij keek haar ietwat onbegrijpend aan, zijdelings. Waarom probeerde ze een gesprek met hem aan te knopen; terwijl ze zelf niet eens normaal kon praten zodra ze langere zinnen moest zeggen? Hij wendde zijn blik weer af, hapte één keer naar adem. ‘Ja,’ antwoordde hij weer kortaf. Hij was niet echt een Eevee van veel woorden tegenover vreemdelingen. ‘Ik kwam hier omdat ik andere Pokémon wil helpen, gewoon… Heb die drang altijd al gevoeld,’ voegde hij er toch maar aan toe, voordat ze ernaar kon vragen. Hij liet echter wel het gedeelte van de dood van zijn vader en de Pokémon die die daad hadden gepleegd achterzijde. Dat hoefde niemand te weten.

Toen Dai uitsprak dat ze beter bij elkaar konden blijven fronste Aru even, ze waren het er toch al uit geweest dat dat het beste zou zijn? Voor haar had hij zijn eigen zwakte helemaal niet toe hoeven te geven, maar er iets tegeninbrengen deed ze ook niet. Zelfs toen hij zei dat zij hier niet in haar ééntje veilig was, zweeg ze. Normaal was ze er waarschijnlijk tegen in gegaan, maar in deze situatie had Dai gelijk, als die beedrill terug zouden komen was ze er geweest.
"Oké." reageerde ze maar gewoon toen Dai antwoord had gegeven op haar vraag, toen hij uitlegde waarom hij hier was leek dat weer even tot haar door te moeten dringen. Je kon niet met haar praten zonder dat er om de zoveeltijd korte pauzes in het gesprek vielen. "Ik ben hier ook om een Rescue team te starten." zei Aru toen toch maar, ja, je zou denken dat ze het type er niet voor was, maar eigenlijk was ze best zorgzaam. Tegenover pokemon die zwakker waren dan haar dan. "Maar teammembers vinden is voor mij... Moeilijk." sprak ze ook maart gewoon uit, als ze toch met iemand aan het praten was, kon ze dat netzogoed ook zeggen.

Edit: Sh!t... Ik was vergeten van account te wissellen. ^^' Is voor 1xtje niet zo erg, toch? (A)

Haar reactie was kort, maar dat deerde hem niet. Hij deed ook altijd kortaf, dus waar zou hij het recht vandaan halen om te klagen als anderen dat ook deden? Dat zou gewoon vreemd zijn. En hij vond het eigenlijk wel fijn als anderen niet zoveel zouden praten. Hij kon heel goed tegen stiltes, ongemakkelijk of niet. Meestal vergat hij de Pokémon naast hem dan altijd; want die deed toch niets om zijn aandacht te trekken. En hij vond het dan niet belangrijk genoeg, dus vergat hij het maar. Hij had te veel andere dingen aan zijn hoofd, belangrijkere dingen.
Hij keek zijdelings naar de Vulpix die naast hem liep. Teams? Nee, dat kon niet goed zijn. Er was hem niets verteld over teams. Nou… Hij had ook niet echt zijn best gedaan om veel informatie te vinden. Hij wou gewoon helpen, zodat hij zijn vader trots kon maken – die nu misschien op hem neer zou kijken -. Maar hij wist niets van die zogenaamde teams. Moest hij werkelijk met iemand gaan samen werken om anderen te kunnen helpen? Kon hij het niet gewoon alleen doen, hij werkte veel beter zonder afleiding.

