I'm new here!

Blossom liep snel over een smal pad, en haar Fresh Bow wapperde in de wind. Die had ze al vanaf dat ze heel jong was geweest, ze had het een keer gevonden en heeft het sindsdien altijd gehouden. Met haar blad streek ze zachtjes over haar Fresh Bow. Toen ging ze rennen, want ze vond het steeds spannender om haar bestemming te zien. Even struikelde ze, maar maakte een sprongetje en landde weer op haar pootjes. "Humpf." murmelde ze. Ze keek achterom en snoof even. Blossom liep voorzichtiger, maar nog steeds een beetje snel. Na een klein stukje lopen kwam ze bij een groot plein aan. Hier had ze van gehoord, was dit Sunset Plaza? Ze deed een paar stappen het plein op en keek om haar heen. Tegels waren zorgvuldig geplaatst op de grond, in een grote cirkel. Er stonden een paar winkeltjes op de Plaza, natuurlijk voor Items en Berries en nog wel meer. De Chikorita ging zitten, en dacht even na.

De jonge Turtwig zette één poot op Sunset Plaza. Hij keek zelfverzekerd omhoog, naar de lucht. Dit was zijn bestemming, Rescuer. Hij keek weer naar beneden toen een groene schim in beweging kwam. Toen hij beter keek zag hij dat het geen schim, maar een Chikorita was. Een graspokémon, net zoals hij. Een lint die vastgemaakt zat aan het blad op haar kop wapperde door de wind. En ze versnelde haar pas, naar rennen. Zo te zien dacht ze aan hetzelfde als hem. Ze struikelde, maar ze landde weer keurig netjes op haar pootjes. 'Humpf.' murmelde ze. Ze keek achterom en snoof even. Had ze hem gezien? Even bleef hij staan, maar zo te zien keek ze net langs hem. Viridian zag dat ze iets voorzichtiger begon te lopen. Dan kon hij haar tenminste bijhouden... Hij bekeek de Chikorita nog eens goed. Zo te zien had zij dezelfde bestemming als hem, maar welke? Adventurer? Explorer? Merchant? Of... Rescuer? Zijn grote droom was om een Rescuer te worden en om te achterhalen wie hij écht is. Hij droomde even weg en werd meegesleept door zijn eigen fantasie. Hij zag een groep Luxio's voor zich met als leider een Luxray. Hij als Grotle ging ze te lijf, maar niet alleen... want naast hem stond een Bayleef, met een blauwe strik. Plop! Iets haalde hem uit zijn droom. Een Kecleon stalde zijn kraampje uit over wat tegels van Sunset Plaza. Hij boodt hem een appel aan. Viridian pakte hem met een dankbaar knikje aan, maar at hem niet op. Hij zag de Chikorita eenzaam zitten op de rand van het plein. Hij liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Hij keek haar even aan en keek daarna weer naar de appel in zijn poot. Wat zou hij doen? Maar daar hoefde hij geeneens over na te denken... Hij schoof de appel naar de Chikorita en keek naar boven, naar haar en wachtte op wat ze zou gaan doen. Zou ze de appel accepteren? Of zou hij haar blindelings negeren. Hij wist het niet en dat was nou het leuke eraan. Hij wist nu al dat je bij haar nooit wist wat je te wachten staat. Één van zijn mondhoeken ging even omhoog. Misschien wou hij met haar een team vormen? Net als in zijn droom. Misschien.

Een beetje brutale lach verscheen op haar gezicht. Dit was haar toekomst, haar droom, en die had ze nu bijna bereikt. Achter haar hoorde ze voetstappen, ze keek even om. Een Turtwig had een appel en liep daarmee naar haar toe. Hij ging zitten. Toen schoof de Turtwig de appel naar Blossom toe, en keek naar haar. Een van zijn mondhoeken trok omhoog, een halve glimlach dus. Even leek het best schattig, een kleine Turtwig. Maar hij was minstens even oud als haar, misschien wel iets ouder. De appel lag nog steeds voor haar, rood en glanzend. Blossom nam de appel aan, maar ze had niet zo'n honger. Blossom deed één stap naar achteren, en gebruikte haar Razor Leaf om de appel in tweeën te hakken. Eén helft at ze op, en de andere schoof ze weer terug naar de Turtwig. "Ik heb niet zo'n honger," begon ze met een heldere stem. "Hou jij de andere helft maar." Ze hield haar zinnen liever beknopt, ze hield niet van lang praten. Het verveelde haar, behalve bij spannende plannen. Een Pokémon redden, bijvoorbeeld. Ze zuchtte even, bij de gedachte aan een Rescuer te worden.