Hij fronste. ‘Dus je hebt al een team?’ Zijn stem was een beetje hees, moest de lichte schok van het team gebeuren nog verwerken. ‘Het lijkt me sterk als anderen je nu al vervelend vinden, zonder dat ze je kunnen. En vooral als je al teamleden hebt die je irritant vinden; zonder een team te hebben.’ Hij zweeg, dacht eventjes na, ‘Tenzij je al in andere teams hebt gezeten, maar eruit bent gestuurd omdat ze je irritant vonden of zo.’ Hij richtte zijn blik weer voor zich en slaakte een zachte zucht. Hij zag er nu al tegen op. Waar was hij aan begonnen?
‘Maar Aru… Er is niets mis met je vechttechnieken; op het gedeelte van brutaliteit na, maar dat is iets anders. Kunnen anderen dan echt niet de moeite opbrengen om je te verdragen?’ Het leek hem sterk dat ze echt zó erg was. Hij kende wel vervelende Pokémon. Maar zij kon daar niet aan tippen, zou ze waarschijnlijk ook nooit kunnen. Zij was niet zo druk en roekeloos als hun, misschien wat arrogant en een tikje brutaal. Maar dat zorgde er juist voor dat ze een karakter had, wat soms wel van pas kon komen. Het leek hem gewoon zo… Overdreven om te doen alsof iemand werkelijk zo vreselijk was.

* Np, die fout maak ikzelf soms ook hoor c:

Aru luisterde gewoon zwijgend naar de redeniring van Dai, het was inderdaad zo dat niet iedereen hier haar kende en dus nog niet iedereen haar irritant vond. Met de nadruk op 'nog' want de meeste pokémon deden de moeite niet om door haar schild heen te breken, niet dat hij dat wou, god, wat haatte ze het als anderen dat probeerden. "Naast mijn familie en mensen die mij niet mogen, heb ik in mijn leven nog maar met twee pokemon gepraat die me tenminste niet lijken te haten en van geen van die twee weet ik zeker of ze me wel mogen." antwoordde ze gewoon eerlijk toen hij haar die vraag stelde, god, alweer zo'n lange zin. Ze kuchte opnieuw een paar keer, maar leek te proberen het in te houden. "Ik ben nou eenmaal niet zo spraakzaam." ging ze wat luchtig verder "Meestal praat ik niet, dus praten anderen ook niet tegen mij." én als zij met iemand begon te praten was het altijd het geval dat de of iets van diegene moest of diegene alleen op die manier stil kon krijgen. Of heel soms zoals in het geval van Dai, dat diegene haar geholpen had, maar dat was erg zeldzaam.
De vulpix liep gewoon nog verder, natuurlijk had ze wel aan Dai gemerkt dat hij geschrokken was toen ze over teams begon, maar had er eerder niet echt bij na gedacht. Zou hij het niet geweten hebben..? Dat zou wel erg vreemd zijn, ergens heen gaan zonder er research naar te doen. Nouja, dat moest zij nodig zeggen, ze was hier gekomen met maar één apple die ze uiteindleijk gedeelt had met Reyez en nu zat ze dus zonder eten, behalve wat berry's die ze hier zelf gevonden had. "Het is moeilijk om een team te vinden." begon ze maar gewoon wat te mompelen "De meeste pokemon hier zijn zulke jonge hypere dingen."

‘Wellicht omdat ze je nog niet lang genoeg kennen en jij hun ook niet,’ merkte Dai nuchter op. Hij had al gelijk een analyse gemaakt van de situatie rondom de Vulpix genaamd Aru. Ze had karakter, maar dat was ook een van de dingen die haar in problemen bracht. Ze was tegen vrijwel iedereen wel brutaal, indirect of direct. De meesten stelden dat gedrag niet op prijs en vonden haar dus niet de meest sympathieke Pokémon, maar haten is nou ook weer zo’n groot woord. Hij kon nog geen conclusies trekken; wou dat ook niet. Wat had het voor zin? Hij bleef enkel bij haar omdat dat de beste optie was nu, en omdat zij de weg wist. Zeg nou zelf; wie zou daar niet gebruik van maken?
‘Je hebt ook moeite met praten, neem ik aan?’ Hij bleef voor zich kijken, zij keek hem niet aan; dus zou hij ook niet de moeite doen om haar aan te kijken. Waarschijnlijk was ze te bang om weer tegen een boom op te lopen. ‘Je stembanden zijn het wellicht niet gewend. Maar ik zeg je; je moet er echt gewend aanraken. Beter dat je weinig praat, maar het wel kunt. Dan dat je helemaal niet praat; omdat je het niet goed kunt.’ Moest hij nodig zeggen. Nou, eigenlijk wel. Zelfs toen hij alleen aan het rondzwerven was praatte hij nog veel; tegen zichzelf. Een soort van dagboek in zijn gedachtes, met zijn stem als pen.

Het was dom en naïef van hem geweest om geen verdere informatie te vergaren over al dit Guild gedoe. Dan zou hij hier op voorbereid zijn; had hij misschien al een team. Een team dat hij kon verdragen. De last werd nog eens erger toen hij de woorden van Aru hoorde. Drukke Pokémon… Als er een ding was wat hij niet kon trekken; was het dat wel. Die zouden vast veel aandacht willen als ze eenmaal een missies geklaard hadden. Nee, dat wou hij niet. Hij wou juist geen aandacht, anoniem blijven als het kon.
‘Dat meen je niet?’ zijn stem klonk zeurderig en moeizaam. ‘Misschien kan ik dan maar beter omdraaien. Als de Guild alleen maar zo’n soort Pokémon te bieden heeft en het ook nog eens verplicht is om een team te vormen.’ Hij slaakte een zucht en hapte toen één keer naar adem. ‘Dat overleef ik niet,’ mompelde hij in één ademstocht.

* Sorry dat ik het zeg; maar bedoel je niet Pokémon als je de term mensen gebruikt ^^' ?
- Is dom -

* Jah, maar ik ben te gewend om het 'mensen' te noemen omdat ik op bijna alle andere RPG's een mens ben. Sorry. ^^' *

"Ja." antwoorde ze zijn vraag gewoon eerlijk, ze had moeite met het zeggen van lange zinnen, maar zelf had ze dat nooit echt als probleem gezien. Aru knikte na zijn advies, al wist ze neit zeker of ze het ook echt ter harte zou nemen, 'stembanden trainen' was een mooie manier voor het zeggen van 'meer praten' en als ze meer zou praten, betekende dat langere gespreken. Langere gespreken betekende diepgaandere gesprekken, meer vragen en ze haatte het beantwoorden van vragen. Ookal had ze zelf een nieuwsgierige aard, ze vertelde liever niets over haar verleden of zelfs niet over haar gevoelens. Bah, praten over je gevoelens, overbodig gedoe. Als 'god' (waar ze overigens eigenlijk niet in geloofde) echt had gewilt dat iedereen elkaars gevoelens wist, ha dhij het wel zo gemaakt dat iedereen het met één blik kon zien. Wat dus alweer een teken was dat over gevoelens praten onzin was. "Alle guilds doen aan team forming." lichtte Aru snugger toe "En zo'n heel eind lopen alleen om met precies hetzelfde probleem te zitten heeft niet veel zin." maar ergens zaten ze in hetzelfde probleem en hoe veel moeite het haar ook deed om toe te geven, Dai was waarschijnlijk de enige pokemon in de buurt waar ze een team mee zou kunnen formen en ze werkten best goed samen. Los van het feit dat Aru hem bijna geflambeerd had dan. Ze keek eerst evne bedenkelijk voor zich uit en keek uiteindelijk ook eventjes op dezelfde manier naar de eevee die naast hem liep. "Misschien..." ze begon haar zin, maar richtte uiteindelijkg ewoonw eer haar blik naar voren en fronste opnieuw, oké, wat je begonnen was moest je ook afmaken. "Misschien kunnen we samen een team formen, ik bedoel, het is waarschijnlijk handiger en we kunnen best goed samenvechten."