De jonge Turtwig kon nog net een glimp opvangen van haar brutale glimlach, die hem wel beviel. Ze keek hem even aan en liet toen een halve glimlach zien, vond ze hem schattig? Hij liet een halve glimlach zien. Als dat zou was, dan was dat wederzijds. Zo te zien had ze niet echt honger, maar toch nam ze de appel aan. Tenminste, voor de helft. Viridian zag dat ze Razor Leaf op de appel gebruikte en snel ontstonden er twee helften. Één ervan verdween al snel, in haar mond. 'Ik heb niet zo'n honger.' sprak ze met een heldere stem. 'Hou jij de andere helft maar.' Hij volgde haar voorbeeld en nam de appel dankbaar aan. Niet even later was de gehele appel verdwenen in zijn mond. Hij spuugde even het pitje uit en keek haar toen met een halve grijns aan. Hij hoorde een zucht, maar het was niet uit verveling. Eerder uit verlangen. Nu wist hij zeker waar ze aan dacht. Maar het leek hem eerst handiger om zich voor te stellen. Hij opende zijn mond en sprak toen met een aparte stem. 'Mijn naam is Viridian.' Hij was vernoemd naar de stad, waar hij o zo veel van had gehoord. Alleen bevond die stad zich in de wereld van de tweebeen, waar hij liever niet mee in contact kwam. Behalve met één tweebeen, Blue. Toch wist hij dat dat nooit zou gebeuren en dat maakte hem ook niets uit. Hij hield er van om te dromen over de dingen die hij nog zou gaan beleven of nooit zou mee gaan maken. Een Torcoal had wel eens tegen hem gezegd dat de meeste dromen bedrog waren. En hij antwoorde dat dat niet voor hem zou gelden. En dat zou het ook niet doen. Nooit niet.

De Turtwig at zijn helft van de appel op, en keek haar dankbaar aan. Hij spuugde een pitje uit, en schonk haar weer een halve grijns. "Mijn naam is Viridian." De Chikorita keek hem even een beetje raar aan. Waarom kwam hij naar haar toe, gaf haar en appel, en begon vervolgens te praten alsof ze elkaar al jaren kenden? Blossom snoof even. Ze was nooit al te aardig tegen andere Pokémon. Soms kwamen daar alleen maar problemen van. "Die van mij is Blossom." zei ze toch, maar met een scherp randje. Een beetje waarschuwend.

De jonge Turtwig zag verandering in haar houding, waarschuwend. Hij hoorde haar snuiven en hij spande zijn schouders aan. Er begon een gespannen sfeer tussen hun in te hangen. 'Mijn naam is Blossom.' zei ze, maar met een ondertoon die hem niet echt beviel. Viridians mond vormde zich tot een streep en wist niet wat te doen in deze situatie. Hij stond op en keek nu een beetje op haar neer, letterlijk en figuurlijk. 'Aangenaam... Blossom.' zei hij met diezelfde scherpe toon als haar. Nu leek zijn dagdroom bijna in het water te vallen. Of was hij nog te redden? Hij wist het in ieder geval niet, nog niet. Maar daar zou hij nog snel achterkomen, dat wist hij zeker. Hij was vastberaden, maar tegelijkertijd zelfverzekerd. Zijn Blue Scarf flapperde een beetje toen er een rukwind langs zijn huid ging. Hij rilde even, maar herstelde zich gauw weer. Hij mocht zich niet laten kennen tegenover haar, nog niet. Ook mocht hij zijn scherpe houding niet laten inzakken. Op dit moment was hij niet meer die hypere Turtwig, maar een échte leider. En dat zou hij ooit worden. Ooit.