Haar antwoord bestond heel simpel uit een woord, had hij ook wel verwacht. Iedere keer als ze veel praatte moest ze hoesten, of overtollig slikken. Er leek nu nog niet zo erg, maar als het zo door bleef gaan; kon het misschien wel voor problemen zorgen. Of ze het zich nou wou realiseren of niet. Maar het was zijn zorg niet; hij was haar vader niet of zo, hoefde niet voor haar te zorgen. Hoefde niet eens aan haar toekomst te denken. Maar hij dwaalde nou eenmaal snel af van zijn doel. En zijn doel was misschien wel gewijzigd nu: Nu hij had gehoord van dat team gebeuren. Hij was een solist, had geen hulp nodig. En toch… Bij die Beedrill… Als hij in Aru haar poten had gestaan, en alleen was geweest. Had hij het niet overleefd, dat was zeker. Misschien was het toch niet zo verstandig om een solist te blijven, terwijl je niet eens geëvolueerd was.
Zijn oogleden zakten naar onder, zijn ogen nog maar half open. Ze had gelijk. Waarom had hij dat niet kunnen zien, niet kunnen realiseren. Pokémon zoals hij, zoals zij, die konden niets in deze wereld zonder de hulp van anderen. Ze waren te klein… Te zwak. Ze zouden de harde buitenwereld niet overleven. En toch had hij die wereld tot nu toe prima goed doorstaan. Maar misschien was het toch tijd dat hij toegaf aan de veranderingen die nodig waren. Maar dan wel op een zo gunstig mogelijke manier; hij zou het alsnog niet overleven bij een te drukke Pokémon.

Ze had gelijk; als hij nu rechtsomkeert maakte, kwam hij bij de eerst volgende Guild weer met hetzelfde probleem te zitten. Zijn mondhoeken leken door de zwaartekracht omlaag getrokken te worden, eveneens als zijn oren. Hij keek vanuit zijn ooghoek naar de Vulpix, ze wou weer wat gaan zeggen. Hij bleef abrupt stilstaan na het horen van haar woorden. Met een ernstige blik keek hij naar haar. ‘Zodat jij mij een beetje kunt gaan bevelen?’ sprak hij spottend. ‘Ik snap dat wij het allebei niet zo hebben op vreemden. En daar gaan we allebei op een andere manier mee om. Ook voelen wij allebei die drang om anderen te helpen; die drang die niet te verklaren valt.’ Hij zweeg, wendde zijn blik af. ‘Maar ik weet het niet. Het is waar dat jij misschien de enige zou kunnen zijn die enigszins normaal is; en dus niet zo druk en onnadenkend – hoewel ik licht twijfel over dat laatste.’ Hij richtte zijn blik weer op Aru, boorde zijn ogen in de hare. ‘Ik wil niet gecommandeerd worden.’ Het klonk eerder als een commando dan als een waarschuw, noch een opmerking. Het had een sissende ondertoon, maar was toch ook weer heel helder. Het viel niet te overzien hoe hij het nou precies over wou laten komen, niet dat dat hem wat uitmaakte.

* Ik RPG met beiden, wel iets meer met dieren dan mensen...
Maar mijn verhalen gaan wel altijd over mensen ^^'
Veelzijdig persoon denk ik ;o

Aru trok haar wenkbrouwen even op toen Dai meteen conclusies ging trekken, maar liet al zijn woorden maar gewoon over zich heen komen. Terwijl hij zijn chaggereinige, commandeerde verhaal had gehouden bleef ze hem gewoon kalm, met zelfs een beetje verveling in haar ogen, aankijken. "Ik heb nooit gezegt dat ik de leider zou zijn." merkte ze helder op, ze zei het gewoon droogjes, alsof zijn hele optreden helemaal geen indruk op haar had gemaakt. Eigenlijk zou je verwachtten dat Aru nu woedend was geweest, vanwege haar woede problemen, maar dat was in deze situatie niet het geval. Het kwam omdat ze helemaal geen reden voelde om boos te zijn, op de beedrills was ze boos geweest omdat ze aggressief naar haar deden en op de boom omdat ze zich aan deze pijn had gedaan, maar ze deed niet eens de moeite om Dai als een bedreiging te zien. "Je trekt veel te snel een conclusie, het was eigenlijk mijn eerste idee om samen leiders te worden, als we al een team zouden formen." je kon wat aan haar zine dat ze gefrustreerd begon te raken, maar dat was eerder omdat hij haar steeds leek te dwingen lange zinnen te zeggen dan om het feit dat hij te snel conclusies trok "Maar als je er echt zo'n hekel aan hebt, dan kan je desnoods wel de leider worden." ze trok haar schouders op en zuchtte gewoon eventjes droogjes "Het feit is gewoon dat ik een team nodig heb..." Goddamned, nu had ze het gezegt. "... Omdat ik niet alleen de drang heb om pokemon te helpen, maar ook om sterker te worden en dat wil niet zonder hulp." opnieuw zuchtte ze diep, zo veel woorden, maar nu zou ze zwijgen en als hij zijn commanderende additude omhoog bleef houden zou ze zonder pardon haar uitnodiging terug trekken en weglopen.

Dom.
Hij had weer eens te vroeg conclusies getrokken, terwijl hij zich nog zo voor had genomen niet te snel conclusies te trekken over Aru. Nou… Eigenlijk had hij ook geen conclusies over haar getrokken, maar over dat hele team gebeuren. Maar het kwam alsnog op hetzelfde neer. Wat stom van hem. Hij kon zichzelf wel een klap verkopen. Hij verpestte dingen ook altijd voor zichzelf, enkel omdat hij zo afstandelijk was als maar kon. Maar het kwam ook omdat hij er tegenop zag om met iemand een team te vormen. Hij was veel liever op zichzelf.
Hij keek de Vulpix emotieloos aan. ‘En jij wordt te snel boos op dingen,’ mompelde hij. Het was duidelijk dat hij haar gefrustreerde trekjes wel had opgemerkt. Daar had ze nou weer het recht niet voor, in zijn ogen. Ze mocht dan wel beledigd zijn of zo, maar gefrustreerd was weer een stapje te ver voor hem. Maar wat zou het ook; het zou dingen alleen maar erger maken.

Een schuine grijns kwam op zijn snoet. ‘Moeilijk hè?’ sprak hij, een tikkeltje spottend, ‘Om zo’n soort dingen toe te geven,’ voegde hij er nog aan toe; om zijn opmerking niet te hard te laten overkomen. Hij zwaaide met zijn staart. ‘Ik weet niet of ik wel gemaakt ben voor het leiderschap; maar omdat ik me toch alleen maar zou irriteren als ik gecommandeerd zou worden… Ben ik liever een leider, dan een chagrijnig lid. Want dat zou anders ook niet werken.’ Hij richtte zijn blik op Aru. Hij wist niet wat er allemaal bij kwam kijken, bij dat hele team gebeuren. Hij slaakte een zucht, liet zijn hoofd hangen. ‘Maar ik denk niet dat het verstandig is als we allebei leiders zijn; onze meningen verschillen te veel van elkaar. We zouden alleen maar zelf in de problemen komen, in plaats van anderen ermee te helpen. Denk je niet?’ Hij fronste, sloeg zijn ogen weer op. ‘Maar ik wil niet zo arrogant overkomen door die plek in te nemen…’ Het kwam ook door het feit dat de aandacht altijd meestal aan de leiders werd geschonken, en hij wou geen aandacht op zich gevestigd krijgen. ‘Trouwens; ik weet niet eens wat er allemaal bij komt kijken,’ gaf hij toe. Hij schaamde zich er niet voor. Hij kende de weg niet, en hij wist niet eens dat er teams gevormd moesten worden. Aru had vast al verwacht dat hij het niet zou weten.

* Sorry voor flutpost, maar heb hoofdpijn ><..

"Ik ben niet eens boos op jouw, dus wat zou het jouw uitmaken?" zei ze wat verontwaardigd, ze deed haar best niet al te kribbig te klinken, Dai had haar niet boos gemaakt op gefrustreerd, ze was alleen gefrustreerd omdat het praten van lange zinnen haar nooit goed af was gegaan. Aru was bijna blij dat de eevee overging in iets spottends, maar die blijheid was nergens op haar gezicht te bekennen, ze was weer teruggevallen op haar verveelde blik. "Ja, erg moeilijk." antwoordde ze eerlijk, al klonk het eerder wat bijdehand dan eerlijk, wat dus niet de bedoeling was geweest. Ze wachtte geduldig tot Dai klaar was met alles wat hij zei, zelfs op de momenten dat hij een vraag aan haar leek te stellen antwoordde ze niet, omdat ze wist dat de eevee nog meer te zeggen had. Pas toen hij helemaal klaar was met praten leek ze er op te reageren "Van mij mag jij de leider zijn." was ook de enige conclusie die ze trok, maar omdat ze eigenlijk ook wel wist dat dit niet genoeg was zuchtte ze dus eventjes "Ik weet zelf opzich wel dingen over rescue teams, maar ik ben niet iemand die goed is in het commanderen van anderen, dus het ozu voor ons beide vervelend zijn als ik de leiding werd." ze stopt even om lucht te happen, kuchte droogjes en praatte daarna weer voorzichtig verder "Daarbij is de leider ook meestel degene die moet praten met de pokemon die ze redden en daarvoor bedankt word en daar scheep ik jouw liever mee op dan mezelf." en dat was het einde van haar antwoord, waarschijnlijk kwam het antwoord over alsof ze alleen maar aan zichzelf had gedacht, maar eigenlijk was dat niet het geval. Natuurlijk had ze ook Dai's woordnen mee gerekent met haar redenering, maar het zou toch beide op hetzelfde neer komen. "Maar als je denkt dat we echt niet samen kunnen..." ze stopte maar gewoon met haar zin en besloot eerst af te wachten wat Dai op dit alles zou reageren, ze wou namelijk niet dat hij het gevoel zou krijgen dat ze eigenlijk geen team met hem wou beginnen.

Hij ging niet meer op al haar reacties in; was hem teveel moeite gevraagd. Het was aan de ene kant wel fijn dat ze hem rustig liet uitpraten, maar aan de andere kant… Vroeg hij zich af of ze überhaupt wel luisterde, vooral met die verveelde blik die haar gezicht weer sierde. Had ze niet door dat hij werkelijk met jan en alleman in een team kon als hij maar de wil had? En die had hij zeker. Hij zou die dolle Pokémon wel ombuigen. Het is precies zoals diamanten; geen is perfect, maar ze kunnen wel zo geslepen worden tot ze het zijn. Oké, hij was zelf ook bij lange na niet perfect, maar dat had hij ook nooit gezegd en gaf hij ook eerlijk toe. Perfectie was gewoon een woord dat was verzonnen als smoesje voor fouten die je maakte, meer niet. En toch… Toch leken sommigen er een obsessie mee te hebben.
Na haar zegje werden zijn ogen groot. Hij voelde zijn wangen warm worden, en als hij geen vacht had gehad zou het vast zichtbaar zijn dat hij bloosde. O Nee, dat wou hij dus niet. Maar het was duidelijk dat zij meer moeite had met het praten tegen vreemden dan hem. Hij zei niets, dacht eventjes na. Hij keek afwezig naar de Vulpix na het horen van haar laatste, onafgemaakte zin. Hij schudde lichtjes zijn hoofd, moest weer eventjes helder worden in zijn hoofd. Hij hapte één keer naar adem, slaakte toen een zucht en vulde vervolgens zijn longen weer met lucht om wat te gaan zeggen; ‘Nou, Aru, vertel mij dan eens wat er allemaal bij dat team gebeuren komt kijken.’ Zijn besluit stond vast.

Hij deed het niet omdat hij geen andere keuze had; waar een wil is, is een weg. Maar het was meer voor Aru zelf. Het was duidelijk dat zij er moeite mee scheen te hebben, en als hij tot nu toe de enige was geweest die een normaal beeld van haar had… Wat zou ze dan moeten als zelfs hij weigerde? Hij wou geen schuldgevoel hebben, vooral niet als ze naar een zelfde Guild ging als hem. Dan zou hij iedere keer verscheurd worden door een schuldgevoel als hij haar rode vacht zag. Nee, dat zou hij niet over zijn hart kunnen krijgen. Hij zette weer een paar stappen vooruit; toonde hiermee aan dat hij verder wou lopen. ‘Oké, als je er verder geen bezwaar tegen hebt,’ hij keek haar aan, boorde zijn ogen niet in de hare; schonk haar enkel een sympathieke bescheiden glimlach, ‘Dan wil ik best een team met je vormen. Na jouw conclusies te hebben gehoord.’ Hij zwaaide met zijn staart, wendde zijn blik weer af. Waar was hij nou eigenlijk aan begonnen?